In een park in Nijmegen fotografeerde ik beelden en wat bouwsels die de nazaten van Karel de Grote er ooit hebben achterlaten. Niks bijzonders. Er zijn vanmiddag meer van dat soort foto's gemaakt, zag ik om me heen aan veel fotograferend volk. Opeens viel mijn oog op een fraai doorkijkje. Een restant van een stadswal of wat het ook moge wezen, omsloten door een kromme boom een veel afhangend lover. Ik wachtte even tot een voorbijlopend groepje jongeren dit mooie decor invulde en drukte af. Jonge mensen in een eeuwenoude wereld. Cool!Hoewel er een grasveld ter breedte van een voetbalveld tussen ons in lag, hadden de jongelui me in de gaten. Ze begonnen spontaan te zwaaien en hielden dit vol tot ik een tweede foto had gemaakt.Wie die jongeren zijn weet ik niet. Maar het bleef niet bij een contact-op-afstand. Een stukje verderop raakte ik met hen in gesprek. Want toen we het groepje passeerden, informeerden ze naar de foto. Dankzij het venster achter op mijn digitale camera kon ik er iets van laten zien. Ze vonden de foto 'keigaaf' en 'vet', wat onder jongeren kort en bondig evenveel betekent als 'dit kan mij in hoge mate bekoren'. Nu weet ik ook hoe één van de meiden uit het groepje heet, want ze wilde de foto wel hebben en gaf me haar e-mailadres. Ze heet Beau en daarmee verviel de anonimiteit van mensen die ik, hoe nietig ook, over een afstand van vijftig meter in mijn lens ving. Tenzij Beau een fantasienaam is, want je weet het nooit met die jeugd van tegenwoordig.
Het was in veel opzichten een drukke maand. Gelukkig vond ik tussen de bedrijven door nog tijd om met mijn camera op pad te gaan. Dat leverde nog een reeks leuke foto's op, waarvan ik er hier maar weer eens eentje drop.We waren in het Belgische stadje Durbuy. Feitelijk is het niet meer dan een pleintje, omzoomd door horeca en een paar kasseienstraatjes met winkeltjes. Hoewel het niet meer is dan een dorpje van een paar honderd inwoners, spreken de inwoners fier van 'het kleinste stadje ter wereld'. Het straatbeeld is er Anton Pieck-achtig en het is waarschijnlijk daarom dat er zoveel toeristen naartoe gaan. In het weekend verpozen er duizenden bezoekers op de terrasjes en in de restaurants. Wij komen er met grote regelmaat, omdat ons weekendhuisje er niet ver vandaan ligt.Omdat het stadje van zichzelf niet veel te bieden heeft, zijn er vrijwel ieder weekend evenementen. We kijken niet eens meer op de activiteitenkalender en gaan er gewoon op goed geluk naartoe. Zo raakten we verzeild op een Triumph Festival. Honderden oude sportautootjes stonden er op een rij. Ik heb veel blik gefotografeerd. Het was een uitdaging om het mooie kasteel van Durbuy daarbij als decor te gebruiken. Maar zoals zo vaak, ben ik achteraf het meest tevreden met een foto die niet in het rijtje past.Ik kreeg een hond in het vizier die zich genesteld had op de achterbank van zo'n Triumph. Wat me direct opviel was de harmonie van het horizontale lijnenspel achter op de auto met de verticale rimpels van de hondenvacht. Een klein detail in een groot autopark waar zoveel te zien was.
