zondag 23 maart 2014

Lente

Als je een foto bekijkt, dan moet je het hebben van één zintuig: je ogen. Je hoort niet wat er op een foto gebeurt, je ruikt het niet, je voelt het niet. En als je al denkt dat je al die prikkels wel waarneemt, dan komt dat omdat je daarvoor op de foto verwijzingen ziet. Als mensen een doek voor de mond houden of hun neus dichtknijpen, dan zal het wel stinken. Als je rook ziet op een foto, dan vul je misschien de bijbehorende stank ook wel in. Pijn voel je niet op een foto, maar iemand die met een grimas op het gezicht naar een bloedende wond grijpt, die zal wel pijn lijden. 
Soms kunnen de op een foto getoonde uitingen van emotie je zelfs op het verkeerde been zetten. Iemand die twee gebalde vuisten in de lucht steekt kan juichen van blijdschap maar evengoed woedend reageren op iets wat hem is overkomen. Zonder context weet je dat vaak niet. Als je op een foto mensen ziet die dassen en mutsen en warme jassen dragen, dan zal het wel koud zijn. Als mensen op een terras zitten dan is het meestal lekker weer. Maar wat nou, als je mensen op een terrasje aan de wijn ziet zitten en ontspannen aan een sigaret ziet trekken, tegen een decor van passerende mensen in winterkleding? 
Vandaag maakte ik zo'n foto in het Waalse Durbuy. Is het hier warm of koud? Deze week begon de lente dus met het weer kan het alle kanten op. Toen ik deze foto maakte was het een graad of zes, zeven. Het zonnetje had voor zonaanbidders al zoveel kracht, dat ze met een jas aan aangenaam op een terras konden verpozen. Wie buiten wandelde verkoos een jas, das en zelfs muts om de windvlagen op tochtige straathoeken te trotseren. Het is dat alles, wat deze foto laat zien. 
Toen we Durbuy uitreden daalde de temperatuur in een fikse hagelbui naar twee graden. Als ik toen mijn camera nog een keer op dit terras had kunnen richten, had ik waarschijnlijk een andere tekst bij die foto geplaatst.

Warm of koud?

zaterdag 8 maart 2014

Hondjes van de bakker

In dit prachtige voorjaarsweer wandelden we langs de plas op De Stippelberg. Ik kom hier vooral 's morgens of 's avonds graag, als de zon laag staat en er prachtig strijklicht over het landschap valt. Maar het is ook wel eens lekker om in een middagzonnetje te wandelen. 
Ik had er weinig vertrouwen in dat ik bijzondere foto's zou maken, want iedereen met een beetje smartphone kan bij dit licht al fotograferen. En dan is het al snel meer van hetzelfde. Ik hoopte dat ik met een goede camera iets meer zou kunnen maken. Dus had ik mijn Canon EOS 6D bij me en daar had ik een 100-400 mm-objectief opgeschroefd. Voor mij een wat ongebruikelijke combinatie, want meestal kies ik bij deze telelens de EOS 7D die door zijn cropfactor iets meer telebereik geeft. Maar de 6D op zijn beurt geeft minder ruis in de hoge ISO-waarden en om met een telelens uit de hand te fotograferen kies ik voor een korte sluitertijd waarbij die ruisarme hoge ISO een voordeel is. 
Nu nog een leuk onderwerp. Dat diende zich aan toen ik groepjes jongeren ontdekte, die hun honden uitlieten aan en in de plas. Jongelui op het droge, honden in het water. Ik zag overal hondjes van de bakker die vies hadden gedaan omdat ze gingen zwemmen zonder zwembroekje aan. En ik fotografeerde van je hela hela hela holala. Ik maakte actiefoto's van honden in het water, apporterende honden, honden die om hun baasjes draafden, honden die zich droog schudden. 
Ik maakte een foto van een zwarte, natte hond in een regen van waterdruppels. Ik zag er wel een negatiefje van zo'n witte zwartgevlekte dalmatiër in: in dit geval een zwarte hond met witte vlekken. Al die witte spikkels, dat is in elk geval geen ruis. Maar dat had ik al uitlegd.

Dit is geen ruis.

woensdag 5 maart 2014

Stralend

Het is 5 maart en we konden buiten zitten op het terras van het restaurant in het Noordbrabants Museum in Den Bosch. Eigenlijk was dit vroege voorjaarsweer meer geschikt voor een boswandeling, maar we hadden al lang geleden bepaald dat de dag na carnaval een museumdag zou worden. 
Ik was nog niet in het Noordbrabants Museum geweest sinds het in mei vorig jaar na een flinke verbouwing weer open was. Bovendien wilde ik graag de tentoonstelling van het werk van fotokunstenaar Ruud van Empel zien. Vandaag was het min of meer nu of nooit, gezien mijn weldoorvoede agenda van de komende maanden. 
Omdat de restaurantjes in Den Bosch op de dag na carnaval na een grote schrobbeurt nog niet waren opgedroogd, besloten we in het museumrestaurant te eten. Dat bleek een goede keuze. We hebben er goed gegeten en lekker buiten in de zon gezeten. 
Er waren slechts enkele momenten die de buitenzitters aanleiding gaven tot wat geklaag en gemopper. Dat was wanneer de zon achter de wolken verdween en het midden in de winter toch wat frisjes werd zonder zonnetje. Op die momenten juichte mijn fotografenhart. Want dat je midden in de winter buiten kunt zitten is al een geschenk, maar dat ik uitzicht had op de contouren van bladloze bomen voor een helverlichte wolkenpartij waarachter de zon zijn stralen als een beamer naar de blauwe hemel kaatste, was een fantastische traktatie. 
Ik had mijn spiegelreflexcamera's thuisgelaten, omdat ik die in een museum meestal als ballast beschouw, maar ik had in mijn zak wel mijn PowerShot G10. En die richtte ik op dit prachtige weersverschijnsel. Ik maakte een foto van een stralend kunstwerk dat slechts een paar minuten te zien was in de tuin van het Noordbrabants Museum. Daarna keerde op 5 maart de zomer terug.

Kunstwerk dat slechts een paar minuten bestond.

maandag 3 maart 2014

Toeter

De carnavalsoptocht is elk jaar een fotogenieke stoet. Het zijn niet alleen toeschouwers met hun smartphones die er spontaan foto's van maken, maar ook veel amateurfotografen die zich met spiegelreflexcamera's langs de route opstellen. 
Er waren er bij die op een zonnige dag als gisteren een speedlightflitser op hun camera hadden gestoken. Die zullen net als ik nogal eens ooit de vraag hebben moeten beantwoorden: 'Waarom flits jij? Het is toch licht genoeg.' 
Ik had zelfs de ISO-waarde op mijn camera opgekrikt naar 800. Bij de huidige stand van de techniek maak ik dan nog altijd prima bruikbare, ruisvrije foto's en ik kan daardoor werken met een korte sluitertijd en een klein diafragma voor de scherptediepte. Dat is wel handig bij die beweeglijke mensen om je heen. 
Als ik zoek naar leuke fotomomenten kijk ik niet alleen in de optocht, maar vooral ook eromheen. Daar zie ik namelijk vaak de meest spontane acties. Gisteren ook weer. Ik heb uit de hele serie deze foto gekozen van een kind dat met zijn volle aandacht bij een toeter is. 
Het is nou precies een foto waar de flitser goed van pas kwam. Het hele plein is overgoten met zonlicht, maar ik fotografeer de schaduwkant van het kind en de toeter. Een beetje flitslicht heldert dan de donkere kant op. 
Het kind op deze foto weet nu wat het is om een toeter te zien. Maar hij is nog wat jong om al te weten wat het is om toeter te zijn.

Carnaval: toeter zien, niet toeter zijn