dinsdag 29 april 2008

La Doyenne

La Doyenne noemen de Walen hun koers der koersen met diep ontzag. La Doyenne. Dat staat voor het oudste lid van een gilde, in het Vlaams fraai ouderdomsdeken genoemd. Luik-Bastenaken-Luik heet de oude dame die in 1892 voor het eerst van zich deed spreken. We gaan er elk jaar even kijken, als de renners niet ver van ons weekendhuis in de Ardennen voorbij komen.
Vorig jaar plaatste ik hier al een foto van een peloton waarin Michael Boogerd prominent aanwezig was. Dit jaar was hij er niet meer bij en de Nederlanders die wel meereden hielden zich op de plek waar wij stonden goed schuil in de grote groep. Helaas deden ze dat op de meet ook nog, maar met een Thomas Dekker en een Robert Gesink heeft Nederland in elk geval twee talenten in huis waar in de nabije toekomst veel van verwacht mag worden.
Wij bekeken La Doyenne op een plek waar de renners amper vijftig kilometer onderweg waren. Een kleine groep vroege vluchters had elf minuten voorsprong genomen en de grote groep kwam op haar gemakkie voorbij. Het had veel weg van een gezellig keuvelend theekransje op wielen. Maar ik kwam ook niet voor een wedstrijd. Ik kwam voor een foto van de oudste dame aller klassiekers. Ik ving de groep in een 17 mm objectief op een laag standpunt aan de rand van de weg. Om de langgerektheid van het veld te versterken versneed ik de foto tot een eveneens langgerekte plaat. Weinig foto dus dit keer, maar wel laaaaaaang.

Langgerekt veld.

zondag 13 april 2008

Oerknal

Als ik door de mooie natuur van de Ardennen wandel, wat nog al eens voorkomt, dan wil ik wel eens mijmeren over het ontstaan van al dat fraais. Had God of Allah of Shiva of Wodan hier de hand in? Of was het een meer wetenschappelijk te verklaren oerknal waarmee het ooit begon? We weten het niet en mogen er van denken wat we willen. Mooi toch!
Ik stopte op een paradijselijk plekje - paradijselijk, voor hen die geloven dat God er de hand in had - en wilde een foto maken van een groepje bomen bij een snelstromend beekje. Een gewone foto zou hier echter geen recht doen aan hoe ik op dat moment met al mijn overdenkingen naar dat natuur- en landschapsschoon keek. Ik moest er wat aan toevoegen. Een oerknal bijvoorbeeld.
Dat werkt als volgt. Ik zet de camera op statief en kader het mooie stukje natuur in. In dit geval drie stammen van bomen aan de waterkant. Ik kies een wat langere sluitertijd en tegelijkertijd met het indrukken van de ontspanknop zoom ik in. Het effect is dat alle beeldlijnen naar het centrum trekken, waardoor je de indruk wekt dat het beeld uit elkaar spat.
Wetenschappers hebben ongetwijfeld een andere voorstelling van de oerknal. Gelovigen zullen eerder vinden, dat ik hier de Schepping verkracht. Ik vind het gewoon een mooi abstract plaatje met een praatje.

Zou het ooit zo begonnen zijn?

zondag 6 april 2008

Geknipt

Ik heb een foto geknipt. Pardon, nu hebben we waarschijnlijk een misverstand. Veel mensen zeggen dat ze een foto knippen, als ze fotograferen. Vroeger keek je dan met één oog door een zoekertje en je drukte af. In het digitale tijdperk hou je de camera of mobiele telefoon op korte afstand voor je hoofd en kijk je op het schermpje. Beetje gezellig? Knip. Leuk voor later of om naar je vrienden te sturen die er even niet bij zijn.
Ik heb, zoals ik zei, een foto geknipt. De oorspronkelijke foto is veel groter, maar ik heb er het mes in gezet. Gecropt, om maar eens een engels woord te vernederlandsen. In Photoshop heb ik van de foto die ik vanavond maakte een uitsnede gemaakt. En een forse ook, want het resultaat bevat zo weinig pixels dat ik hem nog wel redelijk op een beeldscherm kan tonen, maar niet veel groter kan afdrukken dan een briefkaart. Terwijl ik mijn foto's veel vaker in hoge resolutie op posterformaat afdruk.
We waren vanavond weer eens gezellig met de hele familie bijeen. De televisie in de woonkamer stond aan, maar die deed eigenlijk slechts dienst als bewegende schemerlamp. André zat voor de televisie. Ik fotografeerde hem met bestaand licht en controleerde op het schermpje achter op mijn camera of het beeld scherp genoeg was. Dat wil nog wel eens tegenvallen bij weinig licht. Terwijl ik inzoomde ontstond een veel spannender beeld, dan de foto die ik eigenlijk gemaakt had. Was André nou opeens óp televisie? Aan niets is te zien dat hij er voor zit.

Op televisie of ervoor?

woensdag 2 april 2008

Twintig punten

Fotowedstrijden zijn voor mij geen uitdaging waar ik dol op ben. Ik leg dingen vast die mij raken. Wat anderen er van vinden, vind ik niet zo belangrijk. Mooi, lelijk, duidelijk, vaag, 14 of 20 punten, dat zijn waarderingen waar ik verder niet veel mee kan. Toch doe ik af en toe mee aan een wedstrijd. Ik zie het dan meer als een examen, waar je kunt toetsen op welk niveau je bezig bent. Dit jaar heeft onze Foto Expressie Groep Gemert deelgenomen aan de BondsFotoWedstrijd van de Bond van Nederlandse Amateur Fotografen Verenigingen, kortweg de Fotobond. Bij de tien ingezonden foto's zat er eentje van mij. Onze club eindigde in een deelnemersveld van 179 fotoclubs op een gedeelde drieëndertigste plaats. Daarmee waren we de beste fotoclub van het district Oost-Brabant en ons clublid Jan Weijers behaalde zelfs een bronzen sticker. Vergelijk dat met een medaille en een ereplaats tijdens een Nederlands kampioenschap in welke sport dan ook. Proficiat Jan.
Aan mijn foto kende de jury twintig punten toe. Dat staat gelijk aan een ruime voldoende op een schoolrapport. Het maximum aantal te behalen punten dat de jury mag weggeven is dertig. Ton Dirven won dit jaar de landelijke wedstrijd en kreeg met de hoogst toegekende score van 27 punten één van de drie gouden stickers. Jan behaalde zijn brons met 23 punten.
Mijn foto heb ik gemaakt in La Brasserie Ardennaise in het Belgische plaatsje Durbuy, waarvan ik hier al eerder foto's publiceerde. Hoewel de foto's zonder titel zijn ingezonden, vond ik het wel leuk om er een naam aan te geven. Deze foto gaf ik de titel 'Eenzaam maar niet alleen'. De man lijkt alleen in de kroeg dromerig voor zich uit te staren, maar de schaduwen op de muur verraden dat hij niet alleen is.

Eenzaam maar niet alleen.