Wespenhemel

Had ik het in mijn vorige blogje nog zo gezegd: ‘met macro- of dichtbijfotografie houd ik me zelden bezig en insecten zijn er alleen maar om dood te slaan als ze op een terrasje aan mijn frisdrank willen lurken’.
Gisteravond was een zeldzaam mooie zomeravond en wij zaten op het terras achter ons huis lekker te eten. De meeste wespen hielden zich koest, maar een paar waren er toch wel. Mijn vrouw, die het niet op die zoemende steekbeestjes heeft, was er al een keer voor naar binnen gevlucht.
Mij lieten ze met rust tot het toetje op tafel stond. Een lekker zoet mengsel van vanille, caramel en chocolade. Ik kon geen lepel naar mijn mond brengen of een wesp probeerde mee te genieten van de lekkernij.
Ik heb hem nog gewaarschuwd: “Moet ik het even scherp stellen? Wil je ook op mijn weblog?” Nou zijn wespen geen tengere pantserjuffers die minutenlang stil kunnen blijven hangen in de lucht. Dus heb ik hem met een tijdschrift een flink schouderklopje gegeven. De wesp bleef voor dood liggen, maar terwijl ik hem in zijn volle omvang op de display van mijn G10 bekeek, begon er eerst een vleugeltje te bewegen, toen een pootje, toen draaide hij zich om. En toen? Kreeg hij nog een flinke mep, want bij macrofotografie is het erg belangrijk dat het onderwerp goed stil ligt. De wesp was ex-wesp en snoept nou waarschijnlijk van emmers vol toetjes in de wespenhemel. En ik begin macrofotografie zowaar nog leuk te vinden. Ik heb twee stoppen overbelicht om het wespenlijkje goed belicht te krijgen op het bijna witte tafelblad. Alleen de scherptediepte van de chocoladeveeg valt een beetje tegen.

Goed stilliggen.

Tengere pantserjuffer

Ik was vandaag weer in Zoo Parc Overloon. De allereerste foto op dit blog was van twee cheetahs die ik in Overloon fotografeerde. Bijna een jaar later heb ik daar nog een vervolg aan gegeven. Vandaag fotografeerde ik ze weer, net als de aapjes, verschillende vogels, de kamelen, stokstaartjes. Het kwam allemaal weer voor mijn lens en ik had geluk dat ze volop in leven waren. Geen luiwammesbeesten, zoals je vaak in dierentuinen aantreft. Nee, actie. Het leverde tal van mooie plaatjes op, zoals van tak naar tak springende apen en vogels die zich met veel gespat en gespetter in water wasten.
De foto die ik hier toon, heeft met dierentuindieren niet zo veel van doen. En ook niet met mijn fotografievoorkeuren. Met macro- of dichtbijfotografie houd ik me zelden bezig en insecten zijn er alleen maar om dood te slaan als ze op een terrasje aan mijn frisdrank willen lurken. Toch fotografeerde ik vanmiddag in de vlindertuin van Zoo Parc Overloon een insect. Gewoon, omdat ik er dicht bij kon komen en omdat deze libel alle geduld van de wereld met mij had. Ze bleef onverstoorbaar stationair draaiend aan de tak sabbelen.
Verstand van dieren heb ik niet. Apen zijn apen en ondersoorten kan ik geen naam geven. Ook deze libel was maar een simpele libel, tot ik een poging waagde om het beestje via internet te determineren. Ik zag al surfend op het net veel mooiere foto’s van libellen langskomen dan die ik vanmiddag maakte. Maar er was iets wat me frapeerde: deze libel herkende ik als de tengere pantserjuffer. En voor alles met een pantser hebben ze in Overloon nog een ander museum neergezet: het Nationaal Oorlogs- en Verzetmuseum. Was die tengere pantserjuffer dan een dwaalgast in het Zoo Parc? Vergeten te vragen.

Dwaalgast?

Intiem

Vierduizend mensen waren er gisteravond op de been in de kasteeltuin in Helmond. Daar werd het vijfde van zeven kasteeltuinconcerten gegeven in dit zomerseizoen. In die menigte ging ik op zoek naar individuen die zich vermaakten. Dat viel niet mee, want met een camera en een flitser trok ik nogal de aandacht. Dus onderbraken mensen de dingen waar ze mee bezig waren en wilden geposeerd op de foto. Of ze liepen weg.
Vooral later op de avond, toen de stemming en het bier er goed inzaten, werden mensen steeds brutaler. Voor sommige meiden was mijn camera het excuus om die leuke jongen om de hals te gaan hangen voor een lekker intieme foto. Ze hoefden soms niet eens het resultaat te zien, want het lijfelijk contact was gelegd. Bedankt fotograaf.
De flitser heb ik trouwens niet vaak gebruikt. Met een lichtsterk 50 mm-objectief van f/1.4 en de ISO-waarde op 800 kwam ik met de schijnwerpers en de sfeerverlichting in de tuin nog aardig ver. Het leverde de beste plaatjes op. Soms lukte het me ook om mensen ongestoord gade te slaan en te fotograferen.
Ik heb een poosje een groepje dansers van de Salsa Sensation uit Eindhoven gevolgd. Ze gaven op de salsamuziek van Marco Toro y su Ensamble een dansdemonstratie waar het dansplezier vanaf spatte. Dat vind ik zo leuk aan deze foto: er is oogcontact in een show vol beweging en het uitnodigende gebaar betrekt de beschouwer van deze foto meteen in de actie. Leuker dan de initimiteit van een zatte meid.

Leuker dan een zatte meid.