zondag 28 september 2014

Langgevelboerderij

Elke dag rijd ik minstens twee keer langs deze plek. Op mijn woon-werkverkeer fiets ik er aan voorbij en als ik voor andere gelegenheden ons dorp uit moet, gaat mijn blik ook altijd even naar deze plek waar vroeger een oude boerderij stond. Telkens wil ik er dan een foto van maken, maar telkens komt het er niet van. 
Hoewel ik in mijn fietstas altijd mijn Canon PowerShot G10 meeneem, gun ik me geen tijd om te stoppen. Voor mijn gevoel hoort het woon-werkverkeer bij het werk en fotograferen is mijn hobby. Als ik er op andere momenten langs kom, ben ik meestal bezig om een afspraak te halen. 
Veel is er in het voorbijgaan trouwens niet te zien, want er staat een afrastering van bouwhekken omheen en op het gaaswerk is vrijwel ondoorzichtig groen doek bevestigd dat de plek grotendeels aan het oog onttrekt. Maar mischien is het juist daarom wel spannender. Intrigerend. 
Vandaag maakten we tijdens het mooist denkbare nazomerweer een wandeling door de velden rond ons dorp. Ik had mijn Canon EOS 6D meegenomen en op weg naar huis kwamen weer langs deze plek. Nu had ik hobbytijd. Ik vond in de omheining twee uit elkaar wijkende palen waar de lens van mijn camera precies doorheen kon. Eindelijk had ik de foto's die ik al het hele jaar wilde maken. 
Wat op deze foto staat zijn de restanten van een langgevelboerderij die hier 110 jaar lang heeft gestaan. De huidige eigenaar wil de boerderij herbouwen met de zorgvuldig bewaarde sloopmaterialen van de originele boerderij en aan de hand van de oorspronkelijke bouwtekening. 
Misschien was de drang om deze foto te maken wel versterkt door het uitstapje van de heemkundekring dat we gisteren maakten. Elk jaar gaan we naar een stad met een rijke historie. Gisteren was dat Dordrecht. Ik maakte er 256 foto's, waarvan ik er 75 overhoud die ik aan de heemkundekring lever. 
Eén foto zit daar niet bij. Die plaatste ik gisteren op facebook, maar dat was een op straat gefotografeerde schaars geklede paaldanseres die niet veel met geschiedenis te maken had. 
Op de foto die ik hier vandaag plaats krijg ik waarschijnlijk minder reacties.

Die paaldanseres op mijn facebook levert meer reacties op, vermoed ik.

zondag 14 september 2014

Vrijheid

We brachten dit weekend door in ons recreatiehuis in de Ardennen. Ver weg van alle drukte, zoals de jaarmarkt in ons dorp en de herdenking van operatie Market Garden met vierhonderd militaire voertuigen die er de weg nog kenden van zeventig jaar geleden. Op de heenweg naar Somme-Leuze legden we even aan in Maastricht. We hebben er wat gewinkeld en geluncht. 
In de parkeergarage vroeg een oudere Duitse dame ons de weg naar het centrum. Ik moest denken aan een conference van Koot & Bie en de verleiding was groot om haar de verkeerde kant op te wijzen met een 'do ist das Zentrum'. Koot beschouwde het als een verzetsdaad om een Duitser die naar het station zocht met een 'do ist der Bahnhof' de verkeerde richting in te sturen. Maar de oorlog is nu zeventig jaar geleden, dus waarom zouden we deze dame nog plagen. We zijn zelfs nog een stukje met haar opgelopen, omdat wij ook het centrum in wilden. 
Op de terugweg naar de auto bleek de oorlog plotseling toch nog niet uit ieders geheugen gewist. Een colonne oude legervoertuigen kruiste ons pad en het publiek stond er rijen dik naar te kijken. Goed. Geen Market Garden, maar ook Maastricht is dus bevrijd van de Duitsers, al zou je dat niet altijd zeggen. Ik maakte enkele foto's, maar veel meer dan al die andere fotografen langs de route heb ik niet gemaakt. 
Aanvankelijk sprak me de foto die ik hier toon ook niet echt aan. Tot ik er een heleboel symboliek in zag. Die militaire wagens die daar rijden, hebben ertoe bijgedragen dat ik nu vrij ben om op de openbare weg te fotograferen. Zonder censuur. Al die mensen die daar lopen, kiezen in volledige vrijheid hun weg. En dat jongetje links onder in beeld heeft voor mij ook betekenis. 
Met moderne fototechnieken had ik hem erin kunnen plakken, als hij daar niet echt gelopen had. De werkelijkheid is steeds gemakkelijker te manipuleren. Maar hij was er wel degelijk, spontaan in mijn richting rennend. Pas toen hij me in de gaten kreeg trok hij een ander jongetje van de stoep en samen gingen ze gekke bekken trekken, rare houdingen aannemen en meer van die ongein die mensen tegenwoordig uithalen als ze een camera zien. De moderne tijd, net wat U zegt. 
Om het normale openbare leven te kunnen vastleggen, moet je als fotograaf tegenwoordig geluk hebben. Maar ja, dit jongetje is ook vrij om te doen wat hij leuk vindt.

De vrijheid in beeld.

zondag 7 september 2014

Onzichtbaar

Deze maand is in Keulen weer de tweejaarlijkse Photokina. Het is zo niet de grootste, dan toch met die van Amerika en Japan één van de grootste en meest toonaangevende fotobeurzen ter wereld. Hier presenteren de fabrikanten van camera's, fotoprinters en toebehoren hun nieuwste producten. Ik ben benieuwd of er weer verrassende producten bij zijn en ik ben vast van plan om er weer te gaan kijken. 
Algemeen wordt verwacht dat de camerabouwers het in de toekomst moeilijk krijgen. Het grote publiek is tevreden met de fotofuncties op mobieltjes. Waar vakantiegangers en familiekiekjesmakers vroeger nog wel eens een spiegelreflexje kochten, staat die markt nu zwaar onder druk. Want wie de spiegelreflexcamera bij gebrek aan kennis van fotografie enkel op de automaat gebruikt, heeft weinig profijt van de investering. 
Voor de camerabouwers is die markt echter belangrijk, want ze kunnen er een groot deel van hun investeringen voor het ontwikkelen van nieuwe producten terugverdienen. En voor fotografen blijven de betere camera's belangrijk, omdat ze veel technische mogelijkheden hebben die niet worden geleverd op een smartphone. 
De grotere sensor van de spiegelreflex zal altijd de kwaliteit overtreffen van de kleine smartphonesensoren. En al bieden smartphoneleveranciers al voorzetlensjes om tele-objectieven concurrentie aan te doen, de kwaliteit zal altijd minder zijn. 
Toen ik aan het einde van de middag door de Mariapeel wandelde om er in prachtig licht natuurfoto's te maken, was ik blij met mijn Canon Eos 6D. Met een mobieltje had ik nooit gemaakt wat ik nu in mijn fotoarchief kan opslaan. 
Zelfs toen ik na gedane arbeid op het terras van de Koning Willem III-hoeve achter een ijscoupe zat, was ik blij met mijn spiegelreflex. Ik maakte deze foto en wist zeker dat me dat met mijn iPhone niet gelukt was. Ik heb daarmee veel te weinig controle over de opname, die ik in een fractie van een seconde maakte. En kijk eens wat er allemaal op deze foto gebeurt: de man rechts in beeld eet een ijsje, een meisje tilt haar hond op, die hond plooit zich precies om het hoofd van haar vader die zijn mobieltje raadpleegt, en haar broertje - denk ik - bekijkt... eh, wat eigenlijk? 
Is het de eerste onzichtbare camera die nog op de Photokina gepresenteerd moet worden?

Heeft die jongen links de eerste onzichtbare camera bemachtigd?