vrijdag 22 augustus 2014

Le Louvre-Lens

We bezochten vandaag de eind 2012 geopende uitbreiding van het museum het Louvre in de Noord-Franse stad Lens. Van een dependance mag je niet spreken, omdat het een volwaardig, zelfstandig museum is. Maar het draagt wel de naam Le Louvre-Lens en het toont op een eigentijdse wijze werken uit de collectie van het Louvre, waarvoor in Parijs geen plaats is. 
Via een draagbaar multimedia-apparaat kregen we op een koptelefoon in het Nederlands uitleg bij het getoonde werk. We konden een nummer intoetsen dat correspondeerde met het nummer bij het kunstwerk en kregen dan te horen wat de betekenis was van het schilderij of beeld waar we naar keken. Buitengewoon interessant, want een deel van de symboliek van de kunstwerken zou ons anders zijn ontgaan. 
De tijdlijn begon 3500 jaar voor Christus en eindigde in de negentiende eeuw. Zo zagen we de opkomst en ondergang van de Egyptische cultuur, de Griekse, de Etruskische en de Romeinse cultuur en we keken naar Islamitische en Christelijke kunst. Ik heb niet de verwachting dat een foto die ik gisteren maakte nog ooit in deze collectie belandt. Maar in de elfde eeuwse kapittelkerk Saint Pierre in het stadje Aire-sur-la-Lys fotografeerde ik een hoek die me heel erg aan een ondergang van de roomskatholieke kerk doet denken. 
Heeft de Kerk ons nog iets te vertellen 2014 jaar na Christus? Het katheder voor het altaar waar de priester behoort te preken is leeg. Een microfoon om het volk toe te spreken ontbreekt, maar die is ook niet nodig als er niets meer te zeggen is. Er zijn trouwens geen gelovigen om te luisteren. Alle stoelen zijn leeg. Achter, tegen de muur, zie je op deze foto de lege lijsten van kruiswegstaties. Het verhaal van de lijdensweg van Christus wordt hier niet meer uitgebeeld. 
Gelukkig zag ik vandaag in het Louvre dat er na iedere eindtijd een nieuwe start is. Maar daar heb ik nog geen foto's van.

Van een nieuwe start heb ik nog geen foto's.

woensdag 20 augustus 2014

Ring

Er zijn fotografen die zich principieel verzetten tegen het aansnijden van foto's. Wat je in het kader ziet is voor hen de enige echte foto. Maar dan vergeten ze, dat het maken van een foto al begint met aansnijden. Want elk beeld komt rond in de camera. Immers, het objectief is rond, het diafragma is rond en dus is het beeld dat er doorheen valt ook rond. 
De foto wordt rechthoekig door de vorm van de sensor of het negatief waarop het beeld wordt vastgelegd. Veel lichtbundels die door de lens de camera binnen komen, gaan verloren omdat ze naast de sensor of het negatief vallen. Dat is niet erg trouwens, want de randen van de lenzen slijpen het beeld toch al niet scherp. Het beste van de foto zit in het midden en dat is de uiteindelijke opname. 
Vanmiddag fotografeerde ik in Luik door een cirkel, die ik verder niet verknipt heb omdat dan de essentie van het beeld verloren gaat. Her en der in het centrum van de stad staan grote metalen ringen aan de grond gemonteerd. Ik zag door zo'n ring een kindje in de kinderwagen en besefte dat je niet vaak een rond kader voor een foto ziet. Ik had deze foto gemaakt willen hebben, toen onze fotoclub enkele jaren geleden voor een expositie het thema 'rond' had gekozen. 
Geen idee trouwens waar die ring voor dient. Hij lijkt me in elk geval wat te groot om als bijtring te dienen voor dat kindje.

Te groot voor een bijtring.

zondag 17 augustus 2014

Stunten

Ieder zijn hobby, heb ik hier al eens vaker opgemerkt. Vanmiddag fotografeerde ik in Durbuy een ontmoeting van motorrijders. De motards gingen niet alleen gezellig op het terras zitten, maar ze voerden samen ook enkele proeven uit op hun motoren. Ik kon me daarbij lekker uitleven in mijn fotohobby. 
Glimmende motoren, exentriekelingen met hanenkammen op hun helmen en tussen hun tatoeages nog amper blanke huid, mannen met snorren en vele zwarte lederen pakken. Ze kwamen niet om te racen, maar om elkaar uit te dagen juist het langzaamst een parcours af te leggen. Dat was pure behendigheid op de motor; voorzichtig remmen, weinig gas en balanceren. 
Voor mij ook wel prettig. Ik hoefde me geen zorgen te maken over te lange of juist te korte sluitertijden. De uitdaging zocht ik in bijzondere perspectieven. Met de camera vanaf de grond omhoog gericht, zien die motoren er zeer indrukwekkend uit. 
Aan het einde van de middag zocht een zijspanrijder voor zichzelf nog even een uitdaging en zadelde mij daarmee ook op met een uitdaging. Hij zette zijn driewieler op twee wielen en reed enkele tientallen meters met het zijspan in de lucht. Ik zag het gebeuren, moest snel mijn camerainstellingen aanpassen en was nog juist op tijd klaar. Hij had de landing al ingezet toen ik deze foto maakte. Hebben we toch mooi allebei gestunt.

Hebben we samen toch mooi gestunt.

maandag 11 augustus 2014

De grens

Op ons kantoor mag niet gerookt worden. De straffe rokers onder ons wijken dus uit naar buiten. 
Roken is dodelijk staat er op de sigarettenpakjes. Als het niet van de nicotine en andere tabaksrotzooi is, dan is het deze zomer wel van de huidkanker. Want de zomerzon dreigt heel wat rokershuiden te verbranden. 
Toch is in deze overwegend zonnige zomer de buiigheid soms spelbreker. Voor fietsers, voor terrasjespikkers en ook voor rokers. Levensreddende buien, zou je denken. Want de zon brandt geen huidkanker in je lijf en omdat je binnen niet mag roken scheelt dat allicht een paar sigaretten. 
Zou je denken... Maar mijn collega's zijn creatieve rokers. Ze zoeken de grens op van buiten kunnen roken en binnen niet mogen roken. Een collega maakte me er op attent, dat onze rokers naar binnen vluchtten voor een stortbui. Dat ging zo snel dat ik net te laat kwam met mijn Canon Powershot G10, die ik altijd binnen handbereik heb voor verrassende momenten. 
Ik was niet op tijd voor hét moment – The Decisive Moment – maar kon wel vastleggen hoe een collega met opgestoken paraplu stond te genieten van een opgestoken sigaret.

Opgestoken sigaret onder opgestoken paraplu.