Gezien

Op kunstfestival Artimond in Helmond werd vandaag weer driftig gefotografeerd. Naast fotograferende iPhones die tegenwoordig standaard in het straatbeeld aanwezig zijn, zag ik ook veel Nikons en Canons en hier en daar een Sony. Op een kunstfestival kun je zelfs een artistiekeling verwachten met een oude anologe camera die hij vervoerde in een lederen schoudertas. Ik heb hem gezien. 
Wat me opvalt is dat met al die camera's alleen maar de optredende artiesten worden vastgelegd. Er zullen dus weer talloze foto's in omloop komen van de schoenenpoetsende Turk Boyaci Huseyin die met veel misbaar, mimiek en emotie de schoenen van zijn klanten en de klanten zelf bewerkt. En van de spectaculair touwspringende DDF Crew. En van de saurussen. 
Ik geef toe, ik heb er ook foto's van gemaakt en die zien er goed uit. Maar mijn grootste aandacht ging toch uit naar het publiek. Terwijl de toeschouwers veel gezien hebben, heb ik veel toeschouwers gezien. De reacties van de mensen, hun pose, hun emotie. Dat fascineert me en dat leg ik fotografisch vast. De artiesten laat ik dan aan de andere Canons en Nikons en Sony's over. 
Ik heb een leuke reeks publiek en pik er eentje uit om hier te tonen. Het is esthetisch niet de sterkste, want daarvoor is ie nogal druk. Maar er is veel op te zien. Links zie je toeschouwers die naar een onzichtbare voorstelling kijken. De hoofdmoot in het beeld wordt gevormd door op schouders getilde kinderen die naar dezelfde voorstelling kijken. Die kinderen vertoonden een acrobatische show die niet in het programmaboekje stond. Tussen de kinderen zie je een raam van het Gemeentemuseum Helmond in Boscotondo dat ook een kader vormt waardoor mensen naar de onzichtbare voorstelling kijken. En dan is er die mevrouw rechts onder in beeld die de voorstelling voor gezien houdt. 
En die voorstelling zelf? Ga eens op zoek naar foto's van al die andere fotografen. Daar zit-ie beslist tussen.

Ik zag deze acrobatische voorstelling.

Meesjes

Al een poosje zag ik koolmeesjes af- een aanvliegen naar een vogelkastje in onze tuin. Het kastje hadden we ooit in een kerstpakket cadeau gekregen en onder het gaatje waardoor de vogeltjes hun huisje in kunnen, staat 'bird'. De zin daarvan ontgaat me, want vogels kunnen zover ik weet niet lezen en ook geen Engels. Maar je moet een gegeven vogelkastje niet in de bek kijken, zullen we maar denken.
Naarmate ik langer naar die ijverige koolmeesjes keek, kreeg ik de behoefte om ze te fotografen. Ik heb enkele ingrediënten die daarbij van pas komen: ik heb met mijn Canon 7D een redelijk snelle camera, ik heb met mijn 100-400 mm f/ 4.5-5.6 zoomobjectief een tamelijk goede telelens, ik heb behoorlijk wat technische kennis van de fotografie en ik heb op vier meter afstand van het vogelkastje een fatsoenlijke standplaats. Wat ik mis: kennis der natuur en geduld.
Ik had mijn fotospullen opgesteld onder de overkapping in de tuin. Vooraf alle instellingen op de camera gezet: sluitertijd van 1/1000 seconde, diafragma zo groot mogelijk om maximaal van de snelle sluitertijd te kunnen profiteren, isowaarde op 1600 voor een goede belichting, camera op statief en zorgvuldig scherp gesteld op het gaatje in het vogelkastje en daarna de autofocus uitgeschakeld. Hoogste sluitersnelheid ingeschakeld.
Ik had me op een stoel achter de camera geposteerd en toen begon het wachten. Hoe vaak vlogen die meesjes eigenlijk af en aan? Ik zat hier nou wel op een vrije middag, maar vliegen die beetjes misschien alleen 's avonds of 's morgens? Ik wisselde af en toe in mijn ongemakkelijke houding, want ik moest voor de snelle actie de vinger bij de knop houden. De meesjes zijn nou eenmaal vliegensvlug.
Ik heb geen verstand van vogels en ik heb geen geduld. Maar wel geluk. Na een paar minuten was er al actie en na een kwartiertje had ik een mooie serie. Dankzij de vooraf zorgvuldig gekozen instellingen.
Zou het met ijsberen op de noordpool en leeuwen in de graslanden van Afrika ook zo leuk zijn? Of is een beetje geluk daarvoor niet voldoende?

Wildlife. En nu de leeuwen en de ijsberen.

In de kerk

Ik kom nog wel eens in de kerk. Om foto's te maken. En deze week ook om foto's te kijken. Ik begeef me in kerken doorgaans tussen talloze andere toeristen, al dan niet gewapend met fototoestel. En al dan niet begeleid door een gids. In die kerken valt altijd wel iets te beleven. 
Zo schuilden we eens tegen de regen in een kerkgebouw in Lübeck, waar het ene na het andere gezelschap door gidsen werd rondgeleid. "Deze kerk is gebouwd in 1351. De kerk is 120 meter lang en het middenschip is 80 meter breed", leerden we zo van een gids. Tot de volgende gids kwam: "Deze kerk is gebouwd in 1250. De kerk is 108 meter lang en het middenschap is 60 meter breed." 
Na vijf gidsen trok ik door alle getallen te middelen voorzichtig de conclusie dat de kerk gebouwd moest zijn rond 1300, meer dan honderd meter lang moest zijn met een middenschap van nog geen honderd meter breed. Sindsdien vertrouw ik niet meer op gidsen die gezelschappen rondleiden door kerken. Ik verken het gebouw op eigen houtje en zoek naar leuke fotoplekjes die je niet in toeristenfolders aantreft. 
Deze week waren we in de Sint Hubertusbasiliek in het Waalse stadje Saint Hubert. Wat me hier opviel waren prachtige foto's van middeleeuwse kerkdienaren. Ze waren vakkundig gemaakt in 'Rembrandtlicht' en op lange banieren afgedrukt. Ze hingen aan de pilaren, waartegen in kerken doorgaans beelden staan. 
In de basiliek waren veel toeristen en velen hadden een fototoestel. Dat variëerde van een iPhone, via een compactcamera tot een Nikon D800 (kale bodyprijs rond 2300 euro). Zo'n prijzig apparaatje verwacht je in handen van een kundig en creatief fotograaf. Maar de heer met deze camera zou aan compactje ook genoeg gehad hebben, af te gaan om de onderwerpen waar hij oog voor had. De mooie foto's keurde hij geen blik waardig.
Ikzelf profiteerde met mijn Canon 6D van de hooggevoelige, ruisarme fullframe sensor. In de basiliek van Saint Hubert kun je vrij achter het altaar langs lopen. Ik zag hoe het opgeboende altaarblad de gewelven van het kerkgebouw weerspiegelde en combineerde dat beeld met het mooie licht in het middenschip. Zo zie je ze niet in een toeristenfolder. 
En ik ging weer niet voor het fotograferen de kerk uit.

Niet voor het fotograferen de kerk uit.

Mooiste plekje

Een paar weken geleden stond ik in een leeg landschap te wachten op het peleton van Luik-Bastenaken-Luik. Niet helemaal leeg. In de verte liepen een paar herten langs de bosrand door een weiland. In de auto zat mijn vrouw te wachten tot de renners kwamen. En een stukje verderop stond een Vlaming met zijn vrouw. Verder niemand, in de verste verte niet. 
Omdat wachten op een peleton in een leeg landschap lang kan duren, doodde ik de tijd met een praatje met de Vlaming. Ook hij had een vakantieoptrekje in Wallonië. En ook hij kende, net als ik, de mooie plekjes in de streek. Ik kende er die hij niet kende, en hij kende er die ik niet kende. We wisselden de coördinaten uit. 
Vandaag gingen we naar wat de Vlaming noemde 'het mooiste plekje van België'. Want daar waren we nog niet. Hij beloofde na een steile helling een prachtig uitzicht over de Ourthe. We vonden het vertrekpunt en begonnen er aan de steile helling langs diepe afgronden. Op een zijpad hadden we een prachtig uitzicht over de Ourthe. Ik maakte er foto's, net als meer wandelaars. 
We liepen verder en ik keek omhoog, langs een steile wand op. Die nam boven een strakke, recht vorm aan. Ook daar moest je over de Ourthe kunnen uitkijken, bedacht ik. Mijn vrouw, die het niet op erg steil heeft, bleef beneden wachten en ik klom omhoog. Camera en statief met riemen tegen mijn lijf gesjord. 
Boven was het uitzicht adembenemend. Ik maakte er foto's en zag hoe mensen beneden op het pad voorbij liepen, zich niet bewust van de schoonheid boven hun hoofden. Ik ben verwend met prachtige landschappen in Scandinavië en Amerika. Maar dit beeld past goed in dat rijtje en is relatief dicht bij huis relatief goed te bereiken. 
Waar het is? Laat ik dit lege landschap nou eens even helemaal voor mezelf bewaren.

Voor mezelf