Het kan niet kloppen, maar in mijn herinnering kon ik eerder fietsen dan lopen. Ik heb mijn leven lang gefietst. Eerst op een driewieler, toen op een tweedehands kinderfietsje, toen op een splinternieuwe jongensfiets, daarna een racefiets en nog één, later een mountainbike erbij en de laatste tijd rijd ik op een RIH Z-900 trackingfiets.
Ik weet niet of het aan het model fiets of aan de leeftijd ligt, maar ik heb de laatste jaren wel wat aan snelheid ingeleverd. Het fietsplezier heeft er niet onder geleden en als ik dat ook nog eens kan combineren met mijn fotohobby, dan geniet ik helemaal. Na een weekenddienst was ik twee dagen vrij en heb ik optimaal geprofiteerd van het mooie weer. Ik ben lekker gaan fietsen.
Natuurlijk ging er een fotocamera mee, want die heb ik vrijwel altijd en overal bij de hand. Dus ook op de fiets. Deze keer was het de kleine Canon Powershot G10 die ik in een klein tasje aan mijn broekriem had bevestigd. Zo nu en dan stapte ik af, als ik iets fotowaardigs zag.
Omdat zowel fietsen als fotograferen mijn tweede natuur zijn geworden, kon ik zelfs al fietsend een foto maken. Dat moment diende zich aan toen ik in het peleton van de Fietsvierdaagse De Peel terecht kwam. Ik besefte dat ik van dit evenement vrijwel altijd alleen maar 'langs-de-lijn'-foto's zie. Fietsers picknicken, fietsers beraadslagen staande naast hun rijwiel over de te volgen route, fietsers komen aangereden. Maar 'meerijdende' foto's zijn schaars. Dus maakte ik er een paar.
Deze foto is gemaakt met een sluitertijd van vijftien kilometer per uur.
 |
| Sluitertijd 15,3 km/u. |
Hier leefden ooit wolven. Bossen van sparren waren hun biotoop. Dat leid ik af uit de namen van de landweggetjes met wolf, bos en spar erin. De wolf werd hier bijna anderhalve eeuw geleden verjaagd. Dit werd het domein van mensen die niet in de bewoonde wereld wilden leven.
Ooit was het mooi wonen in dit landhuis. Een paar decennia geleden had je hier in de verste verte geen buren. Vogels, reeën en klein wild hadden hier hun biotoop. Een eeuw geleden was dit de grens van een woeste, verlaten Peel en de beschaving.
Met dit landhuis leek me niet zoveel mis. Ik heb het in het voorbijgaan eens goed bekeken. Het metselwerk zag er nog goed uit, het houtwerk in het dak vertoonde geen sporen van verrotting en zelfs de tuin woekerde nog niet zoals in het sprookje van Doornroosje.
Toch was er kennelijk een reden dat dit landhuis moest verdwijnen. Dit lijkt een wat rommelige foto, maar daarin zit wel het hele verhaal. Als je deze foto van rechts naar links bekijkt – en niet in de vertrouwde leesrichting zoals we onbewust meestal ook foto's aftasten – dan zie je de verklaring van de sloop van dit huis opdoemen.
Helemaal rechts zie je de bebouwing van een bedrijventerrein. De begrenzing daarvan rukt op. In het midden van de foto tekenen zich tussen de boomtoppen de wanden van een enorm groot bedrijfscomplex af. En links zie je het slachtoffer van de oprukkende industrie: het landhuis moet wijken. De bewoners zijn al verjaagd, zoals eerder de wolven, de bossen en de sparren.
 |
| Sparrenweg en Mensenweg. |
