Schieten

De temperatuur was gedaald tot nul graden. Het was al de hele dag mistig en donker in de bossen rond Saint Hubert. Ik had mijn zinnen gezet op wildfotografie. Het weer was ideaal, leek me.
Langs een bosweg zag ik omgewoelde bermen. De onderkanten van de kluiten waren nog nat. Verse sporen. Hier waren vandaag, in elk geval nog niet zo lang geleden, wilde zwijnen geweest. Die zaten er veel in dit bosgebied.
Ik klom in de uitkijktoren die een mooi uitzicht bood over een open plek in dit uitgestrekte bos. Her en der lagen vennetjes. Omdat ik hier vaker kom, wist ik dat dit open gebied eindigt tegen een bosrand in de verte. Maar die kon ik door de nevel niet zien. Wild ook niet. Er blies een ijskoude wind door de ramen van de toren, waarvan ik de plexieglazen ruiten had opengeklapt. Ik maakte een paar foto's van dit spooklandschap, tot mijn vingers tintelden van de kou.
Ik verliet de toren en ging beneden nog een eind wandelen. Ik had mijn Canon 5D omhangen met een groothoekobjectief voor het wijdse landschap en mijn 7D met een 100-400 milimeter telelens voor eventueel wild.
Uiteindelijk moest ik me tevreden stellen met een paar landschapsfoto's waarin behalve de nevel een hoofdrol was weggelegd voor dode bomen, stammen, knoesten en een decor van in de mist gehulde bossen op de achtergrond. Ik maakte ook nog een paar foto's van een eenzame wandelaar die mijn pad kruiste. Maar geen wilde zwijnen of edelherten. Zelfs geen vosjes of konijnen.
Ik had er alle begrip voor dat de dieren zich verstopten. In dit bos liepen hier vlakbij ook jagers met geweren. En ik kon elk moment over grote afstand raakschieten met mijn Kanon 7D.

Geweer of Kanon?

Rust

We waren al lang niet meer in het kasteel van Radhadesh in Petit-Somme geweest. Dit weekend hadden we vrienden op visite en het regende. Veel slecht-weer-uitstapjes kun je in de streek van ons weekendhuisje niet maken. Maar bij de Radhadesh ben je een poosje zoet met een rondleiding en je kunt er lekker vegetarisch eten.
Zondagmorgen was het droog, dus wandelden we in drie kwartier naar het kasteel in Petit-Somme. De Hare Krishna-monnik (of heet dat bij de Hare Krishna een broeder?) die ons een rondleiding gaf, kwam uit Maastricht. Hij gaf voor het vertrek een korte inleiding die hij besloot met '...en je mag hier gerust foto's maken'.
Ik had mijn Canon EOS 7D om mijn nek hangen. Die had ik dus niet tevergeefs meegesjouwd. In veel kastelen, musea en privédomeinen mag je niet fotograferen. Maar ik besefte al snel dat met het toestaan van fotografie een doel gediend is. De Hare Krishna-gemeenschap verkondigt zijn geloof over de hele wereld. Hoe meer foto's er vanuit dit kasteel verspreid worden, hoe meer hun missie hiermee ondersteund wordt.
Bij mij werkt zoiets dan weer averechts. In plaats van goed te luisteren tijdens de rondleiding, lette ik op mooie fotomomenten. Van de Hare Krishna heb ik niet veel opgestoken. Ze hebben mij niet bekeerd. Waarom de broeder op de foto dat scherm uitvouwde, weet ik dus ook niet. Maar het kwam me wel goed uit: ik vond het beeld onderin de foto nogal druk. Zo is het beter. Bedankt broeder-monnik.
Krishna strafte trouwens onmiddellijk voor mijn oneerbiedige fotogedrag: op de terugwandeling naar huis regende het dat het goot.

Krishna of scherm?

Karl Blossfeldt

Nee, nee, nee, dit is geen egeltje op deze foto. Wel grappig als u dat denkt, want dat is precies mijn bedoeling.
We waren vandaag met de fotoclub op stap in natuureducatiecentrum De Specht. De plaats van handeling had eigenlijk overal in de natuur kunnen zijn, maar De Specht biedt zoveel variëteit dat we hier allemaal aan ons trekken kwamen. We hadden onszelf een opdracht gegeven en geen gemakkelijke ook. We fotografeerden 'natuur, maar dan anders'.
Onze grote inspirator was de Duitse fotograaf Karl Blossfeldt. Deze Duitse amateurfotograaf (1865-1932) maakte naam en faam met zijn foto's van zeer gedetailleerde vormen die hij in de natuur vond. Hij maakte zesduizend zwart-witfoto's die stuk voor stuk imponeren door hun geordende en soms vervreemdende structuren en vormen.
Wij bestudeerden zijn werk en gingen vandaag op pad om foto's te maken naar zijn voorbeeld. Ik ging mee, hoewel natuurfotografie, dichtbij-opnamen en macro-fotografie niet mijn voorkeur hebben. Ik hou meer van mensen en actie. Maar verandering van spijs doet eten, zo wil een Nederlands gezegde. Misschien zou ik dit nog leuk gaan vinden. Dus wisselde ik naar hartelust een macro- en een sterke telelens. Met allebei kon ik dicht op het onderwerp kruipen.
Karl Blossfeldt steeg al snel in mijn achting, want ik slaagde er deze ochtend niet in om iets te maken wat ook maar een beetje lijkt op zijn werk. Ik vond het niet erg ook. Want waarom zou ik foto's maken van iets waar er al zesduizend van zijn.
Gelukkig liet het thema van onze excursie 'natuur, maar dan anders' voldoende ruimte om toch wat leuke dingen uit te proberen. Ik zag een grappig stekelig bolletje in het tegenlicht en richtte er vanaf twee meter mijn 400 mm-objectief op. Ik heb geen verstand van planten, maar medeclubleden wisten dat dit een kaardebol was. Ik schroefde mijn macro-lens voor en dook er wat dichter op.
In de nabewerking op mijn computer maakte ik een uitsnede, keerde die om en nu vertoont mijn kaardebol egeltjesgedrag.

Kaardebol of egel?