Roos

Soms is onze fotoclub net een IVN-afdeling. Dan krijgen alle planten namen en willen de natuurfotografen onder ons weten waar en hoe die foto van een bloem of plant gemaakt is. Dan pas ik. Als het op een steeltje staat en blaadjes heeft, dan noem ik het een bloem. Maar ik kan geen margriet van een boterbloem onderscheiden, laat staan dat ik al die latijnse namen ken. Ik zie soms niet eens het verschil tussen een echte bloem en een neppert. 
Ik ben ook geen natuurfotograaf. Mijn interesse gaat in hoofdzaak uit naar straatfotografie en de laatste tijd ben ik weer iets actiever met een oude passie, de landschapsfotografie. Die mag je bij mij ook niet verwarren met natuurfotografie. Als er natuur op mijn foto’s staat dan is dat omdat die het landschap bepaalt. Maar er kunnen even goed alleen maar gebouwen op staan, omdat een stadslandschap ook een landschap is. 
Hoewel ik als buitenfotograaf zowel op straat als in het landschap de kou en de regen trotseer, had ik vandaag geen zin in een lange wandeling. We lunchten in een restaurant in het dorp en deden inkopen op koopzondag en zijn toen naar huis gegaan. Het licht vond ik niet bijzonder genoeg voor landschapsfotografie en eigenlijk ook niet voor straatfotografie.
Thuis richtte ik een kleine, geïmproviseerde studio in en ging ik aan de slag met flitslicht. Af en toe vind ik dat nodig om de techniek niet te verleren. In huis vond ik een vaasje met een bloem erin. Een roos heet die geloof ik. 
Ik maakte er een paar foto’s van en experimenteerde een beetje met camera-instellingen. Zo kan ik op mijn Canon EOS 6D meervoudig belichten. Dat houdt in, dat je voor één foto meer opnames maakt, waarin je dan variaties kunt aanbrengen. Voor deze foto koos ik voor vier opnames, waarvan drie keer dezelfde. Voor de vierde opname verschoof ik het vaasje een klein beetje. Ik had de belichting voor elke opname apart aangepast. 
Als je de foto goed bekijkt kun je er de effecten van de meervoudige belichting goed uithalen. Vooral aan de rechterkant van het vaasje zie je een transparant randje. 
De fotoapparatuur van tegenwoordig is trouwens zo goed, dat ik in de nabewerking van deze opname een geweven structuur, losse draadjes en rafelrandjes zag. Mijn roos was nep. Ook vandaag was ik dus niet bezig met natuurfotografie.

Alweer geen natuurfoto.

Oldtimers

In Durbuy was vanmiddag een colonne oldtimers neergestreken. Terwijl de bestuurders en hun passagiers aan de lunch zaten, trokken de keurig op een rij geparkeerde wagens veel bekijks. 
De voorbijgangers waren vooral mensen die kennelijk wisten waar ze naar keken. Ze bogen zich voorover in de wagens waarvan de daken waren teruggevouwen. En bij de overkapte wagens gluurden ze door de ruiten naar binnen met de handen aan weerszijden van hun ogen om spiegeling uit de ruit te weren. Wat ze verder gemeen hadden, was dat ze van die wagens allemaal foto’s maakten. 
Ik heb geen verstand van auto’s. Ik ben er even naartoe gelopen om te zien hoe de meest populaire wagens heetten. De rode Triumph TR6 werd meestal voorbijgelopen, maar bij de twee wagens die ernaast stonden, bleef vrijwel iedereen staan. Het waren twee Austin Healy’s. Kennelijk zijn dat leuke hebbedingetjes voor de oldtimerliefhebbers. 
Hoewel ik mijn Canon 6D bij me had, voelde ik me niet geroepen om die glimmende oude bakken te fotograferen. Pas toen ik die hond opmerkte die met veel aandacht naar de wagens opkeek, was mijn interesse gewekt. Schatte hij deze Austin Healy’s werkelijk op waarde? Ik heb er een foto van gemaakt, voor het geval die hond echt bijzonder is. Gezien zijn specifieke belangstelling voor de mooiste wagens in de rij had hij meer verstand van auto’s dan ik. 
Misschien is ie wel familie van Hond a en dan zal ie ook wel weten of Civic een reu of een teef is.

Is dit familie van Hond a?

Pietenkleur

Je zou er het schaamrood van op de kaken krijgen. In het Middenoosten probeert IS de macht te grijpen, in Oekraïne doen de Russen ten koste van honderden doden aan landjepik en in Afrika gaan mensen dood aan het Ebolavirus. En wij in Nederland, wij maken ons druk over de kleur van Zwarte Piet die per definitie zwart moet zijn. Vanwege de traditie, jazeker. 
Als Piet van oorsprong andere kleurtjes gehad zou hebben, dan had ie wel Bonte Piet geheten. Rode Hond zouden we ook niet goed vinden, want een kleurling is geen hond. Blauwe Piet zou op verzet stuiten van onze Indonesische medemens, want een discriminerend deel van onze autochtone bevolking duidt die bevolkingsgroep uit onze voormalige kolonie Nederlands Indië uitermate kwetsend aan met ‘die blauwen’. Als ze geel zouden zijn kwam heel China in opstand. En Roze Pieten… Ach, laat ook maar. 
Zwarte Piet heeft in mijn beleving niks met discriminatie te maken. Toen ik nog een kind was, was de enige neger in mijn leven Sjimmie, het vriendje van Sjors. Zwarte Pieten hadden niks te maken met donker getinte minderheden. Ik wist niet dat die bestonden. Zwarte Pieten waren zwart, omdat ze in elk huis door de schoorsteen moesten kruipen. Vandaag keek ik naar de intocht van Sinterklaas in ons dorp. Buiten regende het en binnen zat ik bij restaurant Puuur achter een lunch met uitzicht op mensen buiten die zich schuil hielden onder paraplu’s. Rode, groene, blauwe, gele. Het was een kleurig plein, waar Sinterklaas werd welkom geheten. 
Ik had mijn Canon PowerShot G10 bij me gestoken, voor het geval ik iets zou zien dat leuk genoeg was voor een foto. Door het sombere weer moest ik kiezen voor een lage sluitertijd met veel kans op bewegingsonscherpte of een hoge ISO-waarde met de zekerheid van veel ruis. Door het raam maakte ik foto’s van leuke momenten buiten. 
Sinterklaas en zijn Pieten werden aan mijn oog onttrokken door de menigte toeschouwers. Maar op het terras van Puuur serveerde een medewerker van deze horecazaak warme chocomel. Door de ruit maakte ik een foto van een paar kinderen die verlekkerd toekeken hoe voor hen een beker warme chocomel werd bereid. Ze waren verkleed als Piet, zoals zoveel kinderen die ik vandaag zag. En hun kleur? Die van chocomel natuurlijk!

Chocomel Pieten.

Unheimisch

Het is 25 jaar geleden dat de Berlijnse muur viel. Een jaar later, in oktober 1990, hield de DDR officieel op te bestaan. De staat is 41 jaar oud geworden. De foto die ik hier vandaag toon, maakte ik tien dagen geleden in de Hanzestad Stralsund, gelegen in de ehemalige DDR. We waren daar omdat we het grootste eiland van Duitsland bezochten: Rügen. En de brug naar Rügen begint bij Stralsund. 
Rügen heeft krijtrotskusten, rietkusten, zandstranden, rotsstranden. Het heeft met Jasmund een groot beschermd natuurgebied. Je kunt er wandelen en fietsen door een prachtig natuurlandschap. Ik maakte er mooie landschapsfoto’s, waarbij ik zo nu en dan een NR-filter inzette om met een lange sluitertijd de golfslag in de zee te laten uitvloeien. Die foto’s zijn te zien op de fotowebsite Flickr (klik hier om de foto's te zien). Of bij mij thuis in de hal, waar ik de precies een jaar geleden gemaakte foto’s van de Trollenfjord in Noorwegen heb vervangen door schilderachtige Rügenlandschapjes. 
Ik maakte op Rügen ook foto’s van de vierenhalve kilometer lange ruïne van Prora, een gebouw dat Hitler liet neerzetten om er twintigduizend Rijksgenoten vakantie te kunnen laten vieren. Alles bij elkaar kwam ik met duizend foto’s thuis. Al is dat hoge aantal mede ontstaan door een reeks foto’s van een beweeglijke kraanvogelkolonie naast ons hotel in Rügen, waarvan ik uiteindelijk een paar mooie foto’s overhield. 
De foto die echter het meest tot mijn verbeelding spreekt is die ik hier plaats. Niets op deze foto is namelijk wat het lijkt. Ik maakte deze unheimische opname in het stadje Stralsund. Dat is geen vervallen DDR-stadje, zoals je misschien zou denken bij het zien van deze foto. Als ik me hier om zou draaien en dan een foto zou maken, dan zou je een moderne haven zien met plezierjachten en verderop grote zeeschepen. Je zou een modern museumgebouw zien van Ozeaneum. En als je over de brug bij de haven de stad inloopt, zie je een historische binnenstad met eigentijdse winkels en horeca. 
Op deze foto zie je de achterkanten van pakhuizen en een geparkeerde goederenwagon. En dat verwijsbord naar toiletten hangt niet aan de trein, maar aan een ijzeren afrastering. Want niet alle ijzeren gordijnen zijn verdwenen.

Geen ijzeren gordijn maar wel een onzichtbaar ijzeren hek voor die wagons.