woensdag 30 september 2009

Herfstmode

Deze zomer was ik in de gelegenheid om regelmatig met de fiets naar het werk te gaan. Ik werkte meestal aan mijn bureau en had de auto niet nodig voor onvoorziene werkzaamheden buiten de deur. Dat fietsen bracht me behalve frisse lucht en gezonde beweging ook de kans om eens op mijn gemak om me heen te kijken en te stoppen waar het me uitkwam. Nooit de vraag: waar kan ik veilig de auto neerzetten?
In mijn werktas ging elke dag mijn kleine, handzame Powershot G10 mee, want regelmatig zag ik leuke dingen die de moeite van het fotograferen waard waren. En nog steeds. Nu de dagen beginnen te korten valt het mooiste licht van de dag weer in mijn woon-werk-fietsverkeer. De lage zon strijkt over de weilanden en zorgt voor warme tonen. Een lichtbedekte hemel heldert als een enorm reflectiescherm de schaduwen op.
Als er in dat mooie landschap dan ook nog boeiende dingen te zien zijn, dan stap ik af. Zoals vanmiddag, toen ik in een mooi verlicht decor een paard met een paardendeken zag grazen. Ik heb geen verstand van dieren en vraag me af, waarom mensen hun honden en paarden zonodig kleren moeten aantrekken. Het was niet koud, het was niet nat. Zou zo’n paard dat lekker vinden, zo’n lap textiel om zijn lijf?
Of hebben mensen tegenwoordig zelfs proefdieren nodig om de komende herfstmode op uit te proberen? Gelukkig ben ik geen modevolger. Want ik zou toch maar belachelijk voor paard lopen met zo’n korte broek en korte mouwen.


Proefdier voor herfstmode?

zondag 27 september 2009

Harba lorifa

Waren we gisteren een beetje de weg kwijt? Het meisje uiterst rechts grijpt naar haar hoofd en kijkt naar de grond. Twee dames drukken de vingers tegen hun lippen alsof ze ergens diep over nadenken. De man met zonnebril kijkt vragend om. En links wordt met verrekijkers naar diepe verten getuurd. Zijn ze de weg kwijt?
Het zou kunnen. We waren op stap met de heemkundekring uit ons dorp en kregen ’s morgens een boeiende rondleiding langs onder meer de rijke authentieke collectie kunstschatten van de Sint-Leonarduskerk in Zoutleeuw. Dit kleine Belgische dorpje was ooit één van de belangrijkste steden van Brabant. Dat zou je nou niet meer zeggen, maar de stille getuigen zijn het historisch bewijs.
’s Middags maakten we met de leden van onze heemkundekring een wandeling door natuurgebied Het Vinne. Dit provinciaal domein is rijk aan vogels en onze gids deelde graag zijn kennis van deze gevederde vrienden met ons. Wij, heemkundevrienden, luisterden aandachtig, als waren we IVN’ers.
Waren wij, geschiedenisliefhebbers, niet toch verdwaald dan? Zijn de mensen op deze foto ontheemd en daarom de vertwijfeling nabij?
Soms geeft een foto bedriegelijke informatie. Deze mensen zijn niet vertwijfeld of verdwaald. Wel denken ze na. Want waar ze ’s morgens de gids nog aanvulden met informatie uit hun eigen algemene historische ontwikkeling, moesten ze ’s middags vaak het antwoord schuldig blijven op vragen over vogels en hun habitat.
Waarom zingen vogels? vroeg de gids. Om hun territorium af te bakenen, leerden wij. Maar wij weten meer van historie. Wat zong de hertog? Harba lorifa zong de hertog. Dat was dus om de grenzen van zijn Brabant te bepalen, weten we nu.


Tjilp of harba?

zondag 20 september 2009

Kunst

Een foto maken van een kunstwerk is geen kunst. Camera richten en afdrukken. Mooie foto? Dan zal het ook wel een mooi kunstwerk zijn. Zo simpel is het vaak.
Natuurlijk, een vakfotograaf die in opdracht van de kunstenaar werkt, stelt andere eisen dan een amateur. Bijvoorbeeld omdat de foto in een catalogus moet worden afgedrukt. De kunstfotograaf moet net als een modefotograaf oog hebben voor de juiste kleur, structuur en ruimtelijke werking van zijn object. Een amateur is vaak al tevreden als het kunstwerk helemaal op de foto staat.
Ik zal niet zo snel zomaar een kunstwerk fotograferen. Ten eerste biedt het me geen uitdaging en ten tweede riskeer ik geen aanvaring met de kunstenaar als ik die foto vervolgens ergens zou willen publiceren. Want in veel gevallen heeft de kunstenaar het beeldrecht op de foto.
De foto die ik hier publiceer is naar mijn idee geen foto van een kunstwerk meer. Op de eerste plaats heb ik niet het hele kunstwerk ingekaderd en bovendien voegen de mensen op de foto zoveel toe aan het kunstwerk, dat een totaal nieuw beeld ontstaat. Een leuke harmonie van mens en beeld, gevangen in een moment waaraan niks geregiseerd is. Een spontane opname tijdens het Festival Impact in Helmond. De mensen gebruiken de sokkel van het beeld als tribune om te kijken naar het optreden van een breakdancegroep. En het meisje? Dat heeft lak aan kunst én breakdance.


Lak aan kunst en breakdance.

zaterdag 5 september 2009

Straatmuzikanten

Het is wel haast onvermijdelijk dat de wegen van de straatmuzikant en de straatfotograaf elkaar met enige regelmaat kruisen. Zelden vind ik het de moeite waard om op die momenten mijn camera te pakken. De gitarist in zijn kapotte jeans waar de blote knieën door de scheuren steken, de kleurige Peruaanse panfluitisten met hun ‘voorbijvliegende condor’, de accordeonist die beter eerst zijn muziekschool had afgemaakt, het draaiorgel met tulpen uit Amsterdam. We kennen die straatbeelden met bijbehorende geluiden wel.
Tijdens een stadswandeling door De Bosch hoorde ik gistermiddag een fraai stukje klassieke muziek. Het was geen André Rieu en ook geen Koninklijk Concertgebouworkest. Maar het was ook niet het jankende of snerpende geluid waar je een hinderwetvergunning voor zou eisen.
Op een rustig plekje in een drukke winkelstraat stond een groepje mannen muziek te maken. Naar hun uiterlijk te oordelen waren het Oost-Europeanen. Keurig in het pak. Zo te zien zijn ze niet alleen bedreven met de strijkstok, maar ook met de strijkbout. Hiervan heb ik toch maar wel even een foto gemaakt. Het was de setting die me aansprak: kamermuziek zonder kamer, zoals een slak zonder huis.


Kamermuziek zonder kamer.

Groepsfoto

In de Ardennen kun je snel naam maken als fotograaf. Dat denk ik tenminste. Tijdens onze vakantie wandelden we deze week over een oud spoorwegtracé tussen Havelange en Hamois. De rails waren opgeruimd maar er was een prachtig geasfalteerd wandelpad voor teruggekomen door een mooi stukje Ardenner landschap.
Het is een wandelpad in lijn, dus we moesten ook weer terug naar de auto en kwamen daarbij langs plekjes waar ik op de heenweg ook al foto’s had gemaakt. Van een weiland met koeien bijvoorbeeld en de boerderij van hun werkgever op de achtergrond. Leuk plaatje met mooie dynamische lijnen dankzij het 17 mm groothoekobjectief dat ik had gebruikt.
Op de terugweg liepen we weer langs dat weiland en de dames kenden me nog. Ik had kennelijk mijn naam als fotograaf al gevestigd. Ze kwamen op een koeiendrafje aangehobbeld en posteerden zich keurig op een rijtje. Ik versta geen koeientaal, maar uit hun ogen sprak een smekend “monsieur, maak s’il vous plait een groepsfoto van ons”.
Normaal kost het dan voor een fotograaf wat moeite om al die giebelende meiden keurig in het gelid te krijgen en allemaal tegelijk in de lens te laten kijken. In dit geval bleken mijn modellen natuurtalentjes te zijn, die zonder enige sturing keurig gingen staan waar ik ze hebben wilde. Ik hoefde geen aandacht te vragen. Het was een kwestie van inkaderen, scherpstellen, lichtmeten en afdrukken. Heel erg naturel; puur natuur.


Natuurtalenten.