Legoland

Het sneeuwde vandaag. De wegen nodigden niet uit voor verre autoritten. Van Augsburg hebben we na twee bezoekjes het beste wel gezien. Niet ver van ons hotel ligt de Duitse versie van pretpark Legoland. Vandaag konden we voor minder dan de helft van de normale entreeprijs binnen. Veel attracties waren dicht vanwege de sneeuw. 
Omdat ik dit soort pretparken toch vooral bezoek om foto's te maken, vond ik dat niet erg. Sneeuw in een pretpark is ook pret voor de fotograaf. Dus maakte ik vandaag foto's van spelende kinderen in de sneeuw. Ze betaalden entree om sneeuwpoppen te maken, die ze ook buiten het pretpark gratis en voor niks konden maken. En ik maakte er foto's van, die ook buiten het pretpark gratis en voor niks had kunnen maken. 
We waren ook regelmatig binnen. Om op te warmen en om op te drogen. Want het bleef maar sneeuwen. Zo gingen we in een Legoduikboot op zoek naar Atlantis. En natuurlijk hadden de ontwerpers van Legoland ervoor gezorgd, dat we die onderwaterwereld ook vonden. Het lijkt veel op de onderzeewereld van Burgers Ocean (bij Burgers Zoo en Burgers Bush in Arnhem). Maar hier vind je diep onder de zeespiegel ook Legomannetjes aan het werk. Links van het naar boven wijzend meisje, zie je nog net een rood-geel poppetje met bouwhelm en drilboor van Legosteentjes. Wat die daar doet is me een raadsel, maar ja, in Legoland spelen de Legomannetjes nou eenmaal de hoofdrol. 
Op de zeebodem sneeuwde het niet en was het - gek genoeg- droog en warm. Dus geen Legofoto in de sneeuw, maar Lego onderzee. Gemaakt met een Canon 7D zonder onderwaterbehuizing. Die heb ik geen, maar die was buiten in de sneeuwbuien eigenlijk wel nodig.

Hier was het droog.

Buiten

De gouden zaal van het Raadhuis van Augsburg is zo mooi, dat je er apart entree voor moet betalen om er binnen te mogen kijken. Alle bezienswaardigheden in het gebouw zijn voor toeristen gratis te bezoeken. Maar niet die gouden zaal. Daarvoor moet je 2,50 euro betalen. Wij gingen er vandaag kijken. Buiten sneeuwde het, dus binnen was het beter, ook al moest je betalen. 
Gidsen wezen op de plafonds, op de wanden, op de deuren, op de schilderingen. En de toeristen draaiden hun nekken in alle standen. Overal zag je iPhones en andere multimedia-telefoons met een camerafunctie op dat goud gericht worden. De ansichtkaarten waren voor een paar dubbeltjes in de shop te koop, maar zo'n zelfgemaakte fletse ruisfoto vinden veel mensen toch leuker. 
Ik had mijn spiegelreflexcamera's in de auto laten liggen. Het gesjouw met die grote camera's door de natte sneeuw in een drukke stad stond me vandaag tegen. Ik had mijn kleine Canon Powershot G 10 in mijn zak. Erg ruisgevoelig, dus voor binnen niet zo geschikt. Maar dat stoorde me niet. 
Ik gebruik musea en toeristische gebouwen meestal als uitzichtpunten, vanwaaruit je gebouwen zonder perspectivische vertekening kunt fotograferen. Je moet vanaf een eerste of tweede verdieping namelijk niet vanuit een flinke hoek omhoog fotograferen, maar ziet gebouwen vanuit een tamelijk rechte hoek ten opzichte van je objectief. 
Binnen maakte ik vandaag ook foto's, maar de beelden die ik door ramen schoot van gebouwen in Augsburg bevallen me beter. Bovendien was er mooi licht. Het sneeuwde, dus de lucht was bewolkt. Er waren geen harde door de zon getekende schaduwen en de straten en daken waren nat, waardoor de rode daken een mooie verzadigde kleur kregen. Terwijl achter mijn rug de camera's klikten in de gouden zaal van het Raadhuis van Augsburg, fotografeerde ik de rode daken. 
En ik had opeens het decembergevoel: zou de goede Sint wel komen, nu hij het weer zo lelijk vindt?

Zou de goede Sint wel komen?

Acculaders

Mijn fotoapparatuur heb ik verpakt in verschillende tassen. De camera's en objectieven met een flitser zitten in een fototas die ik als eerste in de auto gooi als ik op pad ga. Er zitten vers opgeladen accu's bij voor alle apparatuur die stroom nodig heeft. 
Los heb ik nog een telezoom in een aparte tas en een stevig statief. Dan heb ik een tas met een extra flitser en extra accu's. In een derde tas zitten de acculaders. En dan is er nog een pakket met lichtvormers inclusief statieven. Dat zijn paraplu's, softbox, beautydish en reflectiescherm. 
Hallo inbreker! Als je dit meeleest moet ik even waarschuwen. Ken je dat reclamespotje van Interpolis waarbij veiligheidsbeambten in een deuk liggen om een dief die de deur niet openkrijgt? Zoiets vergaat het je bij mij thuis ook. En als je onverhoopt na een nachtje kraken toegang krijgt tot mijn huis, dan tref je daar apparatuur aan die je aan de straatstenen niet kwijt raakt. 
Mijn statief bijvoorbeeld, dateert nog uit 1989 en je hebt een kraanwagen nodig om het te tillen. Maar ja, stevig, dat wel, en niet kapot te krijgen. Mijn 5D bijvoorbeeld. Daar staat nog niet Mark II of Mark III op. Oud beestje. Maar ja, het is de fotograaf en niet de camera die de foto's maakt. Dus potentiële dieven: zoek maar een ander adres. Zo. Dat bespaart me hopelijk een paar krasjes op mijn kozijn of een sterretje in één van mijn ruiten bij thuiskomst.
Waarom ik dan toch even al mijn apparatuur opsom? Om uit te leggen waarom ik nu enigermate onthand ben. Als je zoveel apart verpakt, vergeet je nogal licht iets. En dat is me nu overkomen. Ik zit diep in Duitsland met twee camera's, maar zonder acculaders. Eén van de twee accu's van met Canon 7D is al leeg en één van de twee sets accu's van mijn Canon 5D is er ook al mee opgehouden. 
De belangrijkste fotolocaties moeten nog komen, dus moet ik zuinig zijn op mijn accu's. Maar als ik 's avonds nog even een ommetje rond ons hotel maak, dan wil ik best een stroomverslindende avondopname maken om ons sprookjesachtig mooie hotel vast te leggen. En inbrekers die denken dat ik hier wel een paar weken blijf, riskeren dat ze mij thuis tegen het lijf lopen. Assepoester redde het niet, maar ik ben voor twaalf uur thuis.

Sprookjesachtig, maar voor twaalf uur thuis.

De kluit belazerd

Er zijn mensen die de kluit belazeren, ook in de fotografie. Met Photoshop kun je een foto ingrijpend veranderen. Als je dat vakkundig doet, kun je beschouwers van een foto doen geloven dat het een onvervalste opname is. Zo uit de camera. 
Ik hou daar niet van. Bij mij moeten foto's puur zijn. Photoshop heb ik al lang niet meer toegepast. Ik volsta met het veel eenvoudigere maar zeer efficiënte fotobewerkingsprogramma Aperture op mijn Macbook Pro. Dat gebruik ik bijvoorbeeld om mijn oorspronkelijke opname bij te snijden. Daarmee doe ik de werkelijkheid geen geweld aan. Ik verander hooguit het raam waardoor ik de wereld inkijk. 
Ik gebruik Aperture ook om eventueel de doortekening aan te passen, zoals fotografen dat al meer dan een eeuw in hun doka doen. Of ik pas de kleurverzadiging en het contrast aan. Want ook dat doet iedere fotograaf, bewust of onbewust, al is het alleen maar bij het kiezen van de cameraintstellingen. 
Aan de foto die ik hier toon kwam geen Photoshop te pas. De boom is niet met knippen en plakken in de lucht gehangen. Ik heb hem werkelijk zo gezien. Toch is het niet echt een vliegende boom. Ik heb een ietsiepietsieklein aanpassinkje gedaan. De boom hing aan een kabel en werd door een kraan vanuit een tuin door de lucht over een huis heen getakeld. In Aperture heb ik met het retoucheerkwastje het stukje kabel boven de kruin weggepoetst. Dat kon vroeger in de doka ook al. 
Ik heb dus niet de kluit belazerd; hooguit de kruin.

Kluit of kruin belazerd?

Kader

Als fotograaf moet je op veel dingen letten. Op de eerste plaats moet je natuurlijk een leuk onderwerp vinden. Als straatfotograaf betekent dat: oog hebben voor opvallende gebeurtenissen. 
Soms is het onderwerp maar een moment te zien. Het beslissende moment, zoals de Fransman Henri Cartier-Bresson - een uitblinker in dit genre - het ooit noemde. 
Als je dan 'het moment' ziet, moeten je cameraspullen in orde zijn. Tijd om je instellingen aan te passen is er dan vaak niet. Op een dag als vandaag was dat lastig. De zon maakte grote contrasten tussen de harde schaduwen en de heldere lichten. Ik zou bijna verzuchten: geef mij maar een regenachtige dag. 
Dan is er nog zoiets als een goede uitsnede maken. Kader je het beeld staand of liggend in. Moet je ruimte hebben om de foto later bij te snijden, bijvoorbeeld vierkant of in verhoudingen als 3:4, 4:5, 5:7 of 16:9? Bij deze foto had ik als fotograaf één beslissing minder te nemen. Het kader stond al klaar. 
Als eerste had ik de Britten in het vizier. Een hele groep, lekker in de zon. Ik hoorde dat ze Engels spraken. Dat ze uit Wales kwamen, denk ik omdat het op hun bus stond. 
Toen zag ik die drie in het busjehokje. Waarschijnlijk de macht der gewoonte. Want Wales associeer ook ik met regen, altijd regen. In elk geval 'schuilden' zij in het bushokje. Toen zag ik dat dat bushokje de hele scène inkaderde. De beslissing over de beelduitsnede was dus al voor me genomen: liggend in de beeldverhouding 16:9. 
Dat de foto hier op mijn blog uiteindelijk toch een klassieke verhouding 2:3 heeft, komt omdat ik graag 'out of the box' denk.

Out of the box; eh... out of the frame.