Foto's tonen

De afgelopen weken heb ik weinig foto's gemaakt. Ik was vooral bezig met het tonen van mijn foto's.
Zoals elk jaar gebruikte ik weer een zelfgemaakte foto voor onze kerst- en nieuwjaarskaart. Die foto maakte ik begin deze maand tijdens een korte vakantie in de Ardennen. Ik had toen al een paar kerstmarkten gezien en op verschillende plaatsen rondgekeken naar leuke kerstmotieven. Maar ik was niet tevreden.
Zelfs bij La Brasserie Ardennaise in Durbuy, waar we vaak aanleggen voor een lunch, had ik het eerst niet in de gaten. Pal naast ons tafeltje hadden Hélène en Olivier een hoekje smaakvol ingericht voor de kerst. Op een onbewaakt moment dwaalde mijn blik af naar dat tafeltje. Ik keek, en keek nog eens. Ik pakte mijn camera en had mijn foto voor mijn kerstwenskaart te pakken.
Toen de kaarten op de bus waren ging er veel tijd zitten in het selecteren van foto's voor onze clubexpositie in Museum De Kluis in Boekel - nog te zien op eerste en tweede kerstdag. Ik koos vier foto's van kinderen en bedacht er een wat ongebruikelijke presentatie bij: geen gelikte fotolijsten, maar karton en wasknijpers.
Tenslotte ben ik ook een eerder dit jaar gemaakte afspraak met de bewoners van Maximastaete in Zorgboogcentrum Ruyschenbergh nagekomen. Onze fotoclub zou er een wand aankleden met twintig foto's. Zij leverden de lijsten met passepartouts, wij de foto's. Ik nam er de eerder gebruikte foto's van onze Open Atelier Route-expositie voor. Zo, ook klaar. Op naar het nieuwe jaar. Prettige feestdagen!

Kerst- en nieuwjaarswens.

Openbaar leven

Al jaren gaan we begin december een weekje op vakantie in de Ardennen. Ruim voor iedereen op Kerst- en wintersportvakantie gaat, hebben wij onze rust al genomen en kunnen wij er vol goede moed tegenaan als alle anderen vakantie hebben. Bovendien verschaft mij zo'n vroege vakantie in december de mogelijkheid om op zoek te gaan naar fotografische kerstmotieven voor een zelfgemaakte kerstkaart. Dat doe ik ook al jaren.
Dit jaar viel er weinig kerstsfeer te fotograferen. Er was nog maar weinig kerstversiering te zien, er lag geen sneeuw zoals vorig jaar en een modderig en grijs landschap bood me ook geen leuk kerstmotief. Een met kerstballen, wijnglazen en veel glitter ingericht sfeervol hoekje in een restaurant in Durbuy bracht uiteindelijk uitkomst.
Ook mijn jacht op mensen in het straatbeeld leverde me als straatfotograaf niet veel op. Er was weinig volk op straat in deze bij vlagen regenachtige week buiten het vakantieseizoen. In Durbuy zag ik echter hoe een jongedame haar hond zat te verzorgen. Als beloning kreeg ze een zoen van haar border collie. Op dat moment had ik mijn camera al paraat, want als geoefend straatfotograaf ben ik bedacht op verrassende wendingen en leuke tafereeltjes in het openbare leven.
Ze was dol op haar hond, vertelde ze, toen ik haar de foto liet zien. Sofie gaf me haar e-mailadres en ik beloofde een foto te sturen. Ik vergat erbij te zeggen dat ik haar 'wereldberoemd' zou maken door de foto op mijn blog te plaatsen. Die behoort net als de straat bij het openbare leven.

Hij doet niks...

Meesjes

Onze fotoclub maakte vanmorgen een uitstapje naar landgoed De Hamert, een natuurgebied nabij het dorpje Wellerlooi op de grens van Limburg en Duitsland. We gingen er fotograferen op het thema 'rust in de herfst'. Tot later in de ochtend een waterig zonnetje door de wolken prikte, vond ik het allemaal weinig bijzonder. Ik liep wat doelloos rond.
Uit pure balorigheid fotografeerde ik een kruisbeeld dat ik in het bos aantrof. Bij het houten kruis stond een plaquette waarin de namen waren gegraveerd van mensen die in dit bos in de Tweede Wereldoorlog waren gefusilleerd. Het kruis symboliseerde voor mij de ultieme rust. Dus mijn themafoto had ik al.
In het fletse zonnetje fotografeerde ik later nog een vuurrood herfstblad op een grauwe heide. Dat opvallend eenzame blaadje op een grote stille heide paste naar mijn smaak beter bij de opdracht van 'rust in de herfst'. Nu was ik echt klaar. En na gedane arbeid is het goed rusten, zo wil het gezegde. We hadden afgesproken dat we onze fotoexcursie zouden afsluiten met een kop koffie in Jachthut op den Hamer.
Pal voor het raam stond een voederpaal voor vogels. Er kwamen allerlei meesjes op af en ook een sperwer die het op de meesjes had gemunt. Van 'rust in de herfst' bleef weinig over. Niet alleen de meesje, maar ook wij fotograferen werden er door verrast. Er zijn dus geen foto's van deze spectaculaire overval.
Wel fotografeerde ik de meesjes die af en aan vlogen en zich te goed deden aan het voer in de voederbuizen. Mooie beeldvullende, haarscherpe meesjes. De mooiste vond ik toch een volledig onscherpe foto van een meesje dat opvloog, precies op het moment dat ik afdrukte. Die rust-in-de-herfst-foto bewaar ik wel voor de fotoclub.

Onrust in de herfst.

Tibor

Een bijzondere dag zit soms in kleine dingen. Bijzonder, want op de eerste zaterdag van november was het vandaag lente-achtig warm. Bijzonder, want vandaag ontmoette ik Tibor. Bijzonder, want vandaag fotografeerde ik Tibor bij het invallen van de duisternis op een lente-achtige novemberavond in de tuin van zijn nieuwe thuis.
Vrienden gaven vandaag een feestje, omdat ze er eindelijk in geslaagd waren hun Filippijnse pleegkind Tibor naar hier te halen. Het jochie heeft in zijn eerste levensjaren weinig weelde gekend en moet bovendien veel medische verzorging hebben. Bij zijn nieuwe pleegouders is hij daarvoor nu in goede handen.
Het manneke is vier jaar oud en zeer ondernemend. Vandaag genoot hij zichtbaar van zijn nieuwe omgeving en de aandacht. Alle cadeaus had hij in een mum van tijd van hun verpakking ontdaan en elk speelgoedje had hij binnen de kortste keren getest. Maar Tibor is niet uitsluitend materialistisch ingesteld. Toen de kinderen op het feestje buiten gingen spelen, liet hij zijn nieuwe speelgoedjes in de steek en vervoegde hij zich heel sociaal bij de andere kinderen.
Ik maakte wat foto's van het feest en op enig moment bood Tibor zich spontaan aan voor een foto. We verstonden elkaar niet, want hij spreekt nog maar een paar woordjes Nederlands en ik spreek zijn moedertaal niet. Maar bij de pose die hij aannam voor mijn camera greep hij naar zijn keel. Dat doet hij vaker, zegt zijn nieuwe pleegmoeder. Of hij er iets mee wil zeggen weet ik niet, maar je zou de liefvolle ontvangst in een westerse wereld aangrijpend kunnen vinden.

Aangrijpend?

Dagpauwoog

Veel idolen heb ik nooit gehad. Als wielerliefhebbende puber had ik ooit een foto van Louis Ocana op mijn slaapkamerdeur hangen. Ik bewonderde Ocana omdat die met nimmer aflatende ijver Eddy Merckx bleef aanvallen. Maar een echt idool was hij voor mij niet eens. Het was gewoon een hele mooie foto van die strijdende man op een steile bergweg.
Op straat zou ik beroemdheden onderste boven kunnen lopen, zonder dat ik daar onderste boven van zou zijn. Sorry meneer, sorry mevrouw. Maar ik zou er geen naam of reputatie aan kunnen hangen. Als Trix eens naar een andere kapper zou gaan, zou ik haar al niet meer kennen.
Vandaag stond ik oog in oog met een bekende. Althans, volgens een naslagwerk dat ik raadpleegde is de dagpauwoog een van de bekendste soorten vlinders in Europa. Voor mij is een vlinder gewoon een vlinder en verder niks bijzonders. Ik schreef hier eerder deze week al dat ik geen natuurkenner ben.
Zonder die kennis der natuur kan ik in de natuur nog wel iets mooi vinden. Als dan een dagpauwdinges voor mijn lens fladdert, maak ik er gewoon een foto van hoor. Maar dan is het al snel geen vlinder meer. Ik heb aan alle kanten flink wat pixels weggeknipt van die dingesoog. Ik zou er op papier niet eens meer een grote afdruk van kunnen maken. Weg vlinder; wat overblijft is een masker waar met een beetje fantasie een gezicht – twee blauwe ogen, een neus en paar rode wangen – in te herkennen is. Dag pauw, hallo oog.

Dag pauw, hallo oog.

Moeilijke keuze

Het was een moeilijke keuze vandaag. Ik maakte een mooie foto van een spelend kind op straat en ik maakte een paar mooie landschapsfoto's. Als straatfotograaf zou ik moeten kiezen voor het spelend kind, dat breed lachend regelrecht mijn lens in rent.
Toch valt de keuze op een landschapsfoto. We zijn immers maar een midweek in het Zwarte Woud en om dit beboste heuvellandschap met zijn meertjes te fotograferen, moet ik van huis uit toch al gauw vijf uur rijden. Het is een totaal ander landschap dan de Ardennen, waar we vaak komen. Kinderen op straat kan ik overal fotograferen, dus die kans krijg ik wel vaker.
Voor goede landschapsfotografie moet je het juiste licht en het juiste weer benutten, betoogde ik een paar dagen geleden in een blog. Soms duurt dat maar een paar minuten.
Vanmorgen wandelden we langs een meertje, waarboven de damp na een koude nacht nog niet was opgetrokken. Er was al wel voldoende licht dankzij een waterkoud flets zonnetje. De foto die ik er maakte was een uur eerder en een uur later niet te maken. De damp trok op, de zon brak door en later viel er regen. Ik benutte dus het juiste moment voor een sfeervolle landschapsfoto.
Jammer eigenlijk, want dat spelend kindje leverde me ook een mooie foto op en die kan ik nu niet laten zien. Eén foto per dag, is de beperking die ik mezelf op dit weblog heb opgelegd.

Geen spelend kind.

Het Witte Woud

Soms dient een foto simpelweg alleen maar om met anderen een ervaring te delen. Creativiteit is dan ondergeschikt aan de boodschap.
De foto die ik hier toon is geen creatief hoogstandje. Technisch was het ook geen bijzonder kunstje. Met de eerste de beste multimediatelefoon kun je dit beeld al maken. In de nabewerking met een fotobewerkingsprogramma moet je je ook beperken. Met de contrast- en kleurschuifjes verpest je voor je het in de gaten hebt de sombere sfeer van de nevel boven het bos en geef je de onnatuurlijk vrolijke kleur van een zonbeschenen landschap aan de foto.
De reden dat ik deze foto toon, is dat het dit najaar mijn eerste sneeuwfoto is. Zelfs dat zou nog niet de moeite waard zijn, maar ik verwonder me over de snelle inval van de winter hier in het Zwarte Woud. Gisteren wandelden we in een prettig zonnetje bij een temperatuur van 21 graden zonder jas naar de waterval van Geroldsau. Vanmorgen viel er regen bij vier graden. En toen we eenmaal in de auto zaten reden we binnen vijf minuten bij nul graden in de sneeuw.
Het Zwarte Woud veranderde in het Witte Woud. Ik herinnerde me dat ik mezelf thuis voor gek verklaarde, toen ik handschoenen en een das in mijn reisbagage wilde stoppen. Die heb ik dus niet bij me. Spijt, maar binnen een etmaal van zomer naar winter – op zelfde plaats, op zelfde hoogte – wil ik ook eens meegemaakt hebben. Dat wilde ik met deze foto laten zien.

Van 21 naar 0 graden binnen een etmaal.

Waterval

Vaak worden de termen landschaps- en natuurfotografie door elkaar gebruikt, vooral bij foto's van bossen, watervallen en bergen. Maar er is een wezenlijk verschil. Ik mis het geduld van de jager en de kennis der natuur die me tot een succesvol natuurfotograaf zouden kunnen maken.
Bij landschapsfotografie moet je vooral oog hebben voor de contouren en details in het landschap. Hoe het licht vorm geeft aan het landschap. Landschapsfotografen weten vooral de paar minuten op een dag te benutten dat het licht en het weer bijdragen aan een goede foto. Dat lag me beter.
Ik was een landschapsfotograaf. Tot ik op IJsland de Gullfoss en de Dettifoss had gefotografeerd. Ik had het gevoel dat ik mezelf als landschapsfotgraaf niet meer kon overtreffen. Niets was nog een uitdaging. Ik verlegde mijn belangstelling naar het gedrag van mensen op straat. Tegenwoordig ben ik vooral een straatfotograaf.
In het Zwarte Woud niet ver van Baden Baden was ik vandaag bij gebrek aan mensen toch weer eens landschapsfotograaf. Ik fotografeerde de waterval bij Geroldsau. Niks bijzonders, die waterval, maar ik daagde mezelf uit om er iets aparts van te maken. Ik plaatste de waterval achter een poort die in werkelijkheid niet bestaat. Niet achteraf met Photoshop, maar door ter plekke goed te kijken. Door een standpunt te zoeken waar rotswand en bladerdek in een lijnenspel met elkaar verbonden werden. Zo maakte ik een foto van deze waterval zoals ik die nergens op het internet aantrof.
Leuk voor een keertje, maar nu wil ik weer de straat op.

Landschap in een poortje.

Keien

Het hanzestadje Doesburg is één groot openluchtmuseum. Van al die monumentale gevels valt de historie van dit Gelderse stadje aan de IJssel af te lezen. We bezochten Doesburg gisteren in het kader van de jaarlijkse excursie van onze heemkundekring. Doesburg had net als ons dorp banden met de Duitse Ridderorde.
De monumentale gevels van Doesburg zijn talloze malen gefotografeerd. Alleen al op de zonnige zaterdag waarop wij er gisteren rondliepen zag ik tientallen fotograferende toeristen. Geveltje zus, geveltje zo. Mooie monumenten.
Mensen keken me wat meewarig aan toen ik mijn camera op de grond zette en zonder door de zoeker te kijken een foto maakte. Statief vergeten zeker? En hoe stel je nu scherp? Wat komt er eigenlijk op de foto zo? Gelukkig berekent een moderne camera tegenwoordige zelf het licht, toch?
Het viel me al kijkend en fotograferend op hoe nadrukkelijk de bestrating van basaltkeien bijdroeg aan de sfeer in het oude stadje. Dat wilde ik in een foto vastleggen. Doe je dat staande, van ooghoogte, dan lijkt het wegdek doorgaans toevallig meegefotografeerd. Door de camera op de grond te zetten en een derde van het beeld te vullen met keien, betrek je de bestrating heel nadrukkelijk in de foto.
De liveview op het digitale venster achter op de camera was door het zonlicht nauwelijks te beoordelen. Niet een statief maar een hoekzoeker zou me nu van pas gekomen zijn, maar die was ik wel vergeten. Wat ik dan doe? Alle automatische camerafuncties uitschakelen! Ik meet het licht op de grijze keien en zet de gevonden waarden vast in iso, diafragma en sluitertijd. Ik zet handmatig de scherpstelling op net niet helemaal oneindig waarmee ik bij mijn groothoekobjectief een flinke scherptediepte heb, zet de camera op de grond en richt globaal in de richting van enkele monumentale panden waar juist op dat moment toevallig een paar mensen in het beeld lopen. Resultaat: een keigave foto, waarbij kei in deze foto letterlijk te nemen valt.

Keigaaf, die keien.

Kleurenfotografie

Ik dank de Franse broertjes Lumière voor hun vindingrijkheid. Alweer meer dan een eeuw geleden waren zij de uitvinders van de kleurenfotografie. Ze ontwikkelden een procedé waarmee op basis van de kleuren rood, groen en blauw alle kleurnuances in een foto te vangen waren. Met komst van de digitale fotografie is het principe van de kleuren rood, groen en blauw (RGB) gebleven. 
De kleurenfotografie werd er zelfs toegankelijker door. Want de kritische temperatuurwaarden en het gestoei met kleurenfilters in de doka weerhielden veel amateurs ervan om zelf kleurenfoto's af te drukken. Digitaal kun je er weinig aan verknallen, zolang je je originele bestand maar bewaart. In fotobewerkingsprogramma's als Photoshop kun je de kleuren eindeloos verschuiven tot je onnatuurlijke spookbeelden overhoudt.
Ik moest er vanmiddag aan denken toen ik op de Markt in Maastricht een dame met rood haar fotografeerde. "Niet haar natuurlijke haarkleur", dacht mijn vrouw die van nature venetiaans blond haar heeft, zeg maar rood. Inmiddels heeft ze een verfje nodig om de natuur een handje te helpen.
Ik twijfel dus niet aan haar deskundigheid. Maar als ik eens in die kinderwagen kijk zal moeder van huis uit toch wel een rooie gloed in heur haar gehad hebben. Geloof me, ik heb in elk geval niet aan de kleurenschuifjes van mijn fotobewerkingsprogramma Aperture 3 gezeten. De foto is helemaal naturel.

Ik zat niet aan kleurenschuifjes.

Sturen

De overeenkomst tussen een fietser en een wethouder? Ze sturen allebei. De ene stuurt om zijn fiets in het rechte spoor te houden, de ander stuurt in allerlei keuzemogelijkheden om zijn gemeente leefbaar te houden.
In Helmond kwam het in de voorbije week tot een confrontatie tussen beide soorten bestuurders. Niet lijfelijk, geen vuistgevecht of wapengekletter. Het was meer een confrontatie tussen verschillende belangen. En die slag werd vooralsnog door de fietsers gewonnen.
Naast het centraal station in Helmond moest een fietsenstalling plaatsmaken voor de bouw van een nieuwe spoortunnel. De fietsen moesten ergens anders neergezet worden en de wethouder wees een plek aan die honderd meter voorbij het station ligt, te bereiken via een smalle doorgang.
Daar hebben de fietsers kennelijk geen zin in. Ze stallen hun fietsen massaal vóór het station. De stadswachters hingen vlijtig oranje papiertjes aan de sturen met de waarschuwing dat de fietsen er na herhaalde overtreding worden verwijderd. Dat zal geen indruk maken op de fietsers, want die zijn wel vertrouwd met het idee dat hun fietsen bij stations kunnen worden weggehaald.
Ik kwam langs het station met mijn camera op zak. In één oogopslag zag ik de strijd tussen de bestuurders. Al die fietsensturen getuigen ervan dat de andere bestuurder voorlopig op achtstand staat. Door krap in te kaderen wilde ik laten zien dat niemand eromheen kan: de wethouder zit duidelijk opgezadeld met een omvangrijk probleem en de vraag is of de fietsers hem in de wielen blijven rijden.

Sturen of besturen?

Blussen

Een autobrand is allang geen krantennieuws meer. Dagelijks gaan er her en der wel een aantal auto's in de hens. Alleen als er een seriebrandstichter rondloopt of een terrorist, dan gaan die autobranden voor journalisten meetellen. Jammer, want soms gebeuren er bij een autobrand opmerkelijke dingen.
In Helmond zag ik gisteren de brandweer een smal gangetje in schieten, waarachter een parkeerplaatsje ligt. Nieuwsgierig gluurde ik om de hoek. Er stond een auto te stomen en te roken. Er flakkerden nog wat vlammetjes, maar de brandweer was ook die snel de baas.
Enkele buurtbewoners hadden vanuit hun woning de brandende auto gezien en direct alarm geslagen. Maar na het bellen begint het eindeloze wachten - ook al is dat feitelijk maar luttele minuten - en dan wil je toch handelen. De één pakt een brandblusser om al snel te merken dat je niet erg dicht bij die hete auto kunt komen. De ander... ach hemel, vult een plastic gieter met water. Nuttig als je de bloemetjes buiten gaat zetten, maar laat het blussen dan maar aan de brandweer over.
Ik had gelukkig een camera bij de hand om het vast te leggen. Jammer genoeg was de beeldhoek beperkt. Want de grootste grap vond ik, dat de brandweer naar deze autobrand was uitgerukt met een hoogwerker. En die staat om de hoek. Dan voel ik me als fotograaf net zo machteloos als een brandweervrouw met een plastic gieter.

Machteloos, ook met een fotocamera.

Twee werelden

Op een foto moet van mij niet per se alles scherp en goed belicht zijn. Op de foto die ik vanmiddag maakte herkende ik dankzij bewegingsonscherpte en overbelichting twee werelden: Op de voorgrond een man die scherp afgetekend en goed belicht in zichzelf gekeerd de menukaart van het restaurant bestudeert. Daarachter is zijn door onscherpte en overstraling duizelingwekkende omgeving te zien, waarin serveerters en gasten af en aan lopen.
In die man herken ik me wel. Zodra ik in een vreemde eetgelegenheid een goed gevarieerde menukaart opensla, schiet ik in de keuzestress. Ik vind heel erg veel lekker. In restaurants waar ik vaak kom – en dat zijn er meer dan mijn lijn me lief is – kies ik de eerste keer een menu dat me aanstaat om daar vervolgens tot in lengte van jaren aan vast te houden. Saai? Welnee, ik kom in zoveel restaurants dat ik met grote regelmaat iets anders eet. Voordelen? Ja hoor. De obers noteren mijn bestelling al als ze me zien binnenkomen.
De wereld rondom deze man is een verhaal apart. Het was jaarmarkt in ons dorp en het was erg druk op straat. Het terras voor dit restaurant zat vol, dus de serveersters – op de foto in het zwart – renden af en aan. Bezoekers die op het terras geen plekje vonden, zochten binnen een tafeltje. Het was dus ook een gekrioel van komende en gaande mensen.
In dit restaurant is mijn vast keuze kip piri piri met pikante saus. Lekker. En dankzij het scherpe geurtje om me heen maakte vervolgens iedereen in deze drukte ruim baan voor mij. Heerlijk.

Scherp gegeten, onscherp gefotografeerd.

Compact bouwen

De Duitse fotograaf Andreas Gursky wordt in kunstkringen omarmd als een grootheid die de stijl van zijn gerenomeerde leraren Bernd en Hella Becher heeft losgelaten en een eigen weg heeft gekozen. Zijn meesterschap werd bevestigd toen in 2007 op de Londense kunstveiling Sotheby's zijn foto '99 cents' maar liefst 3,3 miljoen dollar opbracht – destijds de duurste foto ooit.
Gursky maakte in 1993 een foto van een flatgebouw in de Parijse wijk Montparnasse. Om het gehele flatgebouw te kunnen laten zien moest hij op grote afstand twee foto's maken die hij vervolgens aan elkaar laste. De foto is zo vakkundig gemaakt dat je details in de woonkamers kunt waarnemen.
Ik moest aan Gursky denken, toen ik gistermiddag in Leuven deze foto maakte. We wandelden er door het Groot Begijnhof waar ik die pitoreske woninkjes en hofjes fotografeerde. Opeens zag ik in de verte een flatgebouw dat boven de daken van het begijnhof uittorende. Het was een mooie kans om het compacte bouwen van toen in het begijnhof in één beeld te combineren met het compacte bouwen van nu in een flatgebouw.
Verschil met Paris Montparnasse van Gursky: de foto is in één opname gemaakt; er niets geplakt. Nog een verschil: op mijn foto kun je niet binnenkijken in de woonkamers. En mijn foto wordt voor slechts een zesde part gevuld met het flatgebouw. Maar ik ga toch eens langs Sotheby's. Ik ben al heel tevreden met een zesde part van de opbrengst van Gurky's foto's.

Tevreden met een zesde part.

Alles dubbel

Ik zweer het: ik heb geen druppel alcohol gedronken. Toch zag ik vandaag alles dubbel. We gingen vandaag naar Luxemburg, waarvan je er twee hebt. In Wallonië heb je de provincie Luxemburg. Als je daar ergens de grens oversteekt ben je in het Groot-Hertogdom Luxemburg. Twee verschillende Luxemburgen. En als we dan toch bezig zijn: in het landje Luxemburg heb je de hoofdstad Luxemburg. Daar waren we vandaag.
Tussen alle toeristen maakte ik een paar mooie foto's. De foto die ik hier toon vond ik de leukste. Ik heb er flink aan moeten knippen om over te houden wat ik er in zag: van alles twee. Twee Amsterdammertjes, twee vlaggenmasten en twee damesbenen.
Het spijt me dat ik zo drastisch aan de foto moest knippen, want de hele dame mocht ook gezien worden. Maar zo af en toe moet je keuzes maken en ik koos voor alles dubbel.
Het mooie van het fotograferen in RAW en het aanpassen van het beeld in het fotobewerkingsprogramma Aperture is dat je het origineel altijd overhoudt. Dus die mooie dame kan ik altijd nog onder handen nemen.

Niet dronken, toch alles dubbel zien.

Zit!

In natuurpark Chevetogne tussen Dinant en Rochefort liepen vandaag veel kinderen rond. Een brutaal meisje van een jaar of tien sprak me in het voorbijgaan aan. Ze vroeg in het Frans hoe ik heette. Ik had al gehoord dat er in haar vriendinnengroepje Vlaams werd gesproken en toen ik in het Nederlands vroeg 'En hoe heet jij?' was ze zichtbaar in de war. Ze staarde me even aan, keek om naar haar vriendinnetjes die al waren doorgelopen en riep: "Hé, die spreken Nederlands!" Vanuit de verte ging een stel duimen de lucht in.
Kinderen hebben hier twee volle maanden schoolvakantie. Volgende week donderdag, midden in de week, begint hun nieuwe schooljaar. Maar ja, 1 september is 1 september en dan hadden ze al vrij vanaf 1 juli. Juist, vanaf die vrijdag. Een weekend hebben ze hier in België niet nodig om begin of einde van de vakantie te markeren.
Twee volle maanden. Wat doe je dan? Kennelijk hebben ze hier ook een soort kindervakantieweken. Of zijn de kinderdagverblijven al open omdat ouders nou eenmaal minder lang vakantie hebben? We weten het niet. Maar er liepen in Chevetonge opmerkelijk veel peutergroepen rond. En die peuters luisterden opvallend goed naar hun begeleiders.
Ze gedroegen zich als getrainde hondjes. Af! Zit! Alles op korte commando's. Waar ze stonden, keurig in formatie, zegen ze neer in het gras. En ze bleven zitten tot de juf zei dat ze weer op mochten staan. Moest er hier nog op juffensalarissen bezuinigd worden, stuur dan voortaan een border collie mee. Die heeft er geen kind aan.

Ze hadden er geen kind aan.

Diepte

Verveelt dat uitzicht nooit? vragen bezoekers wel eens die te gast zijn in ons vakantiehuis in de Ardennen. Nou nee, zeg ik dan. Het is namelijk altijd anders. Dan zie ik verbaasde blikken. Wat nou, altijd anders? Dat dorp is het dorp, die heuvels zijn de heuvels, die wegen liggen er ook altijd. Wat is daar anders aan?
Het is het licht, beste bezoekers. Het licht. Je hebt ochtendlicht met nevel. Ochtendzon met een strijklicht. Je hebt ochtendzon achter de wolken. En dan schuift die zon op van oost naar zuid naar west. Telkens tekent de zon andere contouren. Soms is het landschap zo plat als een kaart, soms zit er de diepte in van een kijkdoos. Fascinerend. Prachtig.
Dit landschap verveelt nooit. Ik heb er talloze foto's van. Vanavond keerden we terug van een bezoekje aan het meer bij Bütgenbach, een dik uur rijden van hier. Ik maakte er mooie landschapsfoto's. Maar eenmaal thuis zag ik dat de laagstaande avondzon prachtige diepte in het landschap tekende. Ik pakte mijn camera en legde het vast.
De wolken werkten als megagrote reflectieschermen. Juist dat maakte dat ik dit landschap morgen rond deze tijd weer anders zal zien.
Het landschap boven het dorp vangt nauwelijks zonlicht. De diepte wordt daar getekend door bomenrijen die altijd al in de weilanden stonden. Maar het weiland op de voorgrond, dat zie je maar zelden zo. Het is de combinatie van het golvende hoogteverschil in het gras en het strijklicht van de zon. Wat er nu gebeurt in dit landschap is dat de dieptewerking van de bomenrijen boven het dorp wordt overgenomen door het strijklicht in het gras in de voorgrond. Je wordt al zigzaggend langs die donkere banen van onder naar boven door de foto geleid. Al die grond is niet van mij, maar het is wel mijn landschap als ik achter ons weekendhuisje op het terras van het uitzicht zit te genieten.

De grond is niet van mij, het uitzicht wel.

Hondenweer

Glimmend motorspul. Daarvan ken ik Durbuy op zondagmiddagen. De motorliefhebbers van heinde en verre kiezen vaak dit Waalse stadje als doel voor hun toertochten. Vandaag was het anders. Het had de hele ochtend geregend en het was vakantie. De dagjesmensen lieten dus verstek gaan. Op het terrasje van Brasserie Ardenaisse, waar we op zondagmiddagen vaak gaan lunchen, zat welgeteld één motorclubje.
Het was hoofdzakelijk de plaatselijke bevolking die zich dicht bij huis tussen de buien door even op straat waagde. De voertaal was Frans en dat is op dit terras wel eens anders. Hoog-Hollands met een harde g, Vlaams tot uit de onverstaanbare uithoeken van het Westen en soms ook Duits. De Franstalige obers slagen er wonderwel in telkens de juiste bestelling af te leveren. Maar vandaag dus: Frans.
Omdat het hoofdzakelijk volk uit de buurt was, zag je ook veel meer honden dan normaal. Een hond neem je gezellig mee tijdens een familieuitstapje om de hoek. Op een motortoertocht van tweehonderd kilometer is dat wat lastiger.
Ik onderscheidde twee soorten honden, toen ik op het terras om mee heen keek. Ik zag grote joekels die tussen de mensenbenen krengelden en hun riemen om de tafelpoten wikkelden tot ze zich nog nauwelijks konden bewegen. En ik zag schoothondjes die nerveus om zich heen blikten en smekend omhoog keken of baasje nog niet wilde vertrekken, zodat ze weer lucht en ruimte hadden.
Van de grote honden heb ik geen foto's, domweg omdat er te weinig licht was onder de tafels. Van de wat hoger gezeten schoothondjes schoot ik verschillende foto's. Misschien heten ze daarom wel 'schoot'-hondjes. En toen me ook nog die regenjassen en paraplu's opvielen, had ik opeens een andere verklaring voor al die keffertjes om me heen: het was gewoon hondenweer. Af en toe regende het pijpenstelen, maar daarvan heb ik geen foto.

Hondenweer, maar geen pijpenstelen.

Spielerei

Het was alweer enkele jaren geleden dat ik foto's maakte tijdens de kasteeltuinconcerten in Helmond. Vanavond ging ik puur voor de spielerei.
Spielerei deel 1: ik rustte mijn Canon 5D uit met een 50 mm-objectief, lichtsterkte f/1.4. Voordeel: ik kon in de donkere kasteeltuin veel omgevingslicht meepakken. Nadeel: weinig scherptediepte en ik kon niet in- of uitzoomen. Het kader stond vast. Maar met een fullframe 5D heb je nog een tamelijk ruim beeld, al blijft het inkaderen een uitdaging.
Spielerei deel 2: ik stak de transmitter ST-E2 op de camera. Meestal gebruik ik die om op locatie met flitsers op statief een set uit te lichten. Nu hield ik de flitser los in de hand, ver van de camera. Ik wilde met een mix van omgevingslicht en flitslicht wat schaduweffecten bereiken. Spannend, want de effecten waren onvoorspelbaar. Het was wel leuk om te doen.
Ondanks de beperkingen die ik mezelf aldus had opgelegd, maakte ik een foto waarmee ik mijn verhaal van de kasteeltuinconcerten kon vertellen. Er staat geen bandje op de foto, want ik kwam hier niet voor de muziek. Het gaat vooral om de gezelligheid.
Het kasteel is hier een onbelangrijk decor. Het leent hooguit zijn naam aan deze concertreeks. Dus staat het verlichte kasteel onscherp op de achtergrond.
De pret van deze avonden is dat je in de anonimiteit van de menigte – ook onscherp – jezelf amuseert met je medestappers. Dat is wat deze foto op de voorgrond toont.
En die spielerei? Die brengt me zoveel afleiding dat ik na een leuke avond nog steeds niet weet welke band er speelde.

Buiten beeld speelt de band en ik ook.

De hommel

Vanmorgen heb ik bij de hommels ontbeten. Nee, niet bij restaurant De Hommel in Beek en Donk. Ik bedoel: bij echte hommels. Ze plunderden in onze tuin het stuifmeel uit paarse bloemen waarvan ik de naam niet ken.
Ik vond het een fascinerend gezicht hoe ze van bloem naar bloem vlogen, kris kras door elkaar. Ogenschijnlijk zonder systeem; zeg maar ad random. Zoals ons grasmaairobotje ons gazonnetje afgraast. Volgens tamelijk willekeurige patronen.
De afgelopen weken had ik nauwelijks tijd om foto's te maken. Nu wel. Dus hoefde ik me niet te bedenken, toen ik dat gekrioel van de hommels op die struik met paarse bloemen zag. Ik pakte mijn Canon D7, schroefde er een 50mm f/2.5 macro-objectief voor en zette een flitser op een statief. Die flitser leek me nodig om de beweeglijke planten en beestjes enigermate te bevriezen. Want zonder flitser kwam ik bij 100 ISO (voor de details) en f/11 (voor de scherptediepte) uit op een langzame sluitertijd van 1/50 seconde.
Ik stak mijn hoofd in de planten en begon te fotograferen. De autofocus van het macro-objectief reageerde soms wat traag, maar uiteindelijk hield ik een paar mooie foto's over. De flitser deed zijn werk prima. Vooral bij deze foto, waarop ik een hommel te grazen nam die in een snelle vlucht op weg was van de ene naar de andere bloem.
In de fotografie wordt de term 'gestoken scherp' gebruikt voor haarscherpe foto's. Ik was vanmorgen blij dat ik scherpe foto's had, zonder te zijn gestoken.

Niet gestoken, toch scherp.

Fietsen

Het kan niet kloppen, maar in mijn herinnering kon ik eerder fietsen dan lopen. Ik heb mijn leven lang gefietst. Eerst op een driewieler, toen op een tweedehands kinderfietsje, toen op een splinternieuwe jongensfiets, daarna een racefiets en nog één, later een mountainbike erbij en de laatste tijd rijd ik op een RIH Z-900 trackingfiets.
Ik weet niet of het aan het model fiets of aan de leeftijd ligt, maar ik heb de laatste jaren wel wat aan snelheid ingeleverd. Het fietsplezier heeft er niet onder geleden en als ik dat ook nog eens kan combineren met mijn fotohobby, dan geniet ik helemaal. Na een weekenddienst was ik twee dagen vrij en heb ik optimaal geprofiteerd van het mooie weer. Ik ben lekker gaan fietsen.
Natuurlijk ging er een fotocamera mee, want die heb ik vrijwel altijd en overal bij de hand. Dus ook op de fiets. Deze keer was het de kleine Canon Powershot G10 die ik in een klein tasje aan mijn broekriem had bevestigd. Zo nu en dan stapte ik af, als ik iets fotowaardigs zag.
Omdat zowel fietsen als fotograferen mijn tweede natuur zijn geworden, kon ik zelfs al fietsend een foto maken. Dat moment diende zich aan toen ik in het peleton van de Fietsvierdaagse De Peel terecht kwam. Ik besefte dat ik van dit evenement vrijwel altijd alleen maar 'langs-de-lijn'-foto's zie. Fietsers picknicken, fietsers beraadslagen staande naast hun rijwiel over de te volgen route, fietsers komen aangereden. Maar 'meerijdende' foto's zijn schaars. Dus maakte ik er een paar.
Deze foto is gemaakt met een sluitertijd van vijftien kilometer per uur.

Sluitertijd 15,3 km/u.

Landhuis

Hier leefden ooit wolven. Bossen van sparren waren hun biotoop. Dat leid ik af uit de namen van de landweggetjes met wolf, bos en spar erin. De wolf werd hier bijna anderhalve eeuw geleden verjaagd. Dit werd het domein van mensen die niet in de bewoonde wereld wilden leven.
Ooit was het mooi wonen in dit landhuis. Een paar decennia geleden had je hier in de verste verte geen buren. Vogels, reeën en klein wild hadden hier hun biotoop. Een eeuw geleden was dit de grens van een woeste, verlaten Peel en de beschaving.
Met dit landhuis leek me niet zoveel mis. Ik heb het in het voorbijgaan eens goed bekeken. Het metselwerk zag er nog goed uit, het houtwerk in het dak vertoonde geen sporen van verrotting en zelfs de tuin woekerde nog niet zoals in het sprookje van Doornroosje.
Toch was er kennelijk een reden dat dit landhuis moest verdwijnen. Dit lijkt een wat rommelige foto, maar daarin zit wel het hele verhaal. Als je deze foto van rechts naar links bekijkt – en niet in de vertrouwde leesrichting zoals we onbewust meestal ook foto's aftasten – dan zie je de verklaring van de sloop van dit huis opdoemen.
Helemaal rechts zie je de bebouwing van een bedrijventerrein. De begrenzing daarvan rukt op. In het midden van de foto tekenen zich tussen de boomtoppen de wanden van een enorm groot bedrijfscomplex af. En links zie je het slachtoffer van de oprukkende industrie: het landhuis moet wijken. De bewoners zijn al verjaagd, zoals eerder de wolven, de bossen en de sparren.

Sparrenweg en Mensenweg.

Verkoeling

Snik en snik heet was het gisteren. We zochten verkoeling in het zwembad en deden verder een hele vakantiedag vrijwel niets anders dan lui in een stoel in de schaduw liggen. Tussen acht en negen uur gisteravond sloeg in Somme-Leuze het weer om en kregen we ons deel van het noodweer dat over België en Nederland dreef.
Hier viel het trouwens nog mee als ik hoor hoe het er elders aan toeging. Geen hagelblokken van drie centimeter gezien. Wel een flink plens regen, maar we hebben het hier al heviger meegemaakt. Zo rond middernacht fotografeerde ik een mooi schouwspel van bliksemschichten en weerlicht boven de heuvels aan de overkant van het Ourthe-dal.
Eerder op de avond zat mijn vrouw aan tafel te puzzelen, terwijl buiten de zware onweerswolken op deze hete dag al vroeg de zon uitdoofden. Het was om negen uur al zo donker als op een winteravond. In het raam van onze woonkamer zag ik de weerspiegeling van mijn vrouw. Met haar mouwloos shirtje vanwege de hitte, haar gebruinde of eerder roodverbrande huid en de regendruppels op de ruit ving ik een extreme zomerdag in één beeld. Ik maakte deze foto van op de grens van 34 en 14 graden.

34 of 14 graden?

Waterpret

Minstens één keer per jaar rijden we vanaf ons vakantiehuis in Somme-Leuze naar Coo om er de waterpret onder de watervallen te fotograferen. De warme zondag van vandaag leende zich daarvoor uitstekend. Ik was benieuwd of ik aan de serie spelende kinderen in het water van vorige jaren nog iets nieuws kon toevoegen. Dat is me gelukt.
Ik heb de mensen op de foto dit keer eens rauw aangesneden. Zo zit de beschouwer van de foto midden in de actie. De kijker moet wel voor lief nemen dat armen, benen en soms zelfs hoofden buiten het kader vallen. Ik heb er een hard contrast aan toevoegd. Het harde zonlicht leende zich daar voor en de foto's worden er wat agressiever van. Maar deze foto's ziet U hier niet.
Want naast al dat jaarlijkse gespetter van kinderen kreeg ik vandaag ook de kans om eens vol de actie van een paar kanovaarders mee te beleven. Fotografisch dan wel te verstaan. Een professionele cameraploeg maakte opnames van de mannen in de kano en de actie moest tig keer over. Dan weer zaten ze te veel rechts in beeld, dan weer te veel links. Ik maakte er een serie foto's van en omdat de actie zo vaak over moest, kon ik ook telkens een ander standpunt zoeken. Pal aan de waterkant maakte ik deze foto, waarbij je het gevoel krijgt dat je zelf ook in volle actie onder het neerstortende water zit.
Mijn vrouw vroeg nog wel bezorgd of ze autosleutels mocht hebben, zodat zij in elk geval nog thuis kon komen, mocht ik verzuipen. Maar een beetje telelens doet wonderen. Ik hield het droog.

Coo-no of kano? 

Pluvius

Wekenlang was Pluvius op vakantie. Af en toe stuurde hij even een kaartje, maar verder was het alleen maar droogte en zonneschijn. Uitgerekend op de dag dat onze vakantie begon, keerde Pluvius terug van vakantie. En dan heet het berustend: ach, we maken er maar het beste van.
We zijn weer neergestreken in ons vakantiehuisje in de Ardennen. Met een lik PVC-lijm heb ik provisorisch een scheurtje in de dakgoot gedicht, zodat het regenwater niet meer langs de tuindeuren naar binnen sijpelt. Repareren komt later wel. We hadden na de winter ook nog geen tijd om het zwembad eens goed schoon te maken en weer op orde te brengen voor de zomerpret. Daar zijn we nu mee bezig. De zon zal wel weer eens terugkeren en dan zijn wij er klaar voor. Nu ben ik er even klaar mee. Nat en nog niet gezwommen.
We gingen lunchen in Durbuy. Daarna een korte wandeling door het stadje. Schuilend onder een winkelluifel zag ik al die andere weekend- en vakantievierders aan ons voorbij trekken. Ik schoot vanonder de luifel een leuk serietje paraplu's. De mannen op deze foto boden me het leedvermaak waardoor ik een verregende vakantiedag toch nog leuk ging vinden. Regen, en dan ook nog eens wachten op de dames die in een droge winkel rondsnuffelen naar iets duurs waar je thuisgekomen vervolgens niks aan hebt. Zo zal het wel gegaan zijn.
De winkel waar wij onder de luifel voor stonden te schuilen was gelukkig gesloten.

Na regen komt zonneschijn.

Rond

Dit pinksterweekeinde doet onze Foto Expressie Groep Gemert weer mee aan de Open Atelier Route in ons dorp. Al jaren zijn we twee dagen lang van de partij tijdens deze kunstenaarsmanifestatie. Op zeventien adressen kan het publiek bij kunstenaars in de keuken gaan kijken. Onze fotoclub heeft dit jaar een tentoonstelling van 21 foto's ingericht in het Commanderij College.
Elk jaar plakken we een thema op deze expositie. Dat doen we om een verbindend element in de fotoserie aan te brengen. Elk lid is vrij om binnen zijn eigen stijl of voorkeur een foto aan te leveren die bij het thema past. Dit jaar hebben 21 fotografen van onze club 'Rond' gefotografeerd. De resultaten zijn verrassend divers.
In het afgelopen half jaar heb ik naar deze expositie toe gefotografeerd door goed 'rond' te kijken. Ik hield uiteindelijk een handvol foto's over waarover ik tevreden was. Ik zocht 'rond' niet in abstractie of in een boodschap. Ik fotografeerde voor de handliggend 'rond' dat ik op straat zag. Daarbij probeerde ik 'rond' wel altijd te koppelen aan een alledaags beeld.
Op de foto die ik hier toon wordt een boerderij gevangen in een ronde verkeersspiegel. Ik vind het mooi dat de boerderij zelf is opgebouwd uit allerlei vierhoekige elementen, zoals de ramen en de zonnepanelen op het dak.  Die ronde boog van de poort valt daardoor des te meer op. Dit is overigens niet de foto die op de expositie hangt. Als U die wilt zien ga dan zondag of maandag tussen 12.00 en 17.00 uur eens kijken in het Commanderij College aan het Sleutelbosch 2 in Gemert.
Loop er eens rustig 'rond' en maak gelijk een 'rondje' langs de andere kunstenaars: http://www.atelierroutegemert.nl

Ik keek eens goed rond.

Regen

We hebben dit warme weekend loom rondgelummeld in en om ons weekendhuisje in de Ardennen. Ik zal u hier niet lastigvallen met nog meer foto's van mussen en merels die ik heb gefotografeerd. Een paar exemplaren toon ik op mijn Flickr-pagina's. Ik doe niet zoveel met die Flickr-account, maar soms heb ik een serietje dat ik daar achter laat. Er zit niet echt beleid achter de invulling van fotosite http://www.flickr.com/photos/paulverhees.
Ik had hier graag een foto getoond van de modeprocessie in Maastricht. Maar vandaag faalde ik als straatfotograaf. We reden even Maastricht in om er te lunchen. In Somme-Leuze hadden we de eerste bui van deze dag al over ons heen gehad. Ik had weinig zin om mijn camera's bloot te stellen aan een hoosbui, dus liet ik ze in mijn auto achter.
We liepen door de stad en opeens doemde voor ons een bonte stoet zwijgende mensen op. Hun kleding was niet alledaags en hun opmaak was te overdreven voor een middagje stappen in het uitgaanscentrum van Maastricht. Op pamfletten die ze uitdeelden las ik dat dit een 'modeprocessie' was.
Hier had ik leuke foto's kunnen maken. Maar ja, geen camera bij de hand. Ik heb er geen traan om gelaten. Toch heb ik een foto die me aan een tranenwaas doet denken. Net na ons avondeten op het terrasje achter ons vakantiehuis brak gisteravond een zwaar onweer uit. Ik was net mijn fotospullen aan het opruimen en had mijn Canon 7D nog stand-by. Snel even een fotootje gemaakt en zo stond mijn fotohobby dit weekend sterk onder invloed van regenbuien. Geen tranendal maar regenval.

Geen tranendal maar regenval.

Artihond

Even het Helmondse kunstfestival Artimond bezocht, vanmiddag. Het is een paradijs voor fotografen, vooral als je controle weet te houden over de harde slagschaduwen ten gevolge van overvloedige zonneschijn.
Ik zag veel mensen met camera's lopen en de meesten leken zich niet te bekommeren om uitgevreten beeldpartijen en dichtgelopen schaduwen. De kwaliteit van de camera zegt lang niet altijd iets over de kwaliteit van de fotograaf. Ik heb bijvoorbeeld niemand gezien die net als ik een flitser op de camera had gestoken om slagschaduwen weg te flitsen. Met de moderne technieken van de digitale beeldbewerking kun je donkere beeldpartijen ophelderen, maar inflitsen is soms net iets fraaier.
Ik vond het lastig om de leukste foto van vanmiddag uit te kiezen voor dit blog. Maar uiteindelijk bleef ik hangen aan deze foto van een hond tussen mensenbenen. Je hebt maar een hondenleven als Artihond. Je blikveld is klein; waar het om draait zie je niet. Ik kan maar één voordeel bedenken: in die felle zon zit je lekker in de schaduw. En ik als fotograaf had daar beneden geen last van harde slagschaduwen.

Een hondenleven.

Merel

Er zijn periodes in een jaar dat ik weinig aan fotograferen toe kom. Mei is zo'n maand, zie ik als eens door de blogjes van de afgelopen jaren blader. Gisteravond zat ik op het terras van ons weekendhuisje in de Ardennen te genieten van de rust en van het gekwetter en getjilp van vogels in de boomkruinen om ons heen.
Ik schroefde mijn 100-400 mm objectief op mijn Canon 7D en begon te fotograferen. Het leverde me een paar mooie platen op van vinkjes en meesjes in het warme licht van de ondergaande zon. Encyclopedieplaatsjes, dat wel. En ik ben meestal niet tevreden met foto's die je in encyclopedieën, determinatieboekjes, natuurtijdschriften en websites over vogelfotografie aantreft.
Het moet bij mij net even anders zijn. Op de eerste plaats was mijn werkwijze onorthodox. Ik fotografeerde met een telebereik van 400 mm met een sluitertijd van 1/60 seconde uit de hand. Dat is vragen om moeilijkheden en ik had er dus ook veel missers vol bewegingsonscherpte bij zitten.
Het bracht me echter ook deze foto, waar ik zelf wel tevreden over ben. Door de lange sluitertijd is de snavel van deze zingende merel bewogen. Je ziet hem daardoor zingen. De rest van de vogel en de draad waarop dit beestje zit is gestoken scherp. De merel is trouwens al net zo tegendraads als ik. Overal waren bomen en takken in overvloed, maar deze vogel koos een staaldraad als hoge uitkijkpost.
Het maakt de foto net even anders dan die van de meeste vogelfotografen. Zij zullen dit wel helemaal niks vinden: geen oogjes te zien, in het laatste daglicht om tien voor half tien is er onvoldoende contrast voor een scherpe doortekening van de veertjes, je ziet geen natuurlijke omgeving. Ik luister dit keer eens niet naar hun kritiek. Ik hoor liever het vogelgezang.

Tegendraads.

Kwetsbaar

Na een paar rare foto's kan er nog wel een gekke bij. Bij de afdeling Noord-Brabant-Oost van de Fotobond nemen enkele leden van onze fotoclub deel aan een project met het thema 'De Kwetsbare Mens'. Ik had me niet aangemeld, omdat het project langere tijd loopt en verschillende bijeenkomsten vergt. Daarvoor kon ik mijn agenda niet voldoende tijd vrijmaken.
Niet getreurd. Ik leen het thema en trek mijn eigen plan. Vanmiddag wandelde ik met mijn camera langs de Abdij van Postel. Ik was hier al vaker en trof op een vroege zondagmorgen al eens beter licht dan nu. Dus ik maakte er vanmiddag niet mijn beste foto's van de omgeving.
In het pesthuisje zag een mevrouw in een elektrische rolstoel. Ze was volledig overgeleverd aan de techniek. Ik stond met mijn rug naar haar toe, maar zag haar vertrekken in de weerspiegeling van een plexiglas plaat. Het pesthuisje, de vergankelijkheid van de stenen muren, het bekraste plexiglas, de dame in de rolstoel. Ik fotografeerde al dat kwetsbare in één beeld.
De vrouw in de rolstoel is op mijn foto verworden tot een abstracte schim. Hoe kwetsbaar kun je zijn?

Abstracte kwetsbaarheid.

Ruimte

In het Museum Kurhaus in Kleve bezochten we vandaag de expositie van Carl Andre. Deze Amerikaanse kunstenaar uit Quincy, Massachusetts werkt met sculpturen. Die bewerkt hij niet; zijn werken behoren tot de minimal art. Andres kunstwerken doorklieven de ruimte, zo beschrijven kunstkenners zijn werk.
Mooi zo. Laat ik me niet tot de kunstminnaars rekenen en me even plat uitdrukken. Als we de overgebleven bouwmaterialen van onze verbouwing vorig jaar niet hadden opgeruimd en ze een beetje netjes hadden gestapeld en geordend, dan hadden we nu thuis entree kunnen heffen. Minimal art.
In het museum mocht ik niet fotografen, dus wilde ik na het museumbezoek mijn camera nog even uitlaten in het mooie park aan de overkant van de weg. Ik zag er nog een rijtje niet opgeruimde gasbetonblokken liggen waar een plaatje bij stond met de naam van mister Andre. Ik vond het een hele kunst om daar omheen te fotograferen.
Opeens zag ik in een gracht een plas van bijeengedreven stuifmeel of iets van dien aard. Ik hou niet zo van trucjes met spiegelingen en het omkeren van foto's. Maar Carl Andre had mijn blik verruimd. Nu doorklieft die vlek op mijn foto de ruimte en ontstaat er een vreemd landschap dat er in werkelijkheid helemaal niet is. Geen minimal art, wel een simpel kunstje.

Geen minimal art, wel een simpel kunstje.

Gestalte

Opeens zag ik die gestalte. Het was een vrouw. Ze trok een kind overeind. Of loopt ze achter een rollator? Dat kon ik niet zien. Eerlijk gezegd zag ik de gestalte pas op het schermpje van mijn Canon PowerShot G10 en niet op het moment dat ik deze foto maakte. Want eigenlijk was ik een fontein aan het fotograferen.
Dat vind ik nou een leuk verschijnsel in de fotografie. Je bevriest een beweging waarin je dan vormen herkent die je in de snelle actie niet ziet. Het water rijst op uit de spuitmond van de fontein en valt in allerlei onvoorspelbare vormen naar beneden. Het is vooral de wind die de vrije val van het water vormt. Telkens anders, net als de vlagerige wind zelf.
Ik maakte tijdens een weekendje Ardennen een serietje foto's van de fonteintjes op het plein in Marche-en-Famenne. Om die fonteintjes staan ook slanke bronzen beeldenfiguren. Ik heb ook die beelden gefotografeerd, maar ik slaagde er niet in om er met water en licht een fascinerende opname van te maken.
Die waterdame is wel bijzonder, want die keert misschien nooit meer terug. De oude Grieken hadden nog niet de beschikking over fotocamera's, maar toch wisten zij al dat er nimfen in de wateren leefden. Uit de Griekse mythologie kennen we zelfs de Crinaeae, de beschermvrouwen van de fonteinen. De bekendste van die Crinaeae is Aganippe.
Ik heb in dit Ardennenweekend weer allerlei mensen gefotografeerd in Marche en in Durbuy. Maar mijn waternimf vind ik toch wel heel bijzonder. Ik koester mijn eigen Aganipje uit de Ardense mythologie.

Mijn eigen Aganipje.

Respect

"Kijk, badmutsen." Mijn collega kijkt naar buiten, naar de overkant van de weg. Ik volg zijn blik en zie twee Arabische mannen met een kind. De mannen praten met elkaar, het kind drentelt om hen heen. Alledrie dragen ze een muts.
Mijn collega ken ik als iemand die zich verbaal vrij radicaal en ongenuanceerd kan uiten. Hij provoceert graag. Het zet aan tot scherp denken. "Badmutsen", dat klinkt tamelijk respectloos voor de mannen met hoofddeksels die we in dit land van klompen, poffers en Jan met de Pet van huis uit niet gewend zijn.
Gelukkig zit het echte respect meer in gedrag dan in woord. Mijn collega bedoelt het niet kwaad. Die 'badmutsen', dat is meer een grapje dan een belediging. Mijn collega heeft veel respect voor andere culturen. Hij is nota bene getrouwd met een Aziatische vrouw. Hij is tolerant en komt op voor minderheden.
Zo onder ons accepteren we van elkaar grapjes die grof, schunnig en bepaald niet altijd even subtiel zijn. Het is meer zoals cabaretiers onze samenleving op de hak nemen.
Inderdaad, die hoofddeksels van deze Arabische mannen hebben wel enige gelijkenis met badmutsen. Waarom die mannen deze hoofddeksels dragen en of ze in hun geloof of cultuur een betekenis hebben, dat weet ik niet.
In zo'n situatie ben ik wel blij dat ik altijd een camera bij de hand heb. Mijn Canon Powershot G10 levert meer dan voldoende pixels voor een flinke uitsnede, zodat ik een heleboel niet ter zake doende omgeving weg kan snijden. Wat overblijft is een foto van een vriendschappelijke ontmoeting op straat. Als straatfotograaf maak ik graag een foto van dit soort spontane taferelen en dan maakt het me niet uit wie ik voor de lens krijg, want ik wil niet discrimineren.

Goed gemutst.

Ardennerstrand

In het weekend was ik in Ardennen-aan-de-zee. Wat bazel ik nou? Is mijn geografisch kennis van slag? Ik denk van niet. Ik liep over een Ardennerstrand. Het was er 22 graden en ik zag een kindje pootjebaden op 380 meter boven de zeespiegel.
Ik geef het toe. Alle zeeën die ik tot nu toe kende waren groter dan deze. Maar een kind heeft geen oceaan nodig om zich te amuseren. Of het nu door de golven aan de kustlijn loopt, of door een modderplas op een landweggetje bij Wéris, dat is alleen voor de ouders belangrijk. Want hier dreigt geen verdrinkingsgevaar. Hier verlies je je dochter niet uit het oog. Hier kun je vanaf het droge de hand reiken als het nodig is. Na de waterpret snel de modder van de voetjes vegen en hup, terug naar huis. Geen files, hooguit van een paar quads of tractoren.
Ik zag het allemaal gebeuren tijdens een lentewandeling door de Ardense heuvelen. Natuurlijk had ik een camera bij me. Ik fotografeerde het landschap en leuke details in dat landschap. Zoals een menhir, misschien ooit achtergelaten door Obelix op weg van Barvaux naar Érézee (aha, zo heet dus die zee). Die menhir, die staat er echt. Dat-ie door Obelix is achtergelaten daarvan was ik minder zeker, dan dat ik hier in Ardennen-aan-de-zee was.
Want ik heb zelf gezien hoe een gezinnetje zich vermaakte aan de waterkant. Ik maakte een paar foto's. Meisje aan de hand van papa, broertje kijkt toe hoe meisje met papa aan de hand door water waadt, meisje alleen in het water. Die laatste vind ik het mooiste. Die enorme ruimte waar ze zich helemaal in zichzelf gekeerd alleen in de zee waant. Waar vind je nog een strand voor jezelf? Wel, in Ardennen-aan-de-Zee. Met een zee van ruimte.

Een zee van ruimte.

Bondswedstrijd

Fotograferen is geen sport en dus vind ik fotowedstrijden altijd van een betrekkelijk belang. Toch stimuleer ik elk jaar de deelname van onze fotoclub aan de Bondsfotowedstrijd van de Nederlandse Fotobond.
In onze fotoclub bespreken we samen foto's om ervan te leren. Elk oordeel is subjectief, want bij fotografie draait het vooral om gevoel. Wat spreekt je aan? En hoe komt het dan dat de ene foto je wel raakt en de andere niet? We doen dat in ons eigen clubkringetje, maar we hebben niet de wijsheid in pacht. Daarom is het goed om eens te kijken wat andere clubs maken. De Bondsfotowedstrijd is daarvoor een goed platform.
Onze club scoort er elk jaar bovengemiddeld goed. Vandaag werd de uitslag van de Bondsfotowedstrijd 2011 bekend gemaakt en we bleken in een veld van 182 deelnemende clubs op een 27ste plaats te zijn geëindigd. Dat is onze beste prestatie ooit, want in vorige jaren waren we 90ste (in 2010), 44ste (2009) en 33ste (2008).
We lopen dus bij het beoordelen van onze foto's niet uit de pas met de landelijke trend.
Bij de tien door onze club ingezonden foto's zat er eentje van mij. Op een schaal van nul tot dertig scoorde deze foto 21 punten. De landelijke winnaars behaalden 25 punten. Bij onze club werden nog twee foto's met 21 punten gewaardeerd, de laagste score was 18 punten en dat is nog altijd maar een fractie onder het landelijk gemiddelde van 18,5 punt.
De foto die ik instuurde voor deze wedstrijd maakte ik in oktober vorig jaar op een begraafplaats van gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog in het Belgische Ieper. Je ziet een kruis. Op de achtergrond zie je graven. Die vrouw, is dat dan een treurende weduwe? Ik weet wel beter. Deze dame is te jong om te rouwen bij een overleden echtgenoot uit WO I. Het is mijn vrouw en ze verrekt van de kou in een kil najaarsbriesje.

Geen oorlogsweduwe.

Bizar

Het overkomt me niet vaak dat ik niet goed raad weet met een foto. Zeker niet als ik die zelf gemaakt heb. Maar nu heb ik er eentje. Ik had even geen flauw idee wat er op deze foto gebeurt, terwijl ik het met eigen ogen gezien moet hebben. Bij nader inzien zag ik pas het gezichtsbedrog dat veroorzaakt wordt door de geringe doortekening in de broekspijpen. Het standbeen gaat schuil achter het licht gebogen been. Dit is dus een toevalstreffer, maar wel een fraaie, vind ik zelf.
We waren vandaag met onze fotoclub op excursie in de Helmondse nieuwbouwwijk Brandevoort. Een poosje geleden besteedden we op een clubavond aandacht aan architectuur en nog voor het licht van de beamer uit was kwam van diverse kanten de vraag of we daar eens niet een uitstapje aan konden wagen. We hadden nog een excursie tegoed volgens onze jaarplanning en dus zocht onze excursiecommissie een bestemming.
Het werd Brandevoort, ooit door de Britse prins Charles geprezen om zijn knappe staaltje van architectuur. Alles ademt er de sfeer van een vestingstadje, terwijl de wijk nog maar net tien jaar oud is. Niks historie. Alles nep. Maar wel mooi nep. Voor fotografen is het om van te smullen.
Zoals zo vaak ben ik dan weer dwars en eigenwijs. Die architectuur die iedereen voor zijn lens haalt, vind ik maar heel even interessant. Ik ken al die foto’s van Brandevoort intussen wel en ik had geen inspiratie om er origineel mee aan de slag te gaan. Ik keek eens rond en zag in het station een rare spat op de traptegels van de brug die de voetgangers over het spoor leidde.
Ik richtte mijn lens op die rare vlek en maakte er een paar foto’s van.
Als mensenfotograaf ben ik pas tevreden als er ook iets van mensen op de foto staat. Dus wachtte ik telkens tot er iemand in beeld stapte en drukte dan af. Deze foto viel me op in de serie die ik maakte. Ik zag maar één been. En dat ene been stapt precies zo op de donkere spat, dat het lijkt alsof het op een landmijn trapt. Boem. Weg been. Bizar.

Op het verkeerde been gezet.