zaterdag 24 november 2012

Handen

Voor een excursie van onze fotoclub hadden we vandaag als speelterrein de markt in Den Bosch uitgekozen. Ieder moest zichzelf een opdracht geven, zodat we niet alleen maar lukraak fotografeerden wat er voor onze lens kwam. Ik gaf mezelf de opdracht om tassen te fotograferen. Dat leek me aanvankelijk heel leuk, maar later begon ik te twijfelen. Kunnen dat wel boeiende foto's worden? 
Boodschappentassen, boodschappentassen, boodschappentassen. Saaaai. Ik bleef toch bij mijn keuze, want de uitdaging moest dan maar zijn om het leuk te maken. Terwijl ik ermee bezig was, had ik niet het gevoel dat ik leuke foto's maakte. Wat er dan weer wel leuk aan was, was dat je direct contact had met mensen. Iedereen wilde weten wat je aan het doen was. 
Ik voelde me een soort zakkenroller die iets wegpikte bij al die mensen. Zo voelden veel mensen dat kennelijk ook. 'Waar ben jij in vredesnaam mee bezig?', klonk het soms agressief. Want ik vroeg niet eerst toestemming om de foto te mogen maken. Het klinkt raar, maar zelfs bij het fotograferen van boodschappentassen is er een spontaan moment dat de foto nodig heeft om boeiend te zijn. Als ik na het maken van de foto uitlegde dat het om de boodschappentas ging en ik liet de foto zien, dan vonden de mensen het opeens leuk. Uiteindelijk ben ik zeer tevreden met een mooie serie: de markt gezien vanuit het perspectief van een boodschappentas. Ik heb een serietje op Flickr geplaatst.
Tussen de bedrijven door had ik ook oog voor andere fotogenieke scènes. Zoals een stel marktkooplui dat koffie drinkt uit plastic bekertjes. De man die in de lens kijkt, trekt als eerste de aandacht. Oogcontact! Maar eigenlijk zie je toch vooral een groepje. Pas als je iets langer kijkt, zie je wat deze foto echt leuk maakt: let eens op het rijtje handen, te beginnen rechts onder in de beeld. Als je de rij naar links volgt eindig je bij een afbeelding van handen met gelakte nagels en ... wat doet die hand die helemaal links in beeld komt? Zoekt die een 'tas' koffie, om binnen mijn opdracht te blijven?

Zin in een tas koffie?

zondag 11 november 2012

Herfst

De hoeveelheid foto's die ik op de Ullingse Bergen bij Sint Anthonis maakte laat zich uitdrukken in vele gigabytes. Maar dat is alweer jaren geleden. De laatste keer dat ik een foto uit dat natuurgebied op deze weblog plaatste was in januari 2009. En dat was niet eens een echte natuurfoto. Ik was nooit een echte natuurfotograaf. Als ik me in het veld begaf, dan was ik veel meer landschapsfotograaf. Ook in de prachtige Scandinavische natuurgebieden tot op IJsland toe fotografeerde ik landschap en geen natuur. 
Tegenwoordig ben ik meer straatfotograaf. Ik zoek verrassende of grappige scènes in het openbare leven. Slechts af en toe richt ik mijn objectieven nog op landschappen, zelden op natuur. Voor natuurfotografie moet je naast kennis van fototechniek ook verstand van de natuur hebben. Waar fourageren de vogels en wanneer? Op welke plekken en op welk uur heb je kans om vossen en dassen te fotograferen? Ik ben een leek als het om de natuur gaat. Dat ik ooit wilde zwijnen fotografeerde, was puur toeval. 
Op een mooie herfstdag als vandaag gingen we weer eens op de Ullingse Bergen wandelen. Vroeger aten we dan regelmatig in restaurant De Heksenboom. Maar het complete nieuwe restaurant dat al weer enkele jaren in bedrijf is, hadden we nog niet gezien. Evenmin als de grote parkeerplaats die aan de rand van de Ullingse Bergen is aangelegd. We lunchten in De Heksenboom en ik nam nog een bokbier om in de stemming te komen voor een stevige herfstwandeling. 
Ik had mijn zinnen gezet op herfstfoto's: gele en rode bladeren, dorre takken en paddenstoelen. Ik had mijn meesjouwuitrusting beperkt tot mijn Canon 7D met 50 mm-marcolensje. Ik lette op het mooie licht en op mooie structuren en kleuren. En ik fotografeerde paddenstoelen zonder dat ik wist hoe die heetten en waarom die juist daar stonden waar ze stonden. Aan Kabouter Spillebeen of Paulus de Boskabouter kon ik het niet vragen. Ik heb ze niet gezien.

Paulus maakte deze foto.