Bootjes

Als ik in deze vakantieweken 's morgens naar mijn werk rijd, is het rustig op de weg. Ik neem zelfs de route langs de Zuid-Willemsvaart. Die is weliswaar altijd korter, maar geeft op normale werkdagen veel meer oponthoud dan een kleine omweg. Al is het alleen maar door de bruggen die om de haverklap open staan. (Ik ga bij de geopende of gesloten brug altijd uit van het doosdeksel-model en niet van de slagbomen die voor mij gesloten zijn.)
Met een hele werkdag voor de boeg, zag ik deze week al dat vakantievolk op het water dobberen. Ik reken ze niet tot mijn vrienden, want daarvoor hebben ze in het verleden te vaak mijn weg gestremd terwijl zij lekker lui door de geopende bruggen voeren. Tegenwoordig kan ik mijn werk bereiken zonder voor geopende bruggen te moeten wachten, dus als het vakantievolk me nu voor de voeten vaart, dan leg ik de schuld bij mezelf.
Omdat ik royaal op tijd was, ben ik even gestopt om een rij afgemeerde pleziervaartbootjes te fotograferen. Ze liggen vlak voor de brug in Aarle-Rixtel, die niet meer open kan. Daarom is dat stukje Zuid-Willemsvaart een doodlopend kanaaltje geworden dat in de vakantiemaanden dienst doet als jachthaventje. Tussen de bomen in het groene landschap heb je niet het idee dat de stad Helmond hier maar op een steenworp afstand ligt.
Om het rijtjeseffect van de bootjes te versterken heb ik er in Photoshop een panoramafoto van gemaakt. Iets dergelijks deed ik op dit blog al eerder met een wielerfoto. Uit mijn EOS 5D camera komen de foto's met een beeldverhouding van 2:3. Deze is versneden tot een verhouding van 1:4. Wel een beetje symbolisch ook: ik als werkmens in mijn eentje tegen vier vakantiebootjes.

Eén staat tot vier.

Ritme

We zaten aan de lunch op een terrasje in het Belgische stadje Bouillon aan de grens met Frankrijk. Het plaatsje is bekend vanwege zijn roemruchte kruisvaarder Godfried, wiens kasteel buiten ons blikveld op een rots aan het riviertje de Semois lag. Godfried verkocht zijn burcht eind elfde eeuw, driehonderd jaar nadat die gebouwd was, om er zijn eerste kruistocht mee te bekostigen.
In dit bezienswaardige stadje had ik uiteraard mijn fototoestel bij me. Wat heet: ik had mijn hele rugzak gevuld met fotospullen. Ik had mijn telelens bij me gestoken, omdat er op de burcht een roofvogelshow werd gegeven. Ik had een groothoeklens bij me voor de nauwe doorgangen in het kasteel. En natuurlijk zat mijn standaardzoom op de camera gemonteerd, want die komt overal van pas. Verder nog wat extra batterijen, want het stel dat in mijn camera zat was bijna leeg. Ik had ook een schoonmaakdoekje voor de lenzen bij me en wat lenskapjes en ander klein spul. Je sjouwt wat mee voor een middagje fotograferen.
Eigenlijk was de lunch niet het moment om foto's te maken, maar achteroverleunend in mijn terrasstoeltje viel mijn oog op een hotel aan de overkant van de Semois. Ik werd geboeid door het ritme van de ramen in de gevel. Het effect van dat ritme werd versterkt door het feit dat het werd gebroken door een vrouw die in één van de ramen de ruiten stond te lappen. Ik veegde de kruimels van mijn vingers, pakte de camera en maakte een foto. Later heb ik op de computer de lijntjes rechtgezet en een zodanige uitsnede gemaakt dat het ritme het beeld beheerste. Ik heb die middag in Godfrieds voetsporen nog veel foto's gemaakt, maar deze foto brak het ritme van kasteel, kasteel en nog eens kasteel.

Deze brak het ritme.

Herhaling

L’histoire se répète, zeggen de Fransen. Maar de geschiedenis herhaalt zich in alle talen en ook in de beeldtaal van de fotografie. Dat bedacht ik toen ik deze foto maakte. De geschiedenis herhaalt zich nooit precies hetzelfde, maar dat gebeurtenissen in gelijkaardige vorm regelmatig terugkeren, kan iedere historicus bevestigen. Fotografen laten zich inspireren door eerder gemaakte foto's en bedenken er een variant op. Of de gebeurtenis voor hun lens deed zich al eerder voor. Of de overeenkomst met eerder gemaakte foto's is louter toeval.
Zelf heb ik het ook al vaker aan de hand gehad. Op dit weblog plaatste ik eerder dit jaar een foto van een landschapje dat ik onder een koe door had gefotografeerd. Onlangs zag ik in het boek Dutch Eyes over de Nederlandse fotogeschiedenis een foto van Aart Klein uit 1966. Als je een uitsnede maakt van het linker deel van die foto, komt die aardig overeen met mijn koeienfoto. Toch heb ik me niet door de foto van Klein laten inspireren, domweg omdat ik die niet kende.
In een ver verleden toen er nog geen digitale foto's en geen internet bestonden, maakte ik een reeks dia's van een dansgezelschap. De mooiste uit die serie vond ik die met de gekleurde schaduwen van een danseres op een achtergronddoek, waarbij links in beeld nog net haar hand zichtbaar is. In een nog niet zo ver verleden maakte ik op mijn eerste digitale kleinbeeldcamera, de Canon 10D, een serie foto's van spelende kinderen bij de watervallen van Coo in de Belgische Ardennen.
Tijdens mijn vakantie was ik twee weken geleden weer in Coo en weer maakte ik een serietje foto's van spelende kinderen. Ik vond het tafereeltje wel leuk van een moeder die haar hand reikte naar haar dochtertje in het water. Op het moment dat ik afdrukte, herinnerde ik me de foto van de danseres waarbij de hand min of meer gespiegeld aan de andere kant in beeld komt. L’histoire se répète.