zondag 28 september 2008

Mechelen

We maakten gisteren een daguitstapje met de heemkundekring naar Mechelen. Het was mooi weer, het was gezellig en het was leerzaam. Want de gidsen brachten ons op plekken waar toeristen doorgaans niet kunnen komen. Mechelen is een interessante historische Belgische stad, die slechts op het nippertje nooit de hoofdstad is geworden, zo heb ik begrepen. Verder bevatten de schilderijen in het Zotte Kunstkabinet een heleboel dubbelzinnige symboliek, waarover gidsen smakelijk en onsmakelijk kunnen vertellen. De Mechelse koekoek smaakt heerlijk en is evenmin een koekoek als een Mechelse herder een herder is. Het is gewoon kip.
Verder heb ik van alle wetenswaardigheden die de gidsen te vertellen hadden, weinig opgestoken. Want ik had mijn fotocamera meegenomen. Mechelen heeft niet alleen veel wetenswaardigheden, maar ook bezienswaardigheden. En zo heb ik vooral door de camerazoeker naar dit stadje gekeken. Ik heb het hier al vaker uitgelegd: als ik fotografeer vergeet ik alles om me heen. Zelfs dat de excursie van de fotoclub vorige week was en dat dit de excursie van de heemkundekring was. Het leverde me wel een reeks fraaie plaatjes op, waarvan ik er binnen de discipline van dit blog maar eentje kan tonen.
We maakten een rondvaart over De Beh... Binnendinges...; een kanaaltje waarvan ik de naam alweer vergeten ben, omdat ik foto's maakte. Zoals deze.

Een kanaaltje waarvan ik de naam vergeten ben.

zaterdag 20 september 2008

Martien Coppens

Op de dag dat in het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam een overzichtstentoonstelling werd geopend van werken van Martien Coppens (1908-1986) was ik in Oirschot. In de Sint Pieterskerk in dit dorp fotografeerde de in Lieshout geboren Coppens ooit de eiken koorbanken, die later in 1944 bij een bombardement verloren zijn gegaan. Wie nog wil zien hoe de banken er uit zagen, is aangewezen op het boek 'De Koorbanken van Oirschot', één van de vele tientallen fotoboeken die Coppens heeft gepubliceerd.
De eerste excursie van onze Foto Expressie Groep Gemert in het nieuwe clubseizoen voerde ons naar Oirschot. Als bewonderaar van Martien Coppens kon ik het niet laten om even de kerk binnen te glippen, toen om tien uur de deuren van het voorportaal open gingen. Het interieur van de kerk was alleen te aanschouwen door gesloten glazen deuren. Maar dat deerde me niet. De koorbanken waren er toch niet meer. Bovendien wilde ik het werk van Coppens niet over doen. Wel had ik me voorgenomen om vandaag foto's te maken die geïnspireerd waren op zijn werk.
In het voorportaal stonden heiligenbeelden. Ze waren uit steen gehouwen en sommige waren aangetast door het weer en de tand des tijds. Ze deden me denken aan de beelden op de Sint Jan van Den Bosch, die Coppens ook fotografeerde. In de Oirschotse kerk waar Martien Coppens de eiken koorbanken fotografeerde, ging ik fotografisch de strijd aan met stenen beelden zoals Coppens die in Den Bosch vereeuwigde. Geen plagiaat, geen imitatie, maar inspiratie dus. Op mijn digitale Canon EOS 5D zocht ik naar instellingen waarmee ik het dichtst de donkere tonen kon benaderen, die Coppens in dit soort werk zo vaak wist te treffen.
Naast een aantal geslaagde foto's die ik in het dorp maakte, bevalt deze foto me nog het best. Het is een onderdeel van een beeld van Sint Vincentius, patroonheilige van onder anderen de weeskinderen. Vincentius zelf en een kind op zijn arm staan niet op de foto. Wel zijn hand op de schouder van een meisje dat voor hem staat.

Niet geïmiteerd, wel geïnspireerd.

zondag 14 september 2008

Nevelsluiers

De zondagochtenden in ons Belgische buitenhuis starten we meestal kalm. Niet al te vroeg uit de veren, de tijd nemen voor een ontbijtje, wat luieren of wat lezen. Dat alles, of liever dat weinige, doen we bij mooi weer op het terras en bij slecht weer lekker knus binnen met een panoramisch uitzicht over de heuvels tussen Durbuy en Hotton.
Vanmorgen was de meeste nevel al vroeg opgelost en de lucht strak blauw, maar hingen er nog enkele mistbanken boven het dal van de Ourthe. Ik heb op de luie zondagochtenden al veel kansen voorbij laten gaan om er met mijn fototoestel op uit te trekken. Vanaf ons terras heb ik die mistbanken al vaak gefotografeerd, maar nog nooit nam ik de moeite om dat sprookjesachtige landschap in te trekken. Dat werd dus hoog tijd.
Ik pakte mijn fotospullen bij elkaar en reed naar de Ourthe. Maar daar was het inmiddels opgeklaard. Alleen in bossen en onder solitaire bomen in weilanden hingen nog nevelsluiers. Een prachtig gezicht. Ik was al gauw vergeten dat ik gegaan was voor de mistbanken boven de Ourthe en maakte een reeks foto's van nevelsluiers in bossen en weilanden.
Deze foto maakte ik rond half tien, met mijn 100-400 mm zoom-objectief op een zoomstand van ongeveer 320 mm. In dit geval bleek een telelens meer geschikt dan een voor landschapsfotografie vaak gebruikt groothoekobjectief. De strakke inkadering en de geringe scherptediepte van de tele dragen bij aan de sfeer van een kleine, maar zonnige nevelwereld. Ik deelde dit sfeertje met een trimmer, een paar boeren en enkele kerkgangers. Wat mis je veel als je uitslaapt, lang ontbijt en nog wat luiert.

Wat mis je veel als je uitslaapt.

zondag 7 september 2008

Everzwijn

Om met een camera wild te vangen in zijn natuurlijke omgeving moet je er in de regel vroeg bij zijn. We hebben tijdens een middagwandeling in de Ardense bossen al eens evenzwijnen gezien. Maar voor ik er toen mijn lens op kon richten waren ze al in het kreupelhout verdwenen. Om wilde dieren te fotograferen moet je niet alleen vroeg opstaan, maar ook enige kennis hebben van hun leefgewoonten. Waar verblijven ze? Waar fourageren ze? Hoe voorkom je dat ze je in de gaten hebben? Zoiets.
Dit weekend had ik geluk. Het was druilerig, regenachtig weer. In de dichte bossen bij het Ardennenstadje La Roche, waar toch al nauwelijks daglicht doordringt, was nu helemaal weinig licht. Ik had mijn EF 100-400 mm zoomobjectief met lichtsterkte van 1:4-5,6 op mijn Canon 5D gestoken. De ISO-waarde stond op 800. Ik heb een vaste hand, dus waagde ik het er op om dit met beeldstabilisator uitgeruste objectief met een sluitertijd van 1/30 seconde te gebruiken. En nu maar hopen dat de beestjes mooi stil zouden blijven staan.
Deze ever nam gelukkig even de tijd om mij te monsteren en stond keurig stil. De opname viel wat donker uit, maar in het door Canon geleverde fotobewerkingsprogramma Digital Photo Professional kon ik het in RAW geschoten plaatje nog twee stoppen opkrikken. De meeste foto's van de everzwijnen bij La Roche kon ik weggooien, omdat de dravende beesten als strepen over mijn sensor veegden. Maar met deze ben ik zeer tevreden.
Laat ik eerlijk met U zijn. Ik ben niet vroeg opgestaan, ik heb geen verstand van wilde zwijnen en hoe ik moet voorkomen dat ze me zien weet ik ook niet, getuige deze foto. Ik heb gewoon viereneenhalve euro betaald om een uurtje door de regen te lopen in het wildparkje van La Roche. Daar lopen de dieren binnen een royale omheining in hun eigen leefomgeving. Om deze foto te maken had ik daarom niet veel kennis van diergewoonten nodig, maar van fotografie des te meer.

Niet-in-het-wild zwijn.

maandag 1 september 2008

Gezichtsbedrog

Met Photoshop is het een koud kunstje om op een foto dingen te tonen die er in werkelijkheid niet zijn. Kwestie van digitaal knippen en plakken. Maar ook zonder Photoshop kun je beschouwers van een foto op het verkeerde been zetten. Neem nou dit straatje in Durbuy met in het midden van de weg een gootje.
Nou, dat gootje is er niet. In het begin van het straatje staat wel een zuiltje van een halve meter hoog. Ik ben even door de knieën gegaan om het zodanig in beeld te zetten, dat het leek alsof het zuiltje een gootje was. Puur gezichtsbedrog. Ik verdenk er de ontwerper zelfs van, dat hij het bedoeld heeft zoals ik het gefotografeerd heb. Want het perspectief klopt heel aardig. Bijna te toevallig.
In het straatbeeld valt dat effect trouwens niet op. Als je niet oppast zie je het hele zuiltje niet en stoot je je schenen aan het ding midden op straat. De aandacht in het rustieke straatbeeld wordt veel meer opgeëist door de foeilelijke metalen wenteltrap aan het einde van het straatje, die is aangebracht tegen de achterkant van een museumpandje. Die trap is helaas geen gezichtsbedrog maar zit er echt. Je zou dat ding zo weg willen spoelen door een goot, maar ja, die is er niet.

Zuil of goot?