Instappen

We liepen naar het stuwmeer bij Nisramont in de Belgische Ardennen, hemelsbreed zo'n beetje halverwege La Roche-en-Ardenne en Houffalize in het land van de Ourthe. Ik was hier al diverse keren en fotografeerde de stuw en het erachter gelegen meer in al zijn verschijningsvormen. Vaak waren er ook andere toeristen die dan over de muren van de stuw naar beneden keken en zich gewillig lieten fotograferen. 
Nu was er een groep jongelui die ging kanoën. Ik denk dat het studenten waren die hier hun kennismakingsweek hadden. Ze kregen tekst en uitleg over wat wel en wat niet te doen in een kano. Ze kregen veiligheidsinstructies over hun zwemvesten en hoe je weer recht kon komen als je omrolde en onder water terecht kwam. 
We slenterden tussen de jongelui door en liepen over de stuw naar de andere zijde. Daar begon een wandelpad, zo wisten we nog van vorige keren. Je hebt daar altijd wel fotogenieke uitkijkpunten over het water. 
Terwijl wij daar liepen, peddelde de groep jongelui over het stuwmeer. Ik maakte wat foto's tussen de bomen en takken door. Opeens was er enig tumult van op elkaar botsende boten en gejoel van de jongeren in de kano's. Ik kon niet goed zien wat er gebeurde. Wel wat er gebeurd was. Want midden op het water dobberde een lege kano en een knaap in het water verwittigde zijn collega-kanovaarders dat het in het meer verrekte koud was. 
Hij zwom richting oever, waar wij stonden. Zijn vrienden sleepten zijn kano achter hem aan. Aan de kant, waar het meer zo ondiep was dat je erin kon staan, merkte ik dat er bij de instructies aan het begin van de tocht één aanwijzing had ontbroken: hoe stap je weer in een kano als je eruit gedonderd bent. 
Met veel leedvermaak fotografeerde ik de verwoede pogingen van de jongeman om weer in zijn kano te komen. Hij moest nog een paar keer ervaren dat het water verrekte koud was, voor hij met hulp van zijn vrienden weer aan boord was geklauterd. Les 1 van het nieuwe studiejaar: hoe stap ik in een kano.
Dank voor de voorstelling. Een verrijking van mijn fotoarchief.

Les 1 van het studiejaar: hoe stap ik in een kano.

Moslimvrouwen

Het is niet de allerbeste foto uit de serie, die ik hier toon. Want die bewaar ik voor een wedstrijd. Een voorwaarde in die wedstrijd is dat de foto van deelname is uitgesloten, als die ooit ergens is gepubliceerd. Die naar mijn smaak beste foto is bijzonder, omdat die verschillende uitingen van verschillende culturen laat zien. De foto die ik hier laat zien is dus next best. 
Zonder veel verwachtingen bleef ik in het voorbijgaan even staan bij de rots van Durbuy. Ik maakte hier al vaker foto's. Soms vielen die goed uit, omdat er iets leuks of onverwachts gebeurde. Maar je kunt niet altijd geluk hebben. Ik fotografeerde mensen die elkaar voor de rots fotografeerden. Ik fotografeerde kinderen die een speels gevecht aangingen met het water dat door een fontein voor de rotswand de lucht in werd gespoten. Als de wind er vat op kreeg, dan was het rennen om uit de nevel te blijven. Ik fotografeerde meer van wat ik hier al eerder fotografeerde. 
Terwijl ik daar aan het fotograferen was, wandelde er een groepje vrouwen met hoofddoeken op richting fontein. Moslimvrouwen, neem ik dan maar aan. Er waren geen mannen bij. Ik ken de verhalen van bazige mannen en onderdrukte vrouwen in de Arabische wereld. Ik ken de Koran niet, maar onderdrukking van moslimvrouwen lijkt me meer door de cultuur en de politiek bepaald, dan door het geloof. In dit geval leken het me zelfbewuste vrouwen, die wisten wat ze wilden en deden wat ze leuk vonden. 
Meer zoals westerse vrouwen op een zaterdagmiddag gezellig met hun kinderen op stap gaan, als hun mannen naar het voetbalveld gaan. Die westerse moeders zag ik hier ook in zomerjurkjes in de koude nevel van het fonteinwater ineenkrimpen en gieren van de pret. Zoals deze moslimvrouwen. 
Ik vroeg me alleen wel af hoe lang het duurt voor zo'n hoofddoek weer droog is.

Hoe lang duurt het voor zo'n hoofddoek droog is?

Recreanten

We waren vanmiddag weer even op De Stippelberg. We lunchten op het terras van het paviljoen bij de golfbaan. Daarna maakten we een korte wandeling langs de zandafgraving tot zich in de lucht dermate dreigende regenwolken vormden, dat we besloten in rap tempo naar de auto terug te keren. Net voor de bui binnen. 
De weersomslag hing al in de lucht toen we nog op het terras zaten. Het begon af en toe wat harder te waaien en de zon verdween soms achter de wolken. We stelden onze wandeling welgeteld een minuut uit, omdat het een beetje begon te druppelen. Maar toen de bui niet doorzette, zijn we toch een stuk gaan lopen. Gelukkig, want dit weer met zon en soms dreigende regenwolken geeft mooi diffuus fotolicht. 
De Stippelberg is een populair recreatiegebied. Er ligt een golfbaan, een restaurant, er zijn bossen, er is water en er lopen goede fiets- en wandelpaden doorheen. Hoewel er geen stadse straten zijn, is er voor een straatfotograaf zoals ik altijd wel iets te halen. Des te opmerkelijker is het, dat ik vanmiddag weinig oog had voor mensen. Ik richtte mijn lens vooral op watervogels. 
Het leverde me een paar mooie plaatjes op die beter passen in de categorie natuurfotografie dan in die van straatfotografie. Ik vond het zelfs niet nodig om mijn camera te richten op een groepje fietsers, toen ik werd uitgenodigd om een foto van hen te maken. In het groepje recreanten herkende ik Martin, die me toeriep: "Maak eens een foto!" Hij bedoelde waarschijnlijk: van ons. Want ik maakte immers al foto's. Van recreërende watervogels.

Recreanten aan het strand.

Verrassend

Filmregisseur Mel Brooks is een meester in het vastleggen van kolderieke humor. Ik herinner me een scène uit zijn film Blazing Saddles uit 1974. Cowboy Mongo haalt uit om een hem onwelgevallig heerschap  een fikse vuistslag toe te brengen. In plaats daarvan raakt hij het paard van de man vol op de snuit en gaan paard en heerschap onderuit. Verrassende wending voor de kijker, hilarisch moment. 
Ik moest eraan denken toen ik bij een ijssalon in Marche-en-Famenne op het terras zat. Camera als altijd binnen handbereik. Ik observeerde een moeder die een hapje van haar ijsje nam en het volgende hapje aan haar kind gaf. Om en om: hapje voor moeder, hapje voor dochtertje. Ik vond het een vertederend moment en wilde het vastleggen. Pakte mijn camera, stelde de juist belichting in, stelde scherp en toen de lepel weer omhoog ging was ik klaar om af te drukken. 
Precies op dat moment was het hapje voor papa die volgens mij heel goed voor zichzelf kon zorgen. Verrassende wending. Zelfs voor dochtertje, zo te zien. Het zijn die momenten die je als straatfotograaf niet kunt bedenken. Ze gebeuren onder je ogen en als je geluk hebt, zoals ik nu, voor je lens. 
Als je deze scène nog eens terug ziet in een film van Mel Brooks, dan heeft hij ongetwijfeld mijn foto gezien.

Hapje voor, eh... papa.