Geen Paris Montparnasse

Bij zorginstelling Savant heet dit gebouw in Helmond officieel woonzorgcentrum De Ameide. In de volksmond is het gewoon De Ameideflat. Gekscherend noemen Helmonders het ook wel eens de 'aauw maideflat'. In de jaren zeventig is dit zorgcomplex gebouwd als luxe bejaardenhuis. Tegenwoordig is het een grijs, grauw appartementengebouw voor 'aauw maiden' en 'aauw mennekes'. 
Als ik Andreas Gursky was, dan had ik er misschien al lang geleden ooit de lens van mijn camera op gericht. Wees gerust. Het gebouw kan in één keer op de foto en hoeft niet net als Gursky's Paris Montparnasse in twee delen gefotografeerd te worden, om die vervolgens digitaal aan elkaar te plakken. En als je Gursky heet, kun je net als op de foto van Montparnasse alle mensen, meubels en bezigheden in de afzonderlijke appartementen laten zien. 
Maar ik heet geen Gursky en ik ben nooit in de verleiding gekomen om deze meester te imiteren. Dus ik heb de grijze, grauwe Ameideflat nooit op de foto gezet omdat ik het gebouw op zichzelf interessant vind. Ik heb ook geen camera waarmee ik de details van activiteiten achter de ramen van het flatgebouw kan laten zien. Wat ik wel heb is mijn Canon Powershot G10. Die heeft weliswaar niet de kwaliteiten van mijn spiegelreflexen EOS 6D en 7D, maar hij levert nog altijd een beter beeld dan de camerafuncties van mijn iPhone. En ik kan de compacte G10 overal in mijn jaszak mee naartoe nemen. 
Toen ik De Ameideflat vanavond goudgeel zag stralen in het licht van de ondergaande zon, was ik dan ook zeer verguld met mijn powershotje. Vanaf nu mag dit gebouw van mij in plaats van 'aauw maideflat' ook (g)ouwe mensenflat heten.

'Aauw maidenflat' wordt '(g)ouwe mensenflat'

Hoop

Even overwogen we om vanmiddag de stad op te zoeken, waar ik me weer lekker zou kunnen uitleven in straatfotografie. Maar met dit zeldzaam mooie weer in januari stond een wandeling door bos en heide ons beter aan. 
Ik nam me voor om een middagje te besteden aan natuur- en landschapsfotografie. Het gebeurt lang niet altijd, maar vanmiddag nam ik zelfs een statief mee met mijn camera en een paar objectieven. 
Omdat we eerst uitgebreid hadden geluncht in het restaurant bij het begin van onze wandelroute, was het al wat later voor we aan onze wandeling begonnen. De zon verdween achter de wolken en het landschap lag er opeens wat sombertjes bij. Ik fotografeerde een paar bomen en boomstammen die door structuur en vorm in zwart-wit wel krachtig zouden werken, nam ik aan. Voor dit soort fotografie waren licht en landschap vanmiddag ideaal. 
Toch won de kleur het ook vandaag weer van zwart-wit. Het was nog geen vier uur toen ik de rood-gele gloed van de ondergaande zon boven een bosrand zag. Als je om je heen keek was het nog gewoon licht, maar met een klein diafragma voor de scherptediepte en 100 iso met sluitertijden van 1/125 en 1/60 seconde kreeg ik heel aardig een avondstemming in mijn foto's. De wolkenlucht tekende donker af, bomen werden silhouetten en het zonlicht boven de bosrand gloeide in volle glorie. 
Toen ik deze foto maakte realiseerde ik me dat licht aan de horizon voor veel mensen het symbool is voor hoop op betere tijden. Ik vroeg me af waarom. Want wie wel eens buiten komt, weet dat het licht aan de horizon ook het voorportaal van duisternis kan zijn. Maar vooruit: ik start het nieuwe jaar met licht aan de donkere horizon. Dat het een ondergaande zon is zie je niet op deze foto en bovendien worden de nachten alweer korter. 

De nachten worden alweer korter.