Beschutting

In Boekel vierde slagwerkgroep Sambanda vandaag haar eerste lustrum met het percussiefestival Samba Cinco. Op zo'n drummersfeestje valt voor hobbyfotografen altijd wel iets te beleven, dus gingen we ons daar vanmiddag vermaken. 
Het was een fantastische speeltuin voor de straatfotograaf en de actiefotograaf. De razendsnelle drummershanden leverden een paar mooie foto's op. Ook de expressie in de gezichten van de trommelaars was een leuk fotomotief. Ik fotografeerde van alles wat en richtte mijn lens ook op de festivalbezoekers. Dansende mensen, ritmisch handgeklap, wiegende heupen. Het was er allemaal en het staat allemaal op mijn foto's. 
Ik heb een poosje de focus gericht op een meisje van een jaar of acht dat spelenderwijs een hoofdrol opeiste als danseresje. Ze claimde tussen de bedrijven door zelfs een plekje op het podium en danste daar met een vriendinnetje alsof ze al jaren voor een groot publiek optrad. Ik heb lang geaarzeld of ik hier een foto van haar zou tonen, of dat het toch de foto moest zijn waarvoor ik uiteindelijk heb gekozen. 
Het is de foto geworden van een klein kind dat moeders been omklemt en beschutting vindt onder moeders hand. De foto laat veel te raden over en ontleent daaraan zijn spanning. Je ziet een kennelijk leeg plein. Toch is er iets te doen, want op de achtergrond zie je mensen die zodanig gegroepeerd zijn dat het publiek kan zijn. Het kindje kijkt naar iets onbestemds dat gezien zijn houding nogal bedreigend is. Buiten het kader van deze foto staat een slagwerkgroep met trommels die groter zijn dan het kindje met veel kabaal zijn trommelvliezen teisteren. 
Je zou voor minder onder mama's rokken vluchten. En dan heb je een probleem als moeder de broek aan heeft. Die hand maakt veel goed.

Kan niet onder moeders rokken wegkruipen.

Roofvogelshow

Deze maand verscheen er weinig op mijn blog, omdat ik tijdens mijn vakantie geen internet bij de hand had. Met wat gedoe in een restaurant had ik met gratis wifi wel wat kunnen doorsturen, maar ik mijn vakantie had ik geen zin in gedoe. 
Toch maakte ik in mijn vakantie genoeg fraaie foto's om mijn fotoblog te verrijken. Dus breek ik voor een keertje met een door mezelf opgelegde beperking dat de hier getoonde foto's hooguit een dag oud mogen zijn. 
De foto die ik hier laat zien is van donderdag 20 juni, maar het is wel de eerste gelegenheid dat ik foto's kan uploaden. Dus wat mij betreft is de foto nog steeds actueel. Uit de honderden foto's die ik in mijn vakantie maakte, kies ik deze vanwege de moeilijkheidsgraad. 
We waren een dagje in Pairi Daiza in het Belgische Brugelette, vlak bij Mons – Bergen zo U wilt. Pairi Daiza is oud-Perzisch en betekent 'afgesloten tuin'. Gelukkig was dit 'Domaine de Cambron' niet afgesloten. Het is één van de mooiste themaparken die ik de laatste jaren bezocht. Natuur en cultuur van de verschillende werelddelen zijn hier op een indrukwekkende manier op enkele hectaren samengeperst. 
Alsof het publiek er al niet genoeg aan zijn trekken komt, is er ook een roofvogelshow onder een oude toren. In het verleden was ik nogal teleurgesteld over de foto's die ik bij dit soort shows maakte. Er zaten toeschouwers in de weg, de razendsnelle vogels waren al uit beeld voor ik kon afdrukken, ik had een telelens voorgeschroefd als een arend naast me kwam zitten en een groothoek als het spektakel zich in de verte afspeelde. 
Ik had ervan geleerd en had dit keer twee camera's paraat met een groothoek en tele. Ik was op een hoek gaan zitten waar ik vrij zicht had door een gangpad. En ik had de omgeving verkend zodat ik een beetje kon voorspellen van waar naar waar de roofvogels zouden vliegen. Ook de sluitertijden had ik vooraf zodanig gekozen dat ik 'bevroren actiefoto's' kon maken. 
Ik maakte uiteindelijk een leuke serie, waaruit ik deze toon omdat de vogel razendsnel door het beeld scheert. Toch heb ik hem precies op de goed plek 'gevangen', volledig in beeld en laag boven het publiek. Als het jongetje met de capuchon onder in beeld met zijn eenvoudige compactcamera net zo'n mooie foto heeft gemaakt, dan vreet ik mijn Canons op.

Vederlicht in tegenlicht.

Privacy

In het afgelopen weekeind verkeerde ik in een omgeving waar niet veel gebeurde. Toch heb ik een serietje recreërende mensen kunnen fotograferen. Eén daarvan toon ik hier. 
Ik laat op dit blog mensenfoto's zien, zo lang het nog mag. Want in Europa – nu in Zweden – wordt steeds vaker geroepen om strengere maatregelen tegen privacyschendende fotografen. De Zweden willen bij wet regelen dat je toestemming nodig hebt om mensen in de privésfeer te fotograferen. 
Ik fotografeer op de openbare weg en vraag mensen zelden toestemming om foto's die ik van hen maakte te publiceren. Ik zorg er in mijn selectie zelf wel voor dat mensen niet gekwetst worden door mijn publicaties. Mijn criterium: zou ik zelf zo in het openbaar te kijk willen staan? 
Ik denk niet dat ik de mensen op deze foto kwets als ik die hier publiceer. Ook al zie ik er een paar rare dingen in. De setting heeft weliswaar een hoog privacygehalte, maar ik maakte de foto in een openbaar park waar iedereen deze mensen kon zien. Er vielen me een paar dingen op die me deden besluiten van dit tafereeltje een foto te maken. 
Ten eerste: als ik zelf fotografeer zorg ik voor een stabiele camerapositie. Als ik geen statief gebruik, wat vaak het geval is, zorg ik dat ik mijn camera met twee handen goed ondersteun. De camera mag niet bewegen door ademhaling of door het indrukken van de ontspanknop. Mijn foto's vertonen zelfs bij sluitertijden van 1/15 seconde of minder, zelden bewegingsonscherpte. De fotograferende dame op deze foto steunt weliswaar op één arm, maar heeft de camera slechts met één hand vast. Het kan niet anders of de camera beweegt bij het indrukken van de ontspanknop. Haar geluk is dat ze bij dit zonlicht waarschijnlijk een snelle sluitertijd kan kiezen. 
Ten tweede valt mij op: alle personen op de foto dragen schoenen. Van wie is dan dat paar schoenen tussen de reiswieg en de knie van die fotograferende dame? Stond ik op de verkeerde plek? Had ik aan de andere kant van de reiswieg een baby kunnen fotograferen met schoenmaat 42?

Een baby met schoenmaat 42?