Zonneschijn

We zaten in lunchroom Botterweck op de hoek van de Bogaardlaan en de Grotestraat in Valkenburg. De zon scheen, maar in de verte pakten zich donkere wolken samen. Toen het na onze lunch begon te regenen, bestelden we nog maar een kop koffie. Ik zag hoe de wolken een mooi reflectiescherm vormden dat het zonlicht weerkaatste tegen de mergelgele wanden van de gebouwen op de oevers van de Geul. We dronken snel onze koffie op en liepen de regen in. 
Ik vertrouw nooit zo erg op de fabrieksopgaves over de weerbestendigheid van camera’s. Mijn Canon EOS 6D is geseald, maar minder goed dan de 5D mark III die weer minder goed beschermd is dan de EOS 1. Mijn 6D zou tegen een stootje moeten kunnen, maar ik hield hem zoveel mogelijk droog onder mijn jas. Toch moest het apparaat echt wel aan het werk, toen ik het zonlicht mooi diffuus op de natte straat zag schijnen. Het licht bracht diepte in de straat, omdat gevels in de verte in het zonlicht lagen en gebouwen op de voorgrond in de donkere schaduw. 
Als straatfotograaf let ik op leuke, verrassende gebeurtenissen op straat. Maar nu lette ik vooral op het mooie licht. Ik fotografeerde deze straat eerst helemaal leeg. Maar toen zich twee dames door de regen waagden, had ik het plaatje waar ik naar zocht. De regen schijnt de ene vrouw niet te deren. De andere verschuilt haar hoofd in haar capuchon; tegen de regen en misschien ook wel tegen herkenning op de foto. In de schaduw worstelt op de achtergrond nog een vrouw met een paraplu. Ik had niks om te schuilen, maar mijn kletsnatte 6D werkte dapper door. 
Nu heb ik een bijzondere foto, want deze liggende foto wordt in twee aparte staande foto’s gespleten. Of schijnt dat maar, met die zonneschijn?

Twee staande foto's naast elkaar? Dat is zonne-schijn.

Achter de optocht

Het was een moeilijke keuze. Uit de 257 foto’s die ik maakte van de carnavalsoptocht in ons dorp, mag ik er hier volgens de door mij zelf opgestelde spelregels maar eentje tonen. Eén foto per gebeurtenis. Een andere spelregel is dat die foto actueel moet zijn. Liefst binnen een paar uur na de opname. Nou, die regel gaat bij deze foto overboord. De foto maakte ik meer dan een etmaal geleden, maar carnaval is zo’n leuk en spontaan feest, dat ik er nog niet eerder aan toe kwam om mijn optochtfoto’s te selecteren. 
Er zitten hele mooie, esthetische foto’s in de reeks. Een kind dat gehurkt snoepjes uit de confetti raapt. Of de pracht en praal van de kleding of van de grote wagens. Er zitten minder esthetische foto’s tussen, die toch sterk zijn door wat er getoond wordt. Zoals het kind dat in een slaapzak op trottoir ligt te wachten tot de optocht komt. 
Of deze foto waarop uiteindelijk mijn keuze viel. Ik liep langs het zorgcentrum en zag hoe de ouderen voor het raam naar de optocht zaten te kijken. Het was een foto waard, maar ik had af te rekenen met de reflectie in het glas, het lastige licht, de weerspiegeling van mezelf en de reacties van de mensen die zagen dat ik hen fotografeerde. Gelukkig zwaaiden ze lachend en dat was voor mij het signaal dat ik vrij was om ze te vereeuwigen. 
In deze foto zit veel informatie over het randgebeuren van de optocht. De mensen in het zorgcentrum die op de volgende wagen in de optocht wachten, de mensen op straat die kijken naar wat er aan komt, de geparkeerde auto’s. Van toeschouwers of van bezoekers van het zorgcentrum? 
Dit is een foto met een optochtverhaal, waarop de optocht niet te zien is. Maar er zullen links en rechts genoeg optochtfoto’s verschijnen waarop u kunt zien wat deze mensen zagen. Want ik zag veel mensen met camera’s. Dus ik voel me niet schuldig dat ik u hier iets anders voorschotel.

Veel te zien, maar geen optocht.

Prins

Over twee weken is het carnaval. In Maastricht dweilen zo kort voor carnaval vaak al orkestjes door de stad. Maar gisteren was de enige live-muziek die we er aantroffen een straatmuzikant met een viool die een mandje voor zich had staan om wat fooien op te strijken. Van carnaval was nergens iets te merken. Elders in de stad of later op de dag zullen er ongetwijfeld joekskapellen op de been zijn geweest, want Maastrichtenaren hebben aan vier dagen carnaval niet genoeg. 
Nou, dat er nergens iets van carnaval te bekennen was klopt niet helemaal. We gaan regelmatig bij brasserie Amadeus aan de Dominikanerkerkstraat lunchen en daarna lopen we dan nog vaak bij de naastgelegen Boekhandel Dominicanen binnen. Ik ben altijd benieuwd of er nog goede fotoboeken liggen en Martha snuffelt graag in de literaire werken. Ik bladerde in een boek van Martin Parr, maar het moest tachtig euro kosten. Over een paar jaar zijn de foto’s nog net zo goed en prijs een stuk lager. Er stonden interessante werken van Magnum, een fotoboek van Koos Breukel en nog wat kwaliteitswerken. Ik kon niet kiezen en heb ze uiteindelijk allemaal laten staan. 
In die fantastische kerk-boekwinkel kun je prachtige foto’s maken. Ik val er niet op met mijn Canon EOS 6D, want er lopen veel mensen met een fototoestel rond. En opeens stond ie voor me: prins carnaval in vol ornaat. Wat me direct opviel was hoe mooi de veer op zijn steek werd verlicht door een paar spotjes die schuin boven hem hingen. Ik heb net zo lang gemanoeuvreerd tot ik niet de spotjes maar wel de veer in het tegenlicht zag. Deze mooi opgetuigde pop verroerde geen vin en dat was wel handig voor een wat langere sluitertijd. Ik hoop voor carnavalvierend Maastricht wel dat er in hun stadsprins meer leven zit.

Hij verroerde geen vin, eh, veer.