zondag 27 juni 2010

Hét moment

Met tegenlicht kun je mooie sfeerfoto's maken. Tegenwind kun je niet fotograferen. Toch kun je er mee te maken krijgen als fotograaf. Bij mij kwamen tegenlicht en tegenwind samen toen ik een beslissend moment pakte bij het fotograferen van uitbuikende koeien. Of heet dat herkauwen, bij deze viermagige dieren?
Ik had net een interessant artikel gelezen over het The Decisive Moment - Het Beslissende Moment, het boek van de Franse fotojournalist Henri Cartier-Bresson. Hij was een meester in het vangen van hét moment waarop alles klopte: precies op het moment van afdrukken gebeurde wat gebeuren moest om de foto interessant te maken en zaten alle elementen in de compositie van de foto op de goede plek.
Ik probeer het ook wel eens om zo'n moment te vangen. In het tijdperk van de digitale fotografie is het een stuk eenvoudiger dan in de tijd van Cartier-Bresson. Je kunt de ontspanknop indrukken zonder je te bekommeren over kosten. Wat niet goed is gooi je weg, en misschien zit het moment er wel tussen. Bovendien zijn de camera's van tegenwoordig in alle opzichten veel beter. Je hebt als fotograaf meer controle over wat je doet.
Toch valt het niet mee. Ik maakte vandaag een paar foto's van koeien die fraai in het tegenlicht lagen. Opeens stond er eentje op, strekte zijn staart en liet een paar drollen vallen. Ik had hét moment te pakken. Niet alleen in het tegenlicht, maar ook in de tegenwind. Lieve help, wat een stank. Daar had Henri Cartier-Bresson het nooit over.


Tegenlicht en tegenwind?

zondag 6 juni 2010

Fotomomenten

In snikheet Afrika houden ze elkaar koel met water uit een tuinslang. Hun lemen hutten zijn vervangen door riante evenementententen. En vlak bij dit tentenkamp hupt een kangoeroe rond.
Het was heet, de afgelopen dagen, maar ik heb geen zonnesteek. Ik ben ook niet dronken, of in de war van de vele indrukken van de afgelopen dagen. Ik hou alleen maar van foto's die je fantasie prikkelen en waar je je eigen verhaal bij kunt verzinnen. Dit vind ik zo'n foto.
De afgelopen dagen was ik ceremoniemeester op de bruiloft van een vriend in Herentals. Het feest duurde twee avonden. Op de eerste avond kwam bij het invallen van de duisternis een politiewagen voorrijden. Het was niet omdat de band in de feesttent teveel overlast veroorzaakte. De flikken waren op zoek naar een ontsnapte kangoeroe, vertelden ze.
Ik heb er geen foto's van, want ik had weinig tijd om foto's te maken en bovendien moet je zo'n beest eerst te zien krijgen voor je het kunt fotograferen. De volgende dag had ik voor de tweede feestavond begon wel even tijd om foto's te maken. De jeugd amuseerde zich op deze warme dag met een zeepglijbaan die nat gehouden werd met water uit een tuinslang. De jongedame en het kind op de foto komen niet uit Afrika, maar zijn gasten uit Parijs.
De tent op de achtergrond is de feesttent, die met zwoele zomeravondtemperaturen eigenlijk overbodig was. Want het was een prachtig feest dat zich tot diep in de nacht hoofdzakelijk buiten afspeelde. Er zullen veel mooie foto's van zijn, want veel gasten liepen met camera's rond. Ik zag althans veel mooie fotomomenten, terwijl mijn 5D en 7D in mijn fototas zaten.


Snikheet maar niet in Afrika.

dinsdag 1 juni 2010

Interessant

Een paar vrouwen keken aandachtig naar de foto's van Stephan Vanfleteren en vroegen zich af waarom het hoofd van Eddy Merckx niet in zijn geheel was weergegeven. Vanfleteren heeft hem als het ware gescalpeerd, door een deel van zijn voorhoofd en haardos buiten het kader te laten. De dames vroegen zich ook af waarom de foto's niet helemaal scherp waren. En of Eddy Merckx niet veel dikker was, maar dat had al een stuk minder met fotografie te maken.
Ik bewonder de Vlaamse fotograaf Vanfleteren al jaren. Hij portretteert Bekende Belgen en Bekende Nederlands op een zeer indringende manier. Regelmatig is maar één oog scherp, of is de scherptediepte in het gezicht slechts enkele millimeters. Zijn portretten zijn rauw, zijn figuren ogen vaak verlopen. Op veel foto's hebben de geportetteerden hun ogen gesloten. Het is zijn manier om de vergankelijkheid te tonen.
Als geen ander beseft Vanfleteren dat zijn portretten niet allemaal even flateus zijn. "Het klopt dat ik soms een iets nadrukkelijke stijl gebruik die voor mij evident is maar misschien niet voor de mens in kwestie of voor de modale kijker", zei hij in een interview ter gelegenheid van zijn expositie 'Portret 1989-2009'. Die was eind vorig jaar in Gent te zien en nu tot 27 juni in Centre Céramique in Maastricht.
"Mijn streven is niet om de mens of de realiteit te fotograferen. Ik heb die strijd eigenlijk al een beetje opgegeven, omdat het toch een verloren strijd is. Dan kan je beter iets doen waarvan ik denk: kijk, ik wil iets interessants doen met fotografie", verklaart Vanfleteren zijn werk.
Ik bezocht vanmiddag zijn tentoonstelling in Maastricht, domweg omdat ik eerder geen tijd had. En ik prijs me gelukkig dat ik er rond kon lopen met een groep vrouwen die keek als 'de modale kijker' waar Vanfleteren van sprak. Want als je hoort welke vragen er bij de doorsnee kijker leven, dan vraag je je af waar een fotograaf als Vanfleteren zijn succes aan ontleend. Misschien vinden deze dames mijn foto's wel veel mooier. Daarom ben ik niet beroemd.


Ik zag de modale kijker.