zondag 27 juli 2014

Stroming

Het was lekker wandelweer en dus trokken we er gisteren op uit in een mooi bosgebied ten noorden van Saint-Hubert. Ik kende al delen van dit Bois de Grune in de Ardennen door eerdere wandelingen die we er maakten. Omdat het licht mooi zacht was, wilde ik er een foto maken van een snelstromend beekje dat ik wist te liggen  Ik had het eindresultaat al min of meer voor ogen en had dus de materiaalkeuze al op voorhand gemaakt. Jazeker, er ging ook een statief mee. 
Om de sfeer van het bos en het beekje goed te treffen, koos ik voor een lange sluitertijd. Het snelstromend water zou dan uitvloeien en vervagen en er zou een zachte glans op komen liggen. Geen opspattend water en harde contouren van rimpelingen en golven. Daarvoor leende zich deze scène niet. Ik wilde een elastisch wateroppervlak. De ISO ging op 100 (voor de details), het diafragma op f/16 (voor de scherptediepte) en de sluitertijd op 2 seconden (voor die beoogde onscherpte van het wateropvlak). Het resultaat stemde me tevreden. 
Ik was vandaag op tijd thuis om nog snel even een bezoek te brengen aan de expositie die fotoclublid Jan Huijbers dit weekend hield met twee andere kunstenaars. De natuur- en landschapsfoto's van Jan vormden een harmonieus geheel met de schilderijen van Henk van Eck en het keramiek van Hennie van den Hurk. Jan had er onder meer een landschapsfoto hangen van een waterval, gemaakt met een lange sluitertijd. 
"Daar kreeg ik commentaar op van leden van een andere fotoclub", vertelde hij me. Lange sluitertijden zijn uit, hadden ze Jan verteld. Old-school, not done, history. Als je bij de tijd wilt blijven, fotografeer je geen watervallen meer met lange sluitertijden. "Maar ik trek me er niks van aan", zei Jan. "Ik maak foto's zoals ik ze zelf mooi vindt." Goed zo Jan. 
Als ik ergens een hekel aan heb zijn het de dogma's van fotohobbyisten die anderen de les willen lezen. Ik vind het prima dat fotografen wegen voor vernieuwing zoeken; dat ze oude tradities verlaten om nieuwe vormen in de fotografie te vinden. Maar als ze de mooie foto van Jan veroordelen tot iets ouderwets en daarmee naar de prullenbak verwijzen, hebben die fotoclubleden weinig begrepen van de keuzes die je in de fotografie kunt maken. 
Jan bereikte door zijn keuze van de lange sluitertijd het beeld van een mooi uitstromende waterval in het landschap. Een 'bevroren' waterval met scherpe waterspatten zou hier niet gewerkt hebben. Jan liet zich niet uit het veld slaan door een zelfbenoemde stroming in de kringen van amateurfotograferen, die willen afrekenen met deze techniek. 
Ik gun ze hun spielerei. Ikzelf heb me nooit laten vangen in een strak gedefinieerde stroming in de fotografie. De enige stroming waar ik me wel bij voel is die van dit beekje. Met lange sluitertijd.

Stroming in de fotografie.

maandag 21 juli 2014

Hommels

Het was de afgelopen dagen te warm om met een camera over straat te sjouwen, vond ik. Dus de straatfotograaf in mij verzaakte. Bovendien had ik mezelf huisarrest opgelegd om in een paar dagen het fotobewerkingsprogramma Lightroom volledig onder de knie te krijgen. Ik was een Aperture-adept, maar er waren een paar redenen om de sprong naar Adobe te maken. 
Aperture was er eerder dan Lightroom. Ik had altijd het gevoel dat Adobe met zijn superieure Photoshop-ervaring het programma van Apple had nagebouwd. Jatwerk dus. Mijn sympathie lag dus bij Aperture. Maar Adobe ging met al zijn kennis van Photoshop links en rechts aan Aperture voorbij. Ik bleef Aperture trouw, want het werkte zeer efficiënt. Maar ik miste wel enkele tooltjes. 
Vooral in zijn mogelijkheden om foto's af te drukken schoot het programma tekort. En met de alleskunner Epson Stylus Pro 3880 op mijn bureau greep ik dan wel eens mis. Lightroom bood die voorzieningen wel, had ik al in youtube-filmpjes gezien. Bovendien miste ik een paar correctietooltjes in Aperture. Horizon rechtzetten en croppen ging prima. Maar perspectieffoutjes herstellen kon Aperture 3 niet en Lightroom 5 wel. 
Ik hoopte stilletjes dat Aperture 4 de oplossingen zou bieden. Maar vorige maand kwam Apple met het bericht dat er geen Aperture 4 komt. Ze hebben iets nieuws uitgedokterd om in de cloud foto's op te slaan. Ik ben benieuwd, maar ik zit er niet echt op te wachten. 
Ik downloadde een proefversie van Lightroom, ging er mee aan de slag en zag vooralsnog alleen maar de voordelen van Aperture. Maar na enkele uren studie had ik alles ontdekt wat Aperture me bood en nog veel meer. Ik zette een archiefsysteem op en kocht een licentie. Nu werk ik in Lightroom. 
Op een warme dag in de tuin fotografeerde ik met een macro-objectief hommels. Liefst vliegend, maar het viel niet mee om ze in de scherpte te houden. Ik haalde mijn foto's door Lightroom en voegde er in het printprogramma vier samen tot één jpeg. Nu heb ik hommels uit eigen tuin. Heerlijk.

Hommels uit eigen tuin.

zondag 6 juli 2014

Alden Biesen

Als Nederlanders als één volk opstaan, zoals met Koningsdag of tijdens een bevrijdingsfeest of nu met het WK-voetbal, dan zeg ik altijd quasi-mopperend dat ik niet mee doe. Ons kleine dappere dorpje is namelijk al ruim tweehonderd jaar bezet gebied. Wij waren geen Hollanders en geen Brabanders. Wij waren inwoners van een Vrije Heerlijkheid onder bestuur van de Duitse Ridders. 
Onze bazen woonden op het kasteel en hun bazen woonden in Alden Biesen wat bij het tegenwoordig Belgische Bilzen ligt. Zo af en toe bezoeken we dat prachtige kasteel. Vandaag waren we er weer. 
We werden er verrast door de Land- & Tuinbouwdag die veel publiek trok. Op de parkeerplaats waar we anders onze auto parkeren, stonden nu tractoren en landbouwwerktuigen. In de tuinen van het kasteel gaven paarden allerlei dressuurdemonstraties en een paar hectare weiland stond à drie euro per stuk vol auto's. De entree tot het complex, dat anders gratis te bezoeken is, bedroeg negen euro per persoon. Daar stond tegenover dat een mooie expositie in het kasteel die normaal zeven euro per persoon kost nu gratis was. 
Deze middag leverde me een mooie serie foto's op en dus waren de onverwachte kosten van dit kasteelbezoek me meer dan waard. Bij veel kraampjes kon je eten en drinken krijgen en de terrasjes zaten vol. Maar omdat wij hier vaker komen, wisten we ook waar we het restaurant binnen konden en daar was zowaar nog plaats om te lunchen. Toen het begon te regenen zaten wij lekker droog en maakte ik door een ruit foto's van mensen die à negen euro per persoon zo te zien minder genoten dan wij.

... en wij zaten droog

donderdag 3 juli 2014

Concert

Er zijn gespecialiseerde concertfotografen. Ze weten al bij het betreden van de zaal hoe ze hun camera in moeten stellen om de actie op het podium in snel wisselende spotlights optimaal te kunnen vastleggen. Een Nederlandse fotograaf die daarin grote faam verwierf is natuurlijk Anton Corbijn die niet van de zijde week van Bono en zijn Ierse formatie U2. 
Er zijn ook mindere goden dan Corbijn die zich de beperkingen laten opleggen van een aangewezen vierkante meter waarop ze hun werk moeten doen, van het afgemeten aantal nummers dat ze mogen vastleggen en van de nukken van de artiesten die zich soms onder invloed van drugs en alcohol menen alles te kunnen permiteren. 
Zelf heb ik nooit veel op gehad met muziek en popmuziek in het bijzonder. Op de lagere school maande de meester me tijdens een klassikale samenzang al om mijn mond te houden. In een volle carnavalszaal zei een meisje ooit tegen me: je klapt uit de maat. En toen me als puber ooit werd gevraagd van welk band ik fan was, antwoordde ik: Pink Floyd. Alleen maar omdat geen antwoord geven in dat gezelschap geen optie was, en omdat ik die naam kort daarvoor toevallig had opgevangen. Ik had geen idee wat of wie Pink Floyd was, maar ik kwam er toen mee weg. 
De enige concertfotografie waar ik me ooit mee heb ingelaten was een serie opnamen tijdens de Kasteeltuinconcerten in Helmond. Het was in 2009 en ik was er zeer tevreden over. Morgenavond begint de veertiende reeks Kasteeltuinconcerten in de historie van Helmond. En ik had als fotograaf vandaag al de primeur. De jongens staan niet eens op het programma en het was een no-budgetoptreden. Maar als je met een gitaar en een mondharmonica op de stenen muur van de brug over de kasteelgracht een openbaar nummertje weggeeft, mag dat van mij een kasteeltuinconcert heten. 
Ik stond vooraan en ik was de enige fotograaf. Deze jongens zijn mijn Bono's.

Dit zijn mijn Bono's.