Niet kiezen

Ben ik een landschapsfotograaf met belangstelling voor straatfotografie? Of ben ik een straatfotograaf met belangstelling voor landschapsfotografie? In het afgelopen jaar hopte ik nogal eens op en neer tussen de twee genres. Gelukkig hoefde ik vanmiddag niet te kiezen. Ik verenigde beide thema’s in één foto. 
Na het daverend succes van de eerste editie vorig jaar, had de plaatselijke afdeling van de ZLTO dit jaar een tweede aflevering van de Kapellekeswandeling op touw gezet. Vanaf het Boerenbondsmuseum konden de deelnemers door een sneeuwlandschap via De Kampen naar het kasteel wandelen en vandaaruit dwars door het dorp naar het kapelletje aan de Deel. Daar konden de wandelaars kiezen: via de molen aan De Elding terug naar het Boerenbondsmuseum of door de velden naar het Esdonks kapelleke en dan terug. De kortste route was zes kilometer lang, over Esdonk was het negen kilometer. 
Vorig jaar liepen we de lange route. Dit jaar kozen we voor de kortere. Ik wilde nog even bij molen De Bijenkorf binnenlopen om te zien of de A3+ print van de foto die ik gisteren van de molen had gemaakt, de drukte had overleefd. Dat was zo. Molenaar Jeroen was er zuinig op. Bovendien had ik op de korte route al een aantal mooie foto’s gemaakt. Zoals die van de schim op de muur van het kapelleke aan de Deel, die ik op mijn Facebook plaatste. 
Onderweg maakte ik ook deze foto. Ik had al een serie van kaarsjes in weckflessen die langs de route stonden, gecombineerd met een ondergaande zon aan de einder. Ik had avondrood in een sneeuwlandschap, maar dat is nogal standaard voor mensen die tegen de avond met een camera onderweg zijn. 
Ik heb uiteraard ook veel mensen gefotografeerd. Mensen op straat vind ik fascinerend als ze spontaan rare dingen doen. Bijvoorbeeld een kind dat zijn handen warmt aan een vuurtje terwijl het zijn handschoenen nog aan heeft. Gezien met de ogen van een straatfotograaf, gefotografeerd met de techniek van een landschapsfotograaf. Ik ga denk ik ook in 2015 maar niet kiezen tussen die twee genres.

Is dit nou een straatlandschapsfoto?.

Oude doos

De kortste dag van het jaar heb ik benut om eens in een oude doos te duiken. Ik stuitte op dia’s die ik maakte in IJsland. We waren daar in 1981, in 1999 en in 2002 nog eens. Het was nog in het analoge fototijdperk. 
Tijdens die reizen maakte ik dia’s. Als landschapsfotograaf was ik vooral geïnteresseerd in de prachtige kleuren en grillige vormen van het IJslandse landschap. De foto’s die ik er maakte waren zo mooi, dat ik daarna geen uitdaging meer vond in het fotograferen van landschappen. Zo af en toe maak ik nog wel landschapsfoto’s, maar ik vond een nieuwe passie in wat wel wordt genoemd straatfotografie. 
Ik besloot vanmiddag een paar van die teruggevonden IJslandse landschapsdia’s te digitaliseren. Ik heb geen diascanner, maar koos voor een andere reproductietechniek. Ik zette een macro-objectief op mijn Canon 7D die door zijn cropsensor extra uitvergroot. Ik zette een speedlightflitser op statief en trok een diffusorkapje over zijn kop. Op dat kapje plakte ik een ingeraamde dia. De flitskracht van de speedlight zette ik op 1/128 en het diafragma van de camera op f/ 22. Dat leverde de perfecte belichting op voor reproductie van een dia die een centimeter of twintig voor de lens van mijn camera hing. 
Ik toon hier niet het mooiste landschapje, maar wel een bijzonder. We reden op dinsdag 23 juli 2002 een paar honderd kilometer door dit lavalandschap met als enige houvast voor richting een uitgesleten spoor. Eén keer zagen we op deze weg andere mensen. Een groep ruiters die net als wij urenlang niemand anders had gezien kwam ons tegemoet. Uitwijken was niet nodig. Ruimte zat. 
In dit door god en alle mensen verlaten landschap trainden Neil Armstrong en Buzz Aldrin in de jaren zestig voor hun maanlanding. Het schijnt hier erg veel op de maan te lijken. Armstrong fotografeerde later op de maan met een Hasselblad. Ik weet niet of hij er hier in dit IJslandse veld mee oefende, maar ik had in elk geval geen Hasselblad. Ik moest het toen doen met een analoge Canon 5D waarin een Kodak diafilm lag. 
Zonder tussenkomst van de NASA heb ik die dia’s nu ook digitaal beschikbaar gemaakt.

Digitaal zonder tussenkomst van de NASA.

Social medium

Wat ben jij aan het doen?, vroeg een mevrouw die in gezelschap van een andere dame op me toe kwam lopen. Het was niet op de vermanende toon van ‘dit wil ik niet’, zoals me wel eens overkomt als ik ergens op de openbare weg fotografeer. Ze was gewoon nieuwsgierig en de vraag leek me vooral retorisch. Als iemand met een oog door de zoeker van een camera kijkt, is die kennelijk aan het fotograferen. En dat was wat ik deed. 
Maar ze leek me eerder te willen vragen, waarom ik hier aan het fotograferen was. En ook daarop hoefde ik geen antwoord te geven. De dame in haar gezelschap vertelde: “Deze meneer is van een fotoclub en maakt hier foto’s van de gangetjes en paadjes. Gisteren waren ze hier ook al aan het fotograferen.” 
Dat ik ook van die fotoclub was kon ze alleen maar raden, maar ik kon haar uitleg slechts bevestigen. Onze fotoclub had zaterdagmorgen in het kader van ons seizoenthema een excursie gehouden naar de paadjes, steegjes en gangetjes aan deze rand van ons dorp. We willen er aan het einde van het seizoen een clubexpositie van samenstellen. Ik was gisteren verhinderd om aan die excursie deel te nemen, maar was nu op eigen gelegenheid op pad. 
Op mijn pad ontmoette ik een vrouw die haar paardje uitliet. Het dier was niet veel groter dan een Sint Bernardhond en liep aangelijnd, zoals je met een grote hond doet. Ik vroeg of ik haar met haar paardje mocht fotograferen en dat vond ze prima. We raakten aan de praat en ze vertelde dat het paardje van een ras was dat door de Indianen werd gefokt en door de Spanjaarden naar Europa is gebracht. 
Ze vertelde verder dat ze zelf ook fotografeert en daarvoor een digitale Polaroid had gekocht. Ze nodigde me uit in haar atelier dat aan het einde van een paadje annex steegje of gangetje ligt en liet me daar al haar gereedschappen zien die ze als zzp’er gebruikt voor haar spirituele sessies, annex voetmassages annex cursussen paardenverzorging. “Ze zeggen wel eens dat ik me moet specialiseren, maar ik kan niet kiezen”, vertelt ze. 
Toen ik even later wat verderop aan het fotograferen was, kwam een vrouw naar buiten die me vroeg of ik de buurt aan het filmen was. Ik vertelde van onze fotoclub en het thema van gangetjes en steegjes en paadjes. Al kletsend kwamen we er achter dat we ver weg nog ergens familie waren. 
Dankzij mijn fotohobby heb ik vandaag weer enkele leuke mensen ontmoet. Facebook is een handig social medium, maar een fotocamera dus ook.

Zij kwamen vandaag op mijn pad.

Barolo

Ze wilde een pop met Sinterklaas. Denk ik. Met een flesje en een speen. Dan kun je tenminste spelen met je pop. Zo zal het wel geweest zijn. Maar nou is Sinterklaas weer naar huis en is Kerstmis in aantocht. En dus moet je met mama en papa naar de kerstmarkt. Pop moet mee. Met flesje en speen. Maar toch niet zo leuk als thuis. Saai, stom, vervelend. Of hier in Durbuy, ennuyeux. 
Ik kon het wel eens zijn met dit meisje. Saai, stom, vervelend. Ik loerde op leuke motieven voor op onze kerstkaart, die ik al jarenlang zelf maak. Maar ik vond ze niet. Op de overdekte schaatsbaan lummelden wat kinderen rond. Echt geschaatst werd er niet. In vorige jaren maakte ik hier al mooiere foto’s. 
Tussen de kerstmarktkraampjes was het ook al niet druk. En dat was nog voor het begon te regenen. Het was koud genoeg voor sneeuw en dan had ik nog kans op een mooi kerstsfeertje. Maar toen de nattigheid begon te vallen was het alleen maar koude regen onder een grauwe lucht met weinig licht. Om twee uur in de middag moest ik opschalen naar ISO 800 om met een diafragma van f/ 5.6 nog uit de hand te kunnen fotograferen. Nee, dit was helemaal niks. Gelukkig leverde dit meisje me nog een aardige foto op. 
En toen ik haar zo naar dat flesje zag kijken herinnerde ik me dat er thuis ook nog een fles stond. Ook van Sinterklaas gekregen. Het werd een mooie Italiaanse wijn, Barolo 2010, in plaats van een kerstkaartfoto.

't Is geen Barolo 2010, hè?