Glitter & Glamour

Activiteitencentrum De Eendracht in Gemert bestaat vijfentwintig jaar. Dat wordt gevierd. Er zijn drie themaweekeinden aan gewijd waarop muziek- en toneelgezelschappen een uitvoering geven. Onze fotoclub is er ook 'thuis' en dus werd van ons eveneens een bijdrage verwacht. Graag gedaan. We mochten twee thema's invullen. Het eerste is het weekend van eind maart rond 'Glitter & Glamour'.

Eerst enthousiast, want het is een uitdagend onderwerp. Dan de afknapper. Hoe fotografeer je als naamloos amateurfotograafje in vredesnaam de wereld van glitter en glamour? Daar dring je niet zomaar binnen. Dus hebben we een aantal clubavonden gebrainstormd over varianten, invalshoeken, randverschijnselen. Moet het glitter én glamour in één beeld zijn, of mag de een glitter en de ander glamour uitbeelden?

We zijn er uiteindelijk wel uitgekomen en we zijn tevreden over de expositie die we kunnen samenstellen. Ik heb op de valreep ook mijn plaatje klaar. Er zit glitter in en tenminste de suggestie van glamour. Ik had er geen schitterende dame voor nodig. Ik kocht in een warenhuis voor een paar euro's een figuurtje dat op de romp van een vrouwenlichaam lijkt. Het nut of de sierwaarde van dit arm- en beenloze figuurtje op een standaard ontgaat me volledig. Maar als het gemaakt is om een fotograaf te dienen die glitter en glamour moet fotograferen, dan dank daarvoor. Halogeenlampje erop en de schaduw op de muur meefotograferen; klaar is Kees.

Grand Feu

Heel even mocht ik gisteravond in de hel kijken. Ik kan u verzekeren: het is er leuk. Ik zag lachende, drinkende, etende, feestende mensen. Ik zag een vlammenzee die tot in de hemel reikte. In het open veld daalde de temperatuur tot aan het vriespunt, maar bij het vuur was het aangenaam warm als op een zwoele zomeravond.
Natuurlijk was ik niet in de hel. In onze 'tweede woonplaats' Somme-Leuze in de Belgische Ardennen, waar ons vakantiehuisje staat, was gisteravond het Grand Feu. Dat is een streektraditie, die er op neerkomt dat in de dorpjes in de wijde omtrek in het voorjaar grote stapels hout in brand worden gestoken. De winter is voorbij. Kerstbomen en niet gebruikt brandhout worden op een stapel gegooid, groter dan een flink woonhuis. Met een vlammenwerper wordt de boel in de hens gezet en het vuur is een excuus om in de op veilige afstand geplaatste feesttent tot diep in de nacht te drinken en te dansen. Het is een voorjaarsfeest, zoals bij ons carnaval. Sommige mensen gaan er ook verkleed naartoe, al lijkt die gewoonte tanende.
Ik maakte er foto's. Op een afstandje van het Grote Vuur was het aardedonker. Je hoorde stemmen op tien meter afstand, maar je zag niemand. Bij de vuurzee was amper reflectie en met flitslicht bederf je de sfeer op de foto. Voor mij werd het dus het feest van silhouetten.

Ravenstein

Je hebt van die dagen dat het niet allemaal mee zit. Dit was er zo eentje. Het was mooi weer en mijn vrouw stelde voor om op onze vrije zondag in het bos te gaan wandelen. Dat stond me niet zo aan, want na alle regen van de voorbije dagen zijn de bospaden plassig en drassig. Onze waterdichte wandelschoenen staan in ons Ardense vakantiehuisje, dus stelde ik voor om in Dén Bosch te gaan wandelen.
In Den Bosch was het zo druk, dat we niet snel een parkeerplaats vonden en dus zijn we maar wat gaan toeren. Mijn vrouw weet dat ik niet tevreden thuiskom, als ik geen foto´s heb gemaakt. Dus stelde ze voor om naar Ravenstein te gaan. Mooi oud vestingstadje, zo herinnerden we ons van eerdere bezoekjes. Maar als je daar met een fotografisch oog naar kijkt, lijkt het allemaal nogal kitscherig te zijn.
Met oude kasseistraten ben je er nog niet. Veel auto´s verstoren het nostalgisch bedoelde straatbeeld. Tussen de oudbouw staan veel nieuwe gebouwen die ouder moeten lijken dan ze zijn, of opgelapte panden die net niet helemaal geslaagd zijn. Als er in de armaturen van de nepoude straatverlichting ook nog hypermoderne spaarlampen blijken te zitten, dan valt Ravenstein voor mij helemaal door de mand.

Gelukkig is er dan Photoshop. Het torentje van het gebouw op de achtergrond, dat ik door de zoeker pal naast de spaarlamp zag zitten, heb ik naar het midden verschoven en nou is het net zo nep als de geveinsde oudheid van het Ravensteinse straatbeeld.